திரும்பிப் பார்க்கிறேன் – 16

எம்.ஜி.ஆருடன் சந்திப்பு - இறுதிப் பகுதி

என்னுடைய புதிய கிளைக்கு முதல் வர்த்தக நாளன்றே என்னுடைய வங்கித்தலைவர் மரித்த துக்க நாளாகிப் போனது என்னுடைய பெரிய துரதிர்ஷ்டம்.

குற்ற உணர்வால் பாதிக்கப்பட்டு அன்று இரவு முழுவதும் உறங்க முடியாமல் அடுத்த நாள் அலுவலகத்துக்கு சென்றபோது வேறொரு பிரச்சினை காத்திருந்தது!

துவக்க நாளன்று கட்சித்தொண்டர்களை வலுக்கட்டாயமாக காவல்துறையினரின் துணையோடு வெளியேற்றினேன் என்று சொன்னேனல்லவா? அதற்கு பழிவாங்கும் நோக்கத்தோடு நான் வங்கியினுள் நுழைந்தவுடனே வட்ட செயலாளர் தலைமையில் சுமார் முப்பது தொண்டர்கள் கொண்ட படை அலுவலகத்தை முற்றுகை செய்தது.

எனக்கு உதவி செய்வதற்காக மத்திய கிளையிலிருந்து அனுப்பப்பட்டிருந்தத உதவி மேலாளர் இக்கூட்டத்தைக் கண்டு மிரண்டு போய் என்னிடம் சொல்லாமலே அலுவலகத்தை விட்டு வெளியே போய் விழாவுக்கு வந்திருந்த காவல்துறை அதிகாரியை தொடர்புகொண்டு விஷயத்தை விளக்க அவரும் உடனே இரு காவலாளர்களை அலுவலகத்திற்கு அனுப்பினார்.

இந்த விஷயம் காவலாளர்கள் இருவர் அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்து தொண்டர்களை விசாரிக்க துவங்கியபோதுதான் எனக்கு தெரிந்தது. அன்று மட்டும் நான் உடனே தலையிட்டு விஷயத்தை ஒரு கட்டுக்குள் கொண்டு வராதிருந்தால் விபரீதமாக போயிருக்கும். ஆத்திரத்தில் தொண்டர்கள் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்திருக்கக் கூடும்.

நான் காவலாளர் இருவரையும் சமாதானம் செய்து அனுப்பிவைத்தேன். பிறகு வட்ட செயலாளரை அறைக்குள் அழைத்து அவருக்கு மிகவும் வேண்டப்பட்ட ஒரு ஐந்து பேருக்கு அன்றே - வங்கியின் நடைமுறைக்கு முற்றிலும் முரண்பட்டு - கடன் வழங்கினேன். பிறகு யார் யாருக்கு கடன் கொடுக்க வேண்டும் என அவர் முன்பே கொடுத்திருந்த பட்டியலை அவர்முன் வைத்து அடுத்து வரும் வாரத்திலிருந்து வாரத்திற்கு 25 பேர் வீதம் நான்கு வாரத்துக்குள் அனைவருக்கும் கடன் கொடுப்பதாய் வாக்குறுதி கொடுத்தேன். தனக்கு வேண்டப்பட்டவருக்கு கடன் கிடைத்த திருப்தியில் செயலாளர் உடன் வந்திருந்த கூட்டத்தை அழைத்துக்கொண்டு வெளியேறிய பிறகுதான் என்னால் நிம்மதியாய் என்னுடைய அலுவலை கவனிக்க முடிந்தது. ஆனால் என்னுடைய செயல் என்னுடைய மத்திய கிளை மேலாளர் வழியாக தலைமை அலுவலகத்துக்கு சென்று எனக்கு பிரச்சினையை ஏற்படுத்தியது வேறு விஷயம்.

கடன் கொடுக்கப் பட்டவர்களுள் பலரும் எந்த தொழிலும் செய்யாதவர்கள் மட்டுமல்ல. எந்த தொழிலும் செய்ய தகுதியில்லாதவர்களாயிருந்தார்கள் என்பதுதான் உண்மை. அடுத்திருந்த காய்கறி மார்க்கெட்டில் சிறு வியாபாரம் செய்துவந்த ஒருசில பெண்களைத்தவிர பெரும்பாலானோனர் செயலாளரின் கைத்தடிகள் என்பதும் உண்மை.

அதில் ஒரு பெண்மனி, கடன் பெற்ற மூன்றாம் நாள் வந்து 'ஐயா அந்த படுபாவி (செயலாளரைத்தான் சொல்கிறார்) நீங்க கொடுத்த லோன்ல பாதிய பிடிங்கிக்கிட்டான்யா.' என்று கண்ணீரோடு நின்றார்.

ஆனால் என்ன செய்ய? வங்கிக்கு கிடைத்த விளம்பரத்தின் விலை என்று நினைத்துக்கொண்டு மீதமிருந்த கடன் தொகையையும் பட்டுவாடா செய்வதைத் தவிர வேறு வழி தெரியவில்லை எனக்கு.

இதுதான் இந்நாட்டின் தலைவிதி. மத்திய, மாநில அரசுகள் செயல்படுத்தும் எல்லா நலத்திட்டங்களுமே உரியவரை சென்றடைவதில்லை. இடைத்தரகர்களாய் செயல்படும் அரசியல்வாதிகள் - எல்லோருமல்ல, பெரும்பாலோனோர் - கடன்/ உதவி தொகைகளை சூரையாடிவிடுகின்றனர்.

இந்நிலைக்கு மத்திய, மாநில ஆளுகிற எல்லா கட்சிகளுமே உடந்தை.

அன்றைய முதலமைச்சரை காண அவருடைய ஆற்காடுசாலை அலுவலகத்துக்கு நானும் என்னுடைய மத்திய கிளை மேலாளரும் பலமுறை சென்றோம் என்று என்னுடைய முந்தைய பதிவுகளில் கூறியிருந்தேன். ஒருமுறைகூட அவரைக் காண வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை என்பதால்தான் அவருடைய அமைச்சர்கள் இருவரை அணுகவேண்டியிருந்தது.

ஆற்காடுசாலை அலுவலகத்தில் ம.தி. பெரும்பாலான நாட்களில் இரவு வெகு நேரம் வரை இருப்பார்.

கட்சி தொண்டர்கள், பிரபல தொழிலதிபர்கள், சினிமா நடிக, நடிகைகள், அரசு மற்றும் எங்களைப் போன்ற தனியார்துறை அதிகாரிகள் என பலரும் பல்வேறு காரணங்களுக்காக அவரை காண வருவது வழக்கம். அவரைக் காண்பதில் நடிக, நடிகைகளுக்கே முன்னுரிமை தரப்பட்டது!

ஒரு நாள்.

ஒரு ஏழை கைம்பெண் கையில் ஒரு துணிப்பையுடனும், விண்ணப்ப படிவத்துடன் - மாவட்ட ஆட்சியர் பரிந்துரையுடன் - யார் யாரையோ பார்த்து ஒன்றும் பலனளிக்காமல் தன் கண்கண்ட தெய்வம், பொன்மன செம்மலை கண்டால் தன் வாழ்வில் ஒளி கிடைக்கும் என்ற நப்பாசையில் வந்திருந்தார்.

வாரக் கணக்கில் தினமும் வந்து இரண்டு, மூன்று மணித்தியாலங்கள் வரை காத்திருந்த எங்களைப் போன்றோருக்கே அப்பேறு கிடைக்காத பட்சத்தில் இவருக்கு எப்படி கிடைக்கும்? அது வேறு விஷயம்.

ஆனால் அவரை அங்கிருந்த அலுவலர்கள் அவரை நடத்திய விதம் இருக்கிறதே.. இப்போது நினைத்தாலும் மனதில் ஒருவிட சங்கடத்தை ஏற்படுத்துகிறது..

அவ்வலுவலகத்தில் கடைபிடிக்கப்பட்ட நியதிகளில் முதல் நியதி உங்களுடைய விண்ணப்பம் பெற்றுக்கொள்ளப்பட வேண்டுமென்றால் அது ஆளும் கட்சியினரால் பரிந்துரைக்கப் பட்டிருக்க வேண்டும். அது அப்பெண்ணிடம் இல்லை..

அங்கிருந்தவர்களுள் ஒருவர் ‘போயி உங்கூருலருக்கற எங்க வட்ட செயலாளர் கிட்ட கையெழுத்து வாங்கிக்கினு வா..’என்று விரட்ட,

அப்பெண், ‘ஐயா.. கலெக்டரு கையெழுத்து போட்டுருக்காருங்க.. இதுக்கு மேல என்னய்யா வேணும்..?’ என்றார்.

ஒரு கேலிச்சிரிப்பு அறையெங்கும் பரவுகிறது. யாரோ ஒருத்தர்..’ ‘தோ பார்றா.. கெய்வி ரூல் பேசறத? நாங்க எங்கூரு கட்சி எம்.எல்.ஏ கிட்ட கையெழுத்து வாங்கிக்கினு வந்தே இங்க ஒன்னும் ஒப்பேற மாட்டேங்குது.. இதுல நீ வேற.. போவியா..’

‘ஐயா.. என் தெய்வத்த ஒரு தபா பாத்தா போறும்யா.. மவராசன் கண்டிப்பா செய்வாரு.. நீங்க கொஞ்சம் அவிரு கிட்ட சொல்லுங்களேன்..’ கெஞ்சுகிறார்.

அதிகாரி ஒருவர் வாயிற்காப்போனை அழைக்கிறார், ‘யோவ் இந்த அம்மாவை யார்யா உள்ற விட்டா.. புடிச்சி வெளிய தள்ளுய்யா..’

அந்த வயதான பெண் அங்கேயே உட்கார்ந்து கொள்கிறார்.. ‘ஐயாவ பாக்காம போமாட்டேன். அவரு கையால எவ்வளவு தர்மம் செய்திருக்கார்.. எனக்கு செய்யாம போமாட்டாரு.. நான் பாத்துட்டுதான் போவேன்.’

அவருடைய அழுகையை பொருட்படுத்தாமல் குண்டு கட்டாக தூக்கிக்கொண்டு போய் வாயிலில் இறக்கி, சாரி, போட்டுவிடுகிறார்கள்.

அத்தோடு நின்று விடவில்லை.. அறையிலிருந்த அனைவரும் - பெரும்பாலோனோர் கட்சி தொண்டர்கள். அதில் ஒரு சில எம்.எல்.ஏக்களும் அடக்கம் - உரத்தகுரலில் சிரிக்கின்றனர்.

ம.தி.யின் படத்தில் வரும் ‘அங்கே சிரிப்பவர்கள் சிரிக்கட்டும். அது ஆணவ சிரிப்பு..’ என்ற பாடல்தான் அப்போது நினைவுக்கு வந்தது..

இதுபோன்ற காட்சிகளைத்தான் ஒவ்வொரு நாளும் வெவ்வேறு கோலத்தில் நான் தொடர்ந்து சென்ற மூன்று நான்கு வாரங்களில் அங்கே காணமுடிந்தது. என்னுடன் பல சமயங்களிலும் வந்த என்னுடைய மேலாளருக்கு இதைக் காண மிகவும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது.

அவர் சொன்னார்: 'கேரளத்தில் யார் வேணுமானாலும் முதலமைச்சரை அவருடைய அரசு அலுவலகத்திலோ அல்லது கட்சி அலுவலகத்திலே மிக எளிதாக சந்தித்துவிட முடியும். அதுமட்டுமல்ல. தமிழக அமைச்சர்கள் காட்டும் பந்தா கேரள அமைச்சர்களிடம் பார்க்கவே முடியாது.'

அது உண்மைதான். நான் கேரளத்தில், குறிப்பாக கொச்சியில் பல வருடங்கள் பணியாற்றிருக்கிறேன்.

அப்போது ஒரு நாள் கேரளத்தின் முன்னணி வங்கிகளுள் ஒன்றான Federal Bankன் நிர்வாக அலுவலகத்தை கொச்சியில் திறந்துவைக்க அப்போதைய கேரள முதல்வர் ஏ.கே. ஆண்டனி அவர்கள் வந்திருந்தார்கள். அவர் வந்ததும் போனதும் அக்கட்டிடத்தின் வெளியில் நின்றுக்கொண்டிருந்த யாருக்குமே தெரியவில்லை..

சாதாரண அம்பாசிடர் காரில் தனியாக சரியான நேரத்தில் வந்தார். அலுவலகத்தை திறந்துவைத்துவிட்டு ஒரு பத்து நிமிடம் உரையாற்றினார். வங்கியினர் வழங்கிய சிற்றுண்டியைக் கூட மறுத்துவிட்டு ஒரு சிறிய கப்பில் வழங்கப்பட்ட டீயில் ஒரு பகுதியை மட்டும் பேருக்கு உறிஞ்சிவிட்டு கண்சிமிட்டும் நேரத்தில் தான் வந்த வண்டியில் ஏறிக்கொண்டு போய்விட்டார். போக்குவரத்து துளி நிமிடம் கூட நிறுத்தப்படவில்லை.. சாலையில் சென்று கொண்டிருந்தவரில் எவரும் முதலமைச்சர் வந்து சென்றதைக் கூட அறிந்திருக்கவில்லை!

வங்கியின் சேர்மன் வந்திறங்கியது Opel Austra! அலுவலக வளாகத்தில் நிறுத்தியிருந்த வாகனங்களில் மிகவும் பழையது முதல்வருடையத்தானிருக்கும்!

ஆனால் என்னுடைய கிளையை திறக்க முதல்வர் வந்திறங்கிய நேரத்திற்கு சுமார் பத்து நிமிடத்திற்கு முன்னரே வங்கி இருந்த சாலை முழுவதும் போக்கு வரத்து நிறுத்தப்பட்டது!

அடுத்தடுத்த மாநிலங்களுக்குள்தான் எத்தனை வித்தியாசம்.. வேறுபாடு!

அன்று சைக்கிளில் சென்றவர் இன்று சாண்ட்ரோவில்!!

என்னுடைய மேலாளர் அனுபவத்தில் நான் கடன் வழங்கி வெற்றி பெற்ற நிறுவனங்களுள் ஒன்றை பற்றி நாளைய பதிவில் எழுதலாம் என்றிருக்கிறேன்..

தொடரும்