(50) திரும்பிப் பார்க்கிறேன் - 24

இது என்னுடைய ஐம்பதாவது பதிவு. 'ரொம்ப முக்கியம்!' அப்படீன்னு நீங்க முனகுவது கேட்கின்றது. ஏதோ சொல்லணும்னு தோனிச்சி. சொல்லிட்டேன். 23/09/05 அன்னைக்கி 'நண்பனே, நண்பியே'ன்னு ஆரம்பிச்சது. இவ்வளவு தூரம் வந்திருக்கேன். இனியும் போறதுக்கு எவ்வளவோ தூரம் இருக்கு.

இப்ப என் பதிவுக்கு செல்வோம், வரீங்களா?

என் வங்கி கிளை தினமும் காலை 8.45 மணிக்கே துவங்கிவிடும். அன்று நான் அலுவலகத்தினுள் நுழைந்தபோது மணி காலை 10.00.

என் அறைக்கதவை திறந்த நான் என் வட்டார மேலாளரைக் கண்டு அதிர்ந்துபோனேன். நான் என்ன நடக்கக் கூடாது என்று நினைத்தேனோ அது நடந்துவிட்டது.

வட்டார மேலாளர், அவருடைய வட்டாரத்திலுள்ள கிளைகளை ஆறு மாதத்திற்கு ஒருமுறை விசிட் செய்து மத்திய அலுவலகத்திலிருந்து அவ்வப்போது இடும் நடைமுறை விதிகளை கிளைகள் சரிவர கடைப்பிடிக்கின்றனவா என்று ஆய்வு நடத்துவது வழக்கம். ஆனால் என்னுடைய கிளை திறக்கப்பட்டு மூன்று மாதங்களே கடந்திருந்தன. ஆகவே அவருடைய விசிட் கண்டிப்பாய் வழக்கமான (Routine) விசிட் அல்ல, நேற்று நடந்த விஷயத்தை எப்படியோ கேள்விப்பட்டுத்தான் முன்னறிவிப்பில்லாமல் வந்திருக்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன்.

என்னுடைய அதிர்ச்சியை ஒரு நொடியில் மறைத்துக்கொண்டு புன்னகையுடன் ‘வாங்க சார். குட்மார்னிங்.’ என்றேன். அவர் பதில் வணக்கம் தெரிவிக்காமல் மிகவும் சீரியசாக, ‘என்ன மிஸ்டர் ஜோசஃப் தினமும் இந்த நேரத்துக்குத்தான் ஆஃபீசுக்கு வருவீங்களா?’ என்றார்.

என்ன சொல்வது? நான் எங்கே போயிருப்பேன் என்று என்னுடைய உதவி மேலாளருக்கு தெரியும். நேற்று வீட்டுக்கு செல்லும்போதே அவரிடம் சொல்லிவிட்டுத்தான் போயிருந்தேன். ஆனால் அவர் இவரிடம் என்ன கூறினார் என்று எனக்கு தெரியாததால் சிறிது நேரம் ஒன்றும் பேசாமல் நின்றேன்.

‘சொல்லுங்க ஜோசஃப். அந்த Pawn Brokerஐ பாத்தீங்களா? என்ன சொன்னார்?’ என்றவரை ஒரு நொடி பார்த்தேன் ஒன்றும் கூறாமல்.

‘என்ன ஜோசஃப், இவருக்கு எப்படி தெரியும்னு பாக்கறீங்களா?’

‘இல்ல சார். நானே இன்னைக்கி ரிப்போர்ட் பண்ணலாம்னுதான் இருந்தேன். அதுக்குள்ள நீங்களே வந்துட்டீங்க.’

அவர் இன்னும் திருப்தியடையவில்லை என்பது அவருடைய இறுகிய முகத்திலிருந்தே தெரிந்தது. நான் என்னுடைய இருக்கையில் அமராமல் நின்றுகொண்டிருந்ததை பார்த்தவர் என் இருக்கையை நோக்கி சைகை செய்தார். நான் அமரும்வரை பொறுத்திருந்தவர், ‘இதுதான் உங்களுக்கு முதல் கிளை, ஆஸ் எ பிராஞ்ச் மானேஜர், இல்லையா?’ என்றார்.

‘யெஸ் சார்’ என்றேன் அவர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்ற குழப்பத்துடன்.

‘இருந்தாலும் நீங்க இதுவரை மெட்ரோ ப்ராஞ்சஸ்ல அதுவும் சீனியர் ஆஃபீசர்ஸ்ங்க கீழத்தான் ஒர்க் பண்ணியிருக்கீங்க, இல்லையா?’

‘ஆமாம் சார்.’

‘அப்படியிருந்தும் எப்படி உங்களுக்கு இந்த மாதிரி ஒரு பேசிக் ப்ரொசீஜர் கூட தெரியாம போச்சி?’

என்ன சொல்ல வரார் இவர்? என்னுடைய குழப்பம் என் முகத்தில் தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

‘உங்க அசிஸ்டெண்ட் இன்எக்ஸ்பீரியன்ஸ்டுன்னு தெரிஞ்சும் எப்படி நீங்க அவரை இவ்வளவு பெரிய கடனை நீங்க இல்லாத நேரத்துல appraise பண்ண சொல்லலாம்? சரி, செஞ்சீங்க. நீங்க என்ன பண்ணியிருக்கணும்? திரும்பி வந்தவுடனே அவர் எடுத்த நகைகளை செக் பண்ணியிருக்கணும். அதுவும் செய்யலை. If you had done that, you could have found out that they are spurious and initiated recovery action without much loss of time. Not only that, you did not report either to me or to our Head Office when you realised that you would not be able to recover the amount before the end of the day. What should I infer from your actions Joseph? Can I infer that you purposely tried to conceal this from higher authorities?'என்று படபடவென்று பொரிந்து தள்ளினார்.

அவர் கூறியதெல்லாம் முற்றிலும் சரி. இதற்கு என்னால் என்ன பதில் சொல்ல முடியும்? மவுனமாய் நிற்பதைத் தவிர வேறு வழி தெரியவில்லை எனக்கு.

‘இதுக்கு என்ன சொல்ல போறீங்க ஜோசப்? ஷால் ஐ புட் திஸ் இன் மை ரிப்போர்ட்? டோன்ட் யூ நோ தட் இட் மைட் அஃபெக்ட் யுவர் கேரியர் ஆஸ் எ மேனேஜர்?’

‘ஐ நோ தட் சார். பட்..’

‘ஒகே. லெட் அஸ் கீப் தட் அசைட் ஃபார் எ மோமென்ட். சொல்லுங்க, அந்த Borrowerஐ ட்ரேஸ் பண்ணீங்களா?’

அன்று காலையில் அந்த பான் புரோக்கரை சந்தித்த விஷயத்தை சுருக்கமாக சொன்னேன். அவருடைய கோபம் இன்னும் அதிகரித்தது.

‘How can you be so stupid Joseph? Who gave you the authority to give him two more days? Call the Police and report the incident. NOW!' அவருடைய குரல் உயர்ந்து அறைக்கு வெளியே இருந்து என்னுடைய உதவி மேலாளரும் ஊழியர்களும் எங்களைப் பார்ப்பது தெரிந்தது.

காவல்துறையினரிடம் புகார் செய்துவிட்டால் பணத்தை திருப்பிப் பெற வழியேயில்லாமல் போய்விட வாய்ப்புண்டு. மேலும் அன்று பிரபலாமாயிருந்த 'நாத்திகம்' பத்திரிகை அலுவலகமும் அருகிலேயே இருந்ததால் விஷயம் காவல்துறையினரின் வழியாக பத்திரிகையினருக்கும் தெரிந்துவிட வாய்ப்புண்டு. இதை இவரிடம் எப்படி விளக்குவதென தெரியாமல் குழம்பி போய் நின்று கொண்டிருந்தேன்.

அந்த நேரம் பார்த்து அன்று காலையில் நான் சந்தித்த பான் புரோக்கரும் அவருடைய சகோதரரும் அலுவலகத்தினுள் நுழைவதை பார்த்தேன்.

தொடரும்.