திரும்பிப் பார்க்கிறேன் - 15

எம்.ஜி.ஆருடன் சந்திப்பு - 5

Climax No.2

நல்ல விதமாய் விழா முடிந்தது என்ற சந்தோஷத்தில் அன்று என்னுடன் கிளையில் பணிபுரிந்த நண்பர்களுக்கு ஒரு சிறிய விருந்து கொடுத்துவிட்டு வீடு திரும்பிய போது நள்ளிரவை கடந்திருந்தது..

அடுத்த நாள் காலை வங்கியின் முதல் அலுவலக நாள். காலையிலேயே செல்ல வேண்டியிருந்தது.

சென்னையில் பிரபல உணவு விடுதியில் தங்கியிருந்த எங்களுடைய வங்கி தலைவரையும் Board Members ஐயும் மாலையில் சென்று வழியனுப்ப வேண்டியிருந்ததால் என்னுடைய துணை மேலாளரை அழைத்து அன்று மதியம் செய்யவேண்டியிருந்த எல்லா அலுவல்களையும் குறித்து விளக்க வேண்டும் என்ற நினைப்புடன் மளமளவென முந்தைய நாள் துவக்கப்பட்ட கணக்குகளை சரிபார்த்துக்கொண்டிருந்த சமயம்..

சுமார் காலை 10.00 மணி.

என்னுடைய மத்திய கிளை மேலாளரிடமிருந்து தொலைப்பேசி அழைப்பு. எடுத்து காதில் வைத்ததுதான் தாமதம்.. மேலாளரின் கோபக்குரல்..

‘என்ன டி.பி.ஆர். என்ன பண்ணிக்கிட்டிருக்கீங்க அங்க? உங்கள இங்க காணாம எல்லா Board Membersம் அப்செட்டாயிருக்காங்க.. எல்லா வேலையையும் அப்படியே போட்டுட்டு ஹோட்டலுக்கு வாங்க.. அர்ஜென்ட்..’

எனக்கு என்ன ஏது என்று ஒன்றும் புரியவில்லை..

உடனே சென்னையிலிருந்த என் வங்கியினுடைய வேறொரு கிளை மேலாளரை தொலைப்பேசியில் அழைத்தேன். அவர் Chairman தங்கியிருந்த ஹோட்டலுக்கு போயிருப்பதாயும் என்னை அவர் என்னுடைய வீட்டு தொலைப்பேசியில் பலமுறை அழைத்தும் நான் எடுக்காததால் எனக்கு தெரிவிக்க முடியவில்லை என்றும், நான் அழைத்தால் உடனே ஹோட்டலுக்கு புறப்பட்டு வரவேண்டும் என்று சொல்லிவிட்டு அவர் சென்றிருக்கிறார் என்றும் அவருடைய ஊழியர்களுள் ஒருவர் கூற எனக்கு மேலும் குழப்பமானது..

என்னுடைய உதவியாளரை அழைத்து கிளை பொறுப்பை ஒப்படைத்துவிட்டு அரக்கபரக்க ஆட்டோ ஒன்றை எடுத்துக்கொண்டு ஓடினேன்.

ஹோட்டல் வாசலிலேயே எனக்காக காத்திருந்த என்னுடைய மத்திய கிளை மேலாளர் என்னைக் கண்டதும் பொரிந்து தள்ளிவிட்டார்.

‘என்ன டி.பி.ஆர். உங்க வீட்டுல ஃபோன் அடிச்சா உங்களுக்கும் உங்க Wifeக்கும் எடுத்து பேசற பழக்கமில்லையா? சரி ஃபோன் வேலை செய்யிதா இல்லையான்னு கூடவா பாக்க மாட்டீங்க.. இங்க என்ன நடந்துதுங்கறது விடியற்காலம் ரெண்டு மணியிலருந்து உங்களுக்கு தெரிவிக்கறதுக்குள்ள நான் பட்ட பாடு.. உங்க விழாவுக்காகன்னே வந்தவங்க எப்படி இருக்காங்கன்னு பாத்துக்கற Basic decency வேண்டாம் உங்களுக்கு? Shame on you..’

எனக்கு தலையும் புரியவில்லை, காலும் புரியவில்லை. விஷயத்தை சொல்லாமல் பேசிக்கொண்டே போகும் மேலாளரை எரிச்சலுடன் பார்த்தேன். ‘சார் என்ன நடந்தது அது சொல்லுங்க.. ப்ளீஸ்.’ என்றேன்.

‘நம்ம சேர்மன் காலைல அஞ்சி மணிக்கு ஹார்ட் அட்டாக் வந்து சரியா பாக்கறதுக்கு யாரும் இல்லாம அவர் ரூம்ல தூக்கத்திலேயே இறந்து போயிட்டார் டி.பி.ஆர். இதுக்கு உங்களுடைய அஜாக்கிரதையும் காரணம்னு Board Members நினைக்கிறாங்க. இதுக்கு என்ன சொல்லப் போறீங்க?’

‘மை காட்!’ எனக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் உதடுகள் நடுங்க.. அவருடைய கைகளைப் பிடித்துக்கொண்டு.. ‘என்ன சார் சொல்றீங்க.. எனக்கு முன்னாலேயே தெரிஞ்சிருந்தா..’ என்னுடைய முட்டாள்தனத்தை அறிந்து பாதியிலேயே நிறுத்திக்கொண்டேன். என்னுடைய வீட்டு தொலைப்பேசி பழுதடைந்திருந்ததை நான் கண்டுகொள்ளாமல் இருந்தது எத்தனை துர்பாக்கியம்!

தொலைப்பேசித்துறையில் இன்று ஏற்பட்டுள்ள இந்த புரட்சிகர மாற்றங்கள் அன்று இல்லையே என்று இன்று நினைத்தாலும் அங்கலாய்க்கிறேன்.

விழாவில் பங்குபெற்ற ஒரு பொதுவுடமை வங்கியின் கஸ்டோடியன் (என்னுடைய வங்கித்தலைவரின் நெருங்கிய நண்பர் அவர்) ‘யோவ், என்னோட பாங்க்ல கூட இப்படி ஒரு திறப்பு விழா நடந்ததில்லை. You have made a Fantastic beginning.’ என்று வாழ்த்த அபிரிதமான வெற்றியில் மகிழ்ச்சியின் உச்சிக்கே சென்றுவிட்டிருந்த என் தலைவருக்கு அந்த அபிரிதமான மகிழ்ச்சியே எமனாய் அமைந்தது!

நள்ளிரவைக் கடந்து சென்ற Cocktail விருந்தும் அவருடைய சடுதி மரணத்திற்கு காரணமாயிருந்திருக்கலாம் என்றனர் பலரும்.

சுமார் ஒரு மணியளவில் உறங்க சென்றவர் மூன்று மணியளவில் மார்பு பகுதியில் லேசான Discomfort ஏற்பட மூன்றாவது மாடியிலிருந்து இறங்கி இரண்டாவது மாடியிலிருந்த தன்னுடைய உதவியாளரை (அவருடைய அறையிலிருந்தே அழைத்திருக்கலாம். எல்லாம் விதியின் விளையாட்டு!) அவருடைய அறைக்கதவை தட்டி அவரிடம் விளக்க அன்று பார்த்து ஹோட்டலில் ஒரு மருத்துவர் கூட தங்கியிருக்கவில்லை.. பிறகுஅவருடைய பி.ஏ. சென்னைவாசியான என்னை தொடர்புகொண்டு ஒரு மருத்துவரை அழைத்துக்கொண்டு வர முயற்சி செய்திருக்கிறார். என்னுடைய தொலைப்பேசி பழுதடைந்திருப்பதை அவர்கள் உணரவில்லை.. தொலைப்பேசி அடித்துக்கொண்டே இருக்கிறது டி.பி.ஆர். நன்றாக உறங்கிக்கொண்டிருக்கிறார் என்று நினைத்துக்கொண்டு என்மேல் கோபம் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

அதற்கு பிறகு.. அரை மணி நேரம் கழித்து ஹோட்டல் ரிசப்ஷன் உதவியுடன் அருகிலிருந்த மருத்துவர் ஒருவரை அழைத்திருக்கிறார்கள். அவரும் வந்து பார்த்திருக்கிறார்..

‘Since the patient is under the influence of liquor I am unable to determine the cause for the uneasiness. I will give an injection as a temporary relief. If the uneasiness persists take him to the Royapettah Hospital.’ என்று கூறிவிட்டு மருத்துவர் சென்றிருக்கிறார்.

ஊசியின் பாதிப்பில் சேர்மன் உறங்கிவிட அரைமணி நேரம் காத்திருந்த அவருடைய பி.ஏவும் மற்றவர்களும் அவரவர் அறைக்கு சென்றிருக்கின்றனர்.

மறுநாள் காலை ஏழு மணியளவில் பி.ஏ அவருடைய அறைக்கு சென்று கதவை வெகு நேரம் தட்டியும் திறக்காததால் ரிசப்ஷனிலிருந்து ஆட்கள் வந்து கதவைத் திறக்க சேர்மன் உறக்கத்திலேயே இறந்திருப்பது தெரிய வந்திருக்கிறது!

முந்தைய நாள் விழாவில் கலந்துக்கொண்ட பத்திரிகையாளர்கள் விவரமறிந்து ஹோட்டலுக்கு வர அவருடைய மரணம் முதலமைச்சரை எட்டியது.. அவர் உடனே அருகிலிருந்தவர்களிடம் ‘மதுவின் சதி’ என்றாராம்.

என்னவென்று சொல்ல?

இன்று வரை என் மனதை அறுத்துக்கொண்டிருக்கும் துயர சம்பவம் அது!