திரும்பிப் பார்க்கிறேன் - 46

சட்டென்று எனக்கு கோபம் வந்தது. ‘என்னங்க இது அக்கிரமம்! அதுக்கெதுக்கு என்னை வெக்கேட் பண்ண சொல்றீங்க?’

‘சார் உங்களுக்கே தெரியும். இது ஒரு அரசாங்க விடுதி. இதுல அரசு விருந்தினர்களுக்குத்தான் முக்கியத்துவம் கொடுக்கணும்னு அரசு ஆணை. நாயக்கர் ரூம் கேட்டப்பவே அவர்கிட்ட அதிகபட்சம் ரெண்டு நாளைக்குத்தான் ரூம் கொடுக்க முடியும்னு சொல்லியிருந்தோம். அவரும் சரின்னு சம்மதிச்சப்புறம்தான் ரூம் கொடுத்தோம். அதனால நீங்க வெக்கேட் பண்றத தவிர வேற வழியில்ல சார்.’

‘சரிங்க. இத நேத்தே செக் இன் பண்ணப்போ சொல்ல வேண்டியதுதானே. இப்படி திடுதிடுப்புன்னு சொன்னா ரெண்டு வயசு குழந்தைய வச்சிக்கிட்டு நான் நடுத்தெருவுலயா நிக்க முடியும்?’

எதிர் முனையில் அவர் யாருடனோ விவாதிப்பது லேசாக கேட்டது. ‘சார் நாயக்கர் உங்கக்கிட்ட சொல்லியிருப்பாருன்னு ரிசப்ஷன்ல நினைச்சிருக்காங்க. நீங்க ஒன்னும் இப்பவே போகவேணாம் சார். உங்களால முடிஞ்சா டவுண்லருக்கற லாட்ஜ்ல கிடைக்கிதான்னு பாருங்க. இல்லன்னா நாங்களே அரேஞ்ச் பண்ணித் தரோம். சாரி ஃபார் தி ட்ரபிள் சார்.’

எனக்கு கோபம் அதிகரித்தாலும் ஹோட்டல் சிப்பந்திகளிடம் வாக்குவாதத்தில் ஈடுபட விருப்பமில்லாமல். ‘சரிங்க. நீங்களே ட்ரை பண்ணி ஒரு டபுள் ரூம் புக் பண்ணி குடுங்க.’ என்று இணைப்பைத் துண்டித்தேன். ‘சை! இன்னைக்கி காலைல முழிச்ச முகமே சரியில்லை போலருக்குதே.’ என்ற முனகலுடன் நிமிர்ந்தேன். எதிரில் முகத்தில் கேள்விக்குறியுடன் என் மனைவி, குளித்து முடித்த கோலத்துடன். ‘யாருங்க ஃபோன்ல? எதுக்கு இப்படி கோபப் பட்டீங்க? நீங்க போட்ட சத்தம் பாத்ரூம்ல கேக்குது. நல்ல வேளை பாப்பா முளிச்சிக்கலை.’

‘பின்னே திடீர்னு கூப்ட்டு ரூம் காலி பண்றான்னா கோபப்படாம கொஞ்ச சொல்றியா?’

‘ஐயையோ, காலி பண்ணிட்டு எங்க போறது? என்னங்க நீங்க? முதல்லயே விசாரிச்சிட்டு எடுக்க மாட்டீங்களா?’ என்ற என் மனைவியை எரிச்சலுடன் பார்த்தேன்.

சட்டென்று ஒரு யோசனை உதித்தது. என் மனைவியையும் மகளையும் சிறிது நாளைக்கு தூத்துக்குடிக்கு அனுப்பிவிட்டு இந்த வீட்டுப் பிரச்சினை தீரும் வரை தனியாக ஒரு விடுதியில் தங்குவது என்று.

தலையை உலரவைத்துக்கொண்டிருந்த என் மனைவியைப் பார்த்தேன். ‘இங்க பார். உன்னையும் பாப்பவையும் பஸ் ஏத்தி விடறேன். தனியா உங்க ஊருக்கு போயிரமாட்டே? மெட்றாஸ்லருந்து சாமானெல்லாம் வந்ததுக்கப்புறமா உங்கம்மா கூட புறப்பட்டு வந்தேன்னா நல்லாருக்கும், என்ன சொல்றே?’

ஊருக்கு போ என்றால் கசக்காவா செய்யும்? உடனே, ‘சரிங்க. நீங்க போய் டிக்கெட் கிடைக்குதான்னு பாருங்க. பகல் நேரம்தானே, த்ரூவா தூத்துக்குடிக்கு டிக்கட் கிடைச்சா நானே போய்க்கறேன். மதுரைல இறங்கி போறதுதான் கொஞ்சம் சிரமம். பாப்பா வேற இருக்கில்ல..’

அப்பாடா ஒரு பிரச்சினை விட்டது. தனியாளாய் இரண்டு, மூன்று நாளைக்கு ஏதாவது ஒரு அறையில் தங்கி சமாளித்துக்கொள்ளலாம்.

‘சரி. நீ தலைய காய வச்சிட்டு பலாரத்துக்கும் பாப்பாவுக்கு பாலுக்கும் ரூம் சர்வீசுக்கு சொல்லிரு. நான் குளிச்சிட்டு வந்து பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு போறேன். அதுவரைக்கும் வேற ஏதாவது ஃபோன் வந்தா அப்புறமா கூப்பிடச் சொல்லு.’ என்றவாறு கட்டிலில் கிடந்த துவாலையை எடுத்துக்கொண்டு குளியலறைக்குள் புகுந்தேன்.

அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் பயணச்சீட்டை எடுத்து என் மனைவியையும் மகளையும் தூத்துக்குடி செல்லும் பேருந்தில் நடத்துனரிடம் அறிமுகப்படுத்தி பாதுகாப்பாய் அனுப்பிவைத்தேன்.

இனி அடுத்தது வீட்டுப் பிரச்சினை. காலையில் சென்னையிலிருந்து வந்த அறிவுரை இப்போதும் என் செவிகளில் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது..

“நாயக்கர் தஞ்சாவூர்ல மட்டுமில்ல சுத்தி இருக்கிற இருபது இருபத்தஞ்சி கிராமங்கள்லயும் ரொம்பவும் செல்வாக்கு இருக்கறவர். அவரால உங்க பேங்குக்கு நல்லமாதிரியான பார்ட்டிங்களயெல்லாம் கொண்டுவரமுடியும். அதனால ஆரம்பத்திலயே அவர் மனசு கோணாம பார்த்துக்கறது நல்லதுன்னு நினைக்கறேன். அதனாலத்தான் சொல்றேன். மத்தபடி உங்க இஷ்டம்.”

என்னுடைய அறைக்கு திரும்பி நெடுநேரம் யோசித்தேன். நானோ பட்டணத்துவாசி. சென்னையை விட்டு சிறு நகரங்களில் வசித்ததே இல்லை. அதனால் கிராமவாசிகளின் நட்பு முறை, பழக்கங்கள், பேச்சு எல்லாமே எனக்கு பரிச்சயமில்லாத ஒன்று. அதேபோல் அவர்களுக்கிடையே இருந்த ஜாதி மற்றும் மொழியால் ஏற்பட்டுப்போன பிரிவுகளும் என்னால் புரிந்துக்கொள்ள முடியாததாய் இருந்தது.

என் வாடிக்கையாளர் கூறியதுபோல இப்பிரிவினைகளை யார் நினைத்தாலும் ஒரே இரவில் மாற்றிவிடமுடியாதென்பது நிதர்சனமான, மறுக்க முடியாத உண்மை.

என் முன்னே இருந்த பிரச்சினைக்கு இரண்டு தீர்வுகள் இருந்தன. ஒன்று, நாயக்கருடைய கருத்தை புறக்கணித்துவிட்டு இப்போது பார்த்திருந்த வீட்டில் குடியேறுவது.

இரண்டாவது, அவருடைய கருத்தை ஏற்றுக்கொண்டு அவர் வேறொரு வீட்டை அமைத்து தரும்வரை பொறுத்திருப்பது.

ஆனால் இரண்டிலும் சிக்கல்கள் இருந்தன.

முதலாவது தீர்வில் நாயக்கருடைய பகை. அதனால் பெரிய பாதிப்பு ஏற்பட வாய்ப்பிருந்தது. அவருடைய கோவை வாடிக்கையாளர்களில் யாரேனும் ஒருவருக்கு அதே ஊரிலிருந்த என்னுடைய வட்டார அலுவலகத்துக்கு பழக்கம் இருக்க வாய்ப்புண்டு. அவர் மூலம் என்னுடைய வட்டார மேலாளருக்கு தெரியவந்தால் எனக்கே பிரச்சினையாக முடியலாம். 'தஞ்சையில் நம்ம புதிய கிளையைத் திறப்பதற்காகத்தான் உங்களை அனுப்பினோம். தஞ்சையிலுள்ள ஜாதிப் பிரச்சினைக்கு தீர்வு காண அல்ல' என்று அவர் குற்றம் சாற்றும் பட்சத்தில் நான் தலைகுனிய வேண்டியிருக்கும்.

நேற்று நாயக்கர் தரகரை நடத்தியவிதத்திலிருந்து அவரே வேண்டுமானாலும் என்னுடைய வட்டார மேலாளரின் தொலைப்பேசி எண்ணைக் கண்டுபிடித்து புகார் செய்தாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை. அதுவுமல்லாமல் நாயக்கர் நினைத்தால் என்னுடைய கிளைக்கு தகுந்த இடம் கிடைக்கவிடாமல் தொல்லைக் கொடுப்பதற்கும் வாய்ப்பிருக்கிறது.

ஆக, முதல் தீர்வு இந்த விஷயத்தை முடிவுக்கு கொண்டுவராது என்று தோன்றியது.

சரி, அடுத்த தீர்வில் என்ன பிரச்சினை?

நேற்று நான் முன்தொகையாக கொடுத்த ரூ.1000/- திரும்பப் பெற வேண்டுமானால் வீட்டு உரிமையாளரைச் சந்தித்து பேச வேண்டியிருக்கும். சரி, அப்படியே போய் சந்தித்தாலும் நேற்று ‘வீடு ரொம்பவும் பிடிச்சிருக்குங்க. நீங்க வேற யாருக்கும் வீட்டைக் கொடுக்காம இருக்கறதுக்குத்தான் இந்த ரூ.1000/-‘ என்று சொல்லிவிட்டு இப்ப போயி என்னன்னு சொல்றது? நீங்க கீழ் சாதின்னா? இப்படி யோசிப்பதே கேவலமாய் பட்டது எனக்கு.

பேசாம சேர்மன் சொன்ன கப்பல் பார்ட்டிக்கு லோன் கொடுத்திருந்தா இந்த பிரச்சினையே வந்திருக்காதில்ல? பெரிய நீதிமான் மாதிரி ரூல் பேசினே.. இப்ப என்னாச்சி, ஊர் பேர் தெரியாத ஊர்ல வந்து லோல் படுறே? என்று குதர்க்கம் பேசிய என் உள் மனதை அடக்க முடியாமல் தடுமாறினேன்.

என் யோசனையை கலைக்கும் விதமாக அடித்த தொலைப்பேசியையே குழப்பத்துடன் சிறிது நேரம் பார்த்துவிட்டு ஒலிவாங்கியை எடுத்தேன். எதிர்முனையில் நாயக்கர்!

‘சொல்லுங்க சார்.’ என்றேன் தயக்கத்துடன்.

‘என்ன சார் உங்க வீட்டம்மாவையும் குழந்தையையும் ஊருக்கு அனுப்பிட்டீங்க போல?’

நான் திடுக்கிட்டு போய் ஒலி வாங்கியையே பார்த்தேன். இவருக்கென்ன ஊரெல்லாம் உளவாளிகள் இருக்கிறார்களா?

அவர் எதிர்முனையில் உரக்க சிரிக்க ஒலிவாங்கியை சற்றே தள்ளிப்பிடித்தேன். ‘என்னாடா இது அதுக்குள்ள இவனுக்கு எப்படி தெரிஞ்சதுன்னு பாக்கறீங்களா? நேத்தக்கி இங்க வந்திருந்தீங்க இல்லையா? அதுல ஒருத்தன் உங்கள இன்னைக்கி மைய பஸ் ஸ்டாண்டுல பாத்திருக்கான். அவந்தான் உடனே ஓடியாந்து தகவல் சொன்னான்.’

சரிதான். இந்தாளுக்கு தெரியாம நாம் இந்த ஊர்ல ஒன்னும் செய்ய முடியாது.. ஆக, என்னுடைய முதல் தீர்வு நிச்சயம் பிரச்சினையை பெரிதாக்குமே தவிர குறைக்காது என்பது தெளிவு..

‘என்ன சார், சைலண்டாயிட்டீங்க. சொல்லுங்க.. எதுக்கு அவங்கள சொல்லாம கொள்ளாம ஊருக்கு அனுப்பிச்சிட்டீங்க? நேத்து நீங்க பார்த்த வீட்டை நான் வேணாம்னு சொல்லிட்டேன்னா?’

‘அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லை சார். எத்தனை நாளைக்கு ஹோட்டல்ல ரூம் போட்டு தங்கறதுன்னு பார்த்தேன். அத்தோட இந்த ரூமை வேறு காலி பண்ண சொல்றாங்க. அதான் அவங்களாவது நிம்மதியா ஊர்ல ஒரு வாரத்துக்கு இருக்கட்டுமேன்னு அனுப்பி வச்சேன். உங்கள பாக்கறதுக்கு கிளம்பிக்கிட்டு இருந்தேன். அதுக்குள்ள நீங்களோ பண்ணிட்டீங்க..’

சலிப்புடன் உச் கொட்டிய நாயக்கர், ‘ஆமா சார். இந்த கவர்மெண்ட் லாட்ஜ்னால இப்படித்தான். நம்ம பெரிய கோயில் கட்டி இந்த வருஷத்தோட ஆயிரம் வருஷம் பூர்த்தியாவுது. அதுக்கு ஒரு வாரத்துக்கு பெரிசா விழா எடுக்கறோம். நானும் விழா கமிட்டி உறுப்பினராக்கும். அதான் ரூமை காலி பண்ண சொல்லியிருப்பான். நீங்க வேற லாட்ஜெல்லாம் தேடி அலைய வேணாம் சார். கவலைய விடுங்க. நம்ம நண்பரோட கெஸ்ட ஹவுஸ் இப்ப நீங்கருக்கற ரூமைவிட விசாலமா இருக்கும். அத ஒரு வாரத்துக்கு அரேஞ்ச் பண்ணி தரேன். நீங்க நேத்து பார்த்த வீட்டு அட்வான்ஸ் தொகையை போய் வாங்கிட்டு வந்திருடான்னு தரகன அனுப்பிருக்கேன். அவன் வந்ததும் உங்ககிட்ட வருவான். உங்க பெட்டிய அவன் கிட்ட குடுத்துருங்க. கெஸ்ட ஹவுசை உங்களுக்கு காமிப்பான். அப்புறம் ஒரு விஷயம் சார்.. சொல்ல மறந்துட்டேன்..’ என்றதும் குழம்பிப்போனேன். வேறேதும் பிரச்சினையாயிருக்குமோ என்று ஓடியது என் எண்ணம்.

தொடரும்