திரும்பிப் பார்க்கிறேன் – 13

எம்.ஜி.ஆருடன் சந்திப்பு - 4

என்னுடைய மத்திய கிளையில் அப்போது மேலாளராக இருந்தவர் என்னுடைய முதல் அக்கவுன்டன்டைப் போலவே தீவிர சினிமா ரசிகர்.

அவருடைய வேண்டுகோளைத் தட்ட முடியாமல் அன்று மலையாளத் திரையுலகில் பிரபலமாயிருந்த இரண்டு நடிகைகள், ஒரு இளம் ஒளிப்பதிவாளர் ஆகியோரை விழாவில் வாழ்த்திப் பேச (Felicitation) அழைத்தோம். அவர்களும் விழா நாயகன் பெயரைக் கேட்டதுமே மகிழ்ச்சியுடன் ஒத்துக்கொண்டார்கள். அவர்களுடன் ஒரு தமிழ் நடிகரையும் அழைக்கவேண்டும் என்று என் மேலாளர் விரும்பியதால் அன்று பிரபலாமாயிருந்த பல நடிகர்களையும் அணுகினோம் (கிளை கோடம்பாக்கத்தில் திறக்கப்படவிருந்ததால் திறப்பு விழாவில் நடிகர்களுடைய பிரசன்னம் நல்ல விளம்பர உத்தியென்பது என்னுடைய மேலாளரின் எண்ணம். அதற்காக நாய் படாத பாடு நான் பட வேண்டியிருந்தது).

ஆனால் என்ன காரணமோ தெரியவில்லை. நாங்கள் வீடு தேடி சென்று அழைத்தும் எல்லோரும் ஏதாவது சாக்கு சொல்லி தப்பிப்பதிலேயே குறியாய் இருந்தார்கள். ஒரேயொரு வில்லன் நடிகர் மட்டும் ‘தம்பி உங்க கிட்ட சொல்றதுக்கென்ன? நீங்க விழாநாயகனா அழைச்சிருக்கீங்களே.. அவரு திரைப்படத்துறையிலருந்து வந்தவராயிருந்தாலும் அவர் கூட ஒரே மேடையில இருக்கறதுக்கு நம்ம திரைப்படத்துறையில யாருமே விரும்பமாட்டாங்க.. அதான் காரணம். நீங்க வீணா அலையறத விட்டுட்டு அந்த ரெண்டு மலையாள பொம்பளைங்கள வச்சிட்டு ஷோவை முடிச்சிருங்க..’ என்று போட்டு உடைத்தார்.. (அவர் வார்த்தைக்கு பிரட்டு (தூத்துக்குடி பாஷையில் கெட்ட வார்த்தை) போட்டு பேசியதை அப்படியே எழுதினால் இந்த பதிவையே காசி அவர்கள் தூக்கினாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை).

நடிகர் கூறியதை முழுவதும் புரிந்துக்கொள்ள முடியாத என்னுடைய மேலாளர் தன் பாஷையில் ‘அயாளு எந்தா பறஞ்ச டி.பி. ஆர்? நம்மள்ட நேதாவ குறிச்சான? கொற தெறி விளிச்சின்னு மாத்திரம் மனசிலாயி.’ (அந்த ஆளு நம்ம தலைவரைப் பத்தியா சொன்னான் டி.பி.ஆர்? நிறைய கெட்ட வார்த்தைகள் சொன்னார்னு மட்டும் புரிஞ்சிது.) என்றார்.

ஆனால் ‘அத விடுங்க சார். நீங்க சொன்னீங்கன்னுதான் இந்த வேலைக்கு இறங்கினேன். போதும். நம்ம வேலைய பார்ப்போம். இன்விடேஷன ஃபைனல் பண்ணி மினிஸ்டர்கிட்ட குடுக்கற வழிய பார்ப்போம்’ என்று அந்த விஷயத்தை அத்துடன் முடிவுக்கு கொண்டு வந்தேன். ஆக, எங்களுடைய நடிக, நடிகைகளுடைய வேட்டை அந்த வில்லன் நடிகருடைய வீட்டோடு முடிந்தது (அவர் காலமாகி சுமார் பத்து வருடங்களாகின்றன!).

இரண்டொரு நாட்களுக்குள் அழைப்பிதழை டிராப்ட் எடுத்து நானே நேரில் போய் விழாத்தலைவராக அழைக்கப்பட்டிருந்த அமைச்சரின் செயலாளரிடம் கொடுத்துவிட்டு வந்தேன்.

ஒரு வாரம் கழித்தும் பதிலொன்றும் வராததால் மீண்டும் அமைச்சருடைய செயலாளரை தொலைப்பேசியில் அழைக்க அவர், ‘சார் உடனே புறப்பட்டு வந்தீங்கன்னா நல்லாருக்கும். அமைச்சர் உங்க மேல ரொம்ப அப்செட்டாயிருக்கார்’ என்றார்.

இதென்னடா சோதனை என்று நொந்துக்கொண்டு தலைமைச் செயலகத்துக்கு ஓடினேன்.. அன்று பார்த்து சேட்டும் ஊரில் இல்லை.

அன்றுவரை நான் தனியாய் தலைமைச் செயலகத்துக்கு சென்றதில்லை..

சேட்டும், பிள்ளையும் அங்குள்ள வாயிற்காப்போனுக்கு ‘தாராளமாக கொடுத்து’விட்டுத்தான் உள்ளே நுழைதை பார்த்திருக்கிறேன். இதே தலைமை செயலகத்தில் ஐந்தாறு வருடங்களுக்கு முன்னர் ஒரு கிளை திறப்புவிழாவுக்கு அன்றைய முதலமைச்சரை அழைக்க வந்ததைப் பற்றி முந்தைய பதிவுகளில் எழுதியிருந்தேன். அப்போதிருந்த தலைமைசெயலகத்திற்கும் இப்போதிருந்த தலைமை செயலகத்திற்கும் எத்தனை வித்தியாசம்?

முதலமைச்சரையோ அல்லது ஏதாவது ஒரு அமைச்சரையோ பார்க்க வரும் பார்வையாளர்களுக்கு அன்று கிடைத்த மரியாதை இப்போது எங்கோ தொலைந்து போயிருந்தது.

எல்லா வாயில்களையும் அடைத்துக்கொண்டு நின்ற கட்சித்தொண்டர்கள் கூட்டம் நம்மைப் போன்றவர்களை உள்ளே புகவிடாது. ஒன்று நாம் எல்லோருக்கும் தெரிந்த அரசியல்வாதியாயிருக்க வேண்டும் அல்லது நாம் அந்த அரசியல்வாதிக்கு தெரிந்தவராயிருக்க வேண்டும். இல்லை யென்றால் வாயிலில் நிற்போருக்கு தாராளமாக ‘சம்திங்’ தள்ள வேண்டும்.

ஆனால் எனக்கு யாரையும் தெரியாததால் காவலாளர்கள் என்னை உள்ளே விடுவதாயில்லை..எனக்கு ‘சம்திங்’ கொடுத்து பழக்கமில்லாததாலும் எவ்வளவு கொடுத்தால் உள்ளே விடுவான் என்றும் தெரியாததாலும் (குறைவாய் கொடுக்கபோய் ஏதாவது ஏடாகூடமாகிவிடுமோ என்ற பயம் வேறு!) என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் விழித்துக்கொண்டு நிற்கத்தான் முடிந்தது!

இப்போதுள்ளதுபோல் கைத்தொலைப்பேசி வசதியிருந்திருந்தால் அமைச்சரின் செயலாளரையாவது அழைத்திருக்கலாம். தலைமைச் செயலக வளாகத்தில் பொதுத்தொலைப்பேசி வசதியும் அப்போதில்லை. ஒருவேளை இருந்திருக்கலாம். ஆனால் கண்ணுக்கெட்டியதூரம் வரை பார்த்தும் ஒன்றும் அகப்படவில்லை.

என் நல்ல நேரம், அன்று தலைமைச்செயலகத்தில் வருடாந்தர மாவட்ட ஆட்சியர் மாநாட்டின் துவக்கநாளாயிருந்தது. நான் செய்வதறியாது வெளியே நின்றுக்கொண்டிருந்த நேரம் முதலமைச்சர் மாநாட்டைத் துவக்கி வைப்பதற்காக அவருடைய அறையிலிருந்து வெளியேறி தலைமைச் செயலகத்தின் புதிதாய் கட்டியிருந்த இணைப்பு கட்டத்திற்கு செல்ல, அவரை பார்ப்பதற்காக ஒரு பெரிய பார்வையாளர் கூட்டம் முண்டியடித்துக் கொண்டு வாயில்களை நெருங்க அவர்களை கட்டுப்படுத்தவே காவலாளர்களுக்கு சரியாயிருந்தது.. அந்த களேபரத்தில் நான் உள்ளே நுழைந்ததை அவர்களால் கவனிக்க இயலவில்லை..

நான் உள்ளே நுழையவும் நம்முடைய அமைச்சர் அவருடைய அறையை விட்டு வெளியே வரவும் சரியாயிருந்தது.. நான் அவரைப் பார்த்து (பிள்ளை பாணியில்) ஒரு கூழைக் கும்பிடு போட்டேன் (என் தலையெழுத்து!). அவரோ என்னை அடையாளம் தெரியாமல் (அல்லது வேண்டுமென்றே) கையை மட்டும் உயர்த்தி காட்டிவிட்டு (பதில் வணக்கமாம்!) முதலமைச்சரின் பின்னால் சென்ற சக அமைச்சர்களின் கூட்டத்தோடு கூட்டமாய் போய்விட்டார்.

நான் சிறிது நேரம் அவர் போவதையே பார்த்துக்கொண்டு நிற்க நான் நிற்பதைப் பார்க்காததுபோல் அவருடைய செயலாளரும் என்னைக் கடந்து செல்வதைப் பார்த்த நான், ‘சார், சார்’ என்று அழைத்தவாறே அவர் பின்னால் ஓடினேன்.

நல்ல வேளையாய் அவருக்கு என்னை நினைவிருந்தது! ‘என்ன சார்? நான் உங்கள எத்தன மணிக்கி வரச்சொன்னேன், சாவகாசமா இப்ப வர்றீங்க? அமைச்சர் இப்பத்தான் போனாரு.. திரும்பிவர எப்படியும் மூணு, நாலு மணி நேரமாகும்.. ஒன்னு வெய்ட் பண்ணுங்க.. இல்லன்னா போய்ட்டு வாங்க..’ என்று கூறிவிட்டு என் பதிலுக்கு காத்திராமல் அமைச்சரின் பின்னாலேயே ஓட்டமும் நடையுமாய் போய்விட்டார்.

(பொதுவாக இத்தகைய மாநாடுகள் நடக்கும்போது அமைச்சர்களின் இலாகா சம்மந்தப்பட்ட எல்லா கோப்புகளும் அவர்களுடைய செயலாளரின் கைகளில்தான் இருக்கும். அமைச்சர்களின் இருக்கைகளுக்கு பின்னால் அமர்ந்துக்கொண்டு அவர்களுக்கு தேவைப்படும்போதெல்லாம் குறிப்புகளை வழங்கிக்கொண்டே இருக்கவேண்டும்.)

அமைச்சரின் அறை வரை எட்டியதே பெரிய பாடு. இதில் வெளியே போய் மீண்டும் உள்ளே வரமுடியுமா, முடியாதோ என்று நினைத்துகொண்டு அமைச்சருடைய அறையின் வாயிலிலேயே நிற்பதென முடிவு செய்தேன்.. (ஒன்றோ, இரண்டோ மணியளவல்ல, அன்று காலை பதினோரு மணியிலிருந்து பிற்பகல் நான்கு மணிவரை!).

மாலை 4.00 மணிக்கு சாவகாசமாக திரும்பி வந்த செயலாளர் என்னை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தார் (எனக்கோ அவருடைய குரல்வளையை நெரித்தால் என்ன என்றிருந்தது!). ‘என்ன சார், நீங்க போகவேயில்லையா?’ என்றார்.

நான் பரிதாபமாக, ‘எப்படி சார் போறது? அமைச்சர் ஏதோ அப்செட்டாயிருக்கார்னு சொன்னீங்களே, அதான் முழுசா கேட்டுட்டு போயிரலாம்னு..’ என்று இழுத்தேன்.

‘சரி, அதுவும் நல்லதுக்குத்தான். வாங்க.. என்ன விஷயம்னு சொல்றேன்.’ என்றவர் அறைக்குள் நுழைந்து என்னையும் அமரச் சொல்லிவிட்டு சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டு எனக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில் ‘அதொன்னும் இல்லை சார். அந்த லோக்கல் வட்டம்தான் ஏதோ அமைச்சர்கிட்ட போட்டு குடுத்துட்டான். நீங்க அவர் வந்தப்போ ஏதோ ரூல்செல்லாம் பேசினீங்களாம். துவக்க விழா அன்றைக்கி லோனுக்கு வேண்டிய அடையாள சாங்க்ஷன்தான் குடுக்க முடியும்னு சொன்னீங்களாமே.. அதென்ன ஏமாத்து வேலைன்னு அமைச்சர் அப்செட்டாயிருக்கார்.. நீங்க கொஞ்சம் வெய்ட் பண்ணி பாத்துட்டு போயிட்டீங்கன்னா காரியம் முடிஞ்சிரும்.. நீங்க குடுத்த மாதிரி அழைப்பிதழ் முதலமைச்சர்கிட்ட குடுத்தாச்சி. இன்னும் ரெண்டொரு நாள்ல கிடைச்சிரும். அதப்பத்தி கவலையே இல்ல.’ என்றவர் குரலை இன்னும் ஒரு படி கீழே இறக்கி இன்னொரு விஷயம் சார் என்றார். சரி இவரு ஏதோ அடி போடறார் என்று நினைத்துக்கொண்டு ‘என்ன சொல்லுங்க?’ என்றேன்.

‘என் பையனுக்கு ஒரு ஸ்கூட்டர் வாங்கனும். என் கிட்ட ஸ்கூட்டர் விலையில பத்து, பதினஞ்சி பெர்சன்ட் இருக்கு. நீங்க ஒரு லோன் போட்டு குடுக்கணும்..’ என்று தயக்கத்துடன் கூறிவிட்டு சுற்றும் முற்றும் பார்த்தார்.

அரசுத்துறையில் இப்படிபட்ட ஆட்கள் நிறைய பேர் இருப்பார்கள் என்று நினைத்துக்கொண்டேன். நம்முடைய தேவைக்கு இவர்களைத் தேடி போகும்போது பயங்கர பந்தா காண்பிப்பார்கள். அதே இவர்களுக்கு தேவையென்று வந்துவிட்டால் அப்படியே அடியோடு மாறி காலை பிடிக்கவும் தயங்க மாட்டார்கள்.

இருப்பினும் அவரைப் பார்க்க பாவமாயிருந்தது. அப்போது பிரபலாமாயிருந்த லாம்பி ஸ்கூட்டரின் விலை பத்தாயிரத்துக்குள் தானிருந்தது. பதினைந்து சதவிகிதம் மார்ஜின் பணம் போக கடன் தொகை எட்டாயிரத்துக்குள் அடங்கும். ‘சரி சார். அது ஒரு பிரச்சினையே இல்லை. நீங்க இந்த வட்ட செயலாளர்கிட்ட சொல்லி என்ன கொஞ்ச நாளைக்கி அதாவது திறப்புவிழா முடியற வரைக்கும் சும்மா இருக்க சொன்னா போறும். அவர் பாட்டுக்கு டெய்லி ஒரு இருபது, முப்பது பேரை என் வீட்டுக்கு கூட்டிக்கிட்டு வந்து இவங்களுக்கெல்லாம் எப்ப லோன் குடுக்க போறிங்கன்னு நின்னா என்னால என்ன பண்ண முடியும்? அமைச்சர்கிட்ட சொல்லுங்க, அவர் சொன்னா மாதிரி நூறு பேருக்கு ஆயிரம் வீதம் கடன் குடுக்கறது என்னோட பொறுப்பு. ஆனா பிராஞ்சே தொடங்கறதுக்கு முன்னால லோன் குடுன்னா எப்படி குடுக்கறது? திறப்பு விழா அன்றைக்கு கடன் வழங்கும் சாங்க்ஷன் லெட்டர்ஸ் முதலமைச்சர் கையால ஒரு இருபது பேருக்கு குடுத்துடறோம். லோன் தொகை திறப்பு விழா முடிஞ்சி ஒரு மாசத்துக்குள்ள மொத்த நூறு பேருக்கும் குடுத்து முடிச்சிடறேன். என்ன சொல்றீங்க’ என்று விலாவாரியாக எடுத்து கூறினேன்.

நமக்கு ஸ்கூட்டர் கடன் கண்டிப்பாய் உண்டு என்பதில் மகிழ்ச்சியடைந்த செயலாளர் ‘நான் அமைச்சர்கிட்ட சொல்லிக்கறேன் சார். நீங்க போங்க’ என உற்சாகமாய் வழியனுப்பிவைத்தார். அத்துடன் 'சார் நீங்க இனிமே என்னை எப்ப வேணும்னாலும் வந்து பாருங்க. இந்தாங்க ஒரு நிரந்தர விசிட்டர்ஸ் பாஸ் தரேன். இத வாசல்ல காட்டுனீங்கன்னா போறும். ஒரு பய தடுக்க மாட்டான்.’ என்று அவர் கொடுத்த பாஸ்சை வாங்கி சட்டைப் பையில் வைத்துக்கொண்டு மகிழ்ச்சியுடன் திரும்பினேன்..

சும்மா சொல்லக்கூடாது. அதன் பிறகு எந்த அரை வட்டம், முழு வட்டமும் திறப்பு விழா தினம் வரை என்னை நெருங்கவில்லை..

தொடரும்