திரும்பிப் பார்க்கிறேன் - 28

என்ன பண்ணல்லாம் சொல்லுங்கன்னு போன பதிவில கேட்டிருந்தேன். யாருமே கண்டுக்கல.

இந்த கைக்கூலி (மலையாளத்துல லஞ்சம்) பெறுவதென்பது வங்கிகளில் எந்த வகையிலும் நியாயப்படுத்த முடியாதென்பது என்னுடைய வாதம். லஞ்சத்தின் மூல காரணம் போதிய ஊதியமில்லாமை. அரசாங்க உத்தியோகஸ்தர்களுக்கு அதிகாரம் அதிகம், ஊதியம் குறைவு. அதிகமான அதிகாரத்தை வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்ய? ஆகவேதான் அவர்கள் தொட்டதுக்கும் விட்டதுக்கும் சம்பளத்தோடு சேர்த்து கிம்பளத்துக்கும் ஆசைப்படுவதில் தப்பில்லை என்று நினைப்பேன். அரசியல்வாதிகளுக்கு அது பிறவி குணம். ஒன்றும் செய்ய முடியாது.

ஆனால் அந்த காலத்திலேயே வங்கி ஊழியர்களுக்கு அதுவும் வங்கி அதிகாரிகளுக்கு மற்ற துறையினரை விட ஓரளவுக்கு போதுமானதையும் விட கூடுதலாகவே ஊதியம் கிடைத்துக் கொண்டிருந்தது. இப்போதும் கணினி அதுவும் மென்பொருள் வல்லுனர்களைத் தவிர்த்துவிட்டுப் பார்த்தால் வங்கி அதிகாரிகளுடைய மாத ஊதியம் மற்ற எல்லா துறையினரையும் விட அதிகம்தான்.

ஆகவேதான் நான் ஆரம்பமுதலே கைக்கூலி பெறுவதை ஒரு கேவலமான செயலாக கருதினேன். அதனால் எனக்கு கிடைத்த வசதி, வாய்ப்புகள் குறைந்து போயிருக்கலாம். சில, பல வாடிக்கையாளர்கள் மற்றும் என்னுடைய வங்கி உயர் அதிகாரிகளின் விரோதத்தையும் சம்பாதிக்க வேண்டி வந்துள்ளது என்பதும் உண்மைதான். இதை எழுதுவதன் மூலம் இதை நீங்கள் என்னுடைய சுயபுராணம் என்று நினைத்தாலும் சரி, இதுதான் உண்மை.

எனவே என்னுடைய மேலாளர் அனுபவத்தில் எந்த வாடிக்கையாளராவது ‘உங்கள வேண்டிய விதத்தில் கவனித்துக்கொள்கிறேன்’ என்று அசடு வழிந்துக்கொண்டு வந்து நின்றால் கண்டிப்பாய் அவருக்கு லோன் இல்லை. அது எத்தனை பிரமாதமான Proposal ஆக இருந்தாலும் எந்த அதிகாரி பரிந்துரைத்திருந்தாலும் சரி. அதனால் ஏற்படும் பின்விளைவுகளையும் நான் சந்திக்க தயாராயிருந்தேன்.

இனி பிள்ளை விஷயத்துக்கு வருவோம்.

‘சரி சார். அந்த (கவனிப்பு) விஷயத்தை விடுங்க. இந்த வண்டிங்கள உங்க பேர்லதான ரெஜிஸ்டர் பண்ண போறீங்க?’ என்றேன் அவரைப் பார்த்து.

‘என் பேர்ல ஏற்கனவே அஞ்சாறு வண்டிங்க இருக்கறதுனால (பக்கத்திலிருந்தவரை காட்டி) இவர் பேர்ல ரெண்டு வண்டிகளை பதியலாம்னு இருக்கேன்.’

அவருடன் வந்தவரைப் பார்த்தாலே தெரிந்தது, அவருடைய பணியாட்களில் ஒருவராய்த்தான் இருக்க வேண்டும் என்று.

‘சரி சார். அந்த இன்னொன்னு?’

அடுத்து இருந்தவரை சங்கடத்துடன் பார்த்தார். அவரும் புரிந்துகொண்டு உடனே எழுந்து என் அறையை விட்டு வெளியே சென்று நின்றுகொண்டார்.

நான் வியப்புடன் அவரைப் பார்த்தேன். ‘என்ன சார், அவர் ஏன் எழுந்து போய்ட்டார்?’

‘அது ஒன்னுமில்ல சார். இவனுக்கு தெரிய வேணாமேன்னு பார்த்தேன். மூனாவது வண்டிய அன்னைக்கி நீங்க ரூம்ல பாத்தீங்கள்ளே அவங்க பேர்ல பதியலாம்னு இருக்கேன். அதான்.. இவன் வாய்தவறி வீட்ல போய் உளறிட்டான்னா, குடிமுழுகிப் போயிரும்.”

அவரை என்ன சொல்வதென்றே எனக்கு விளங்காமல் ஒரு நிமிடம் அவரையே பார்த்தேன்.

‘சார் நீங்க தப்பா நினைச்சிக்காதீங்க. லோனை கட்டப்போறது நான்தானே? சுமாரா எவ்வளவு நாளைக்குள்ள சாங்க்ஷன் கிடைக்கும் சார்? ஏன் கேக்கறேன்னா நான் இன்னும் ரெண்டு வாரத்துல மறுபடியும் மெட்றாஸ் வருவேன். அப்போ எல்லாத்தையும் ரெடி பண்ணிட்டீங்கன்னா டாக்குமென்ட்ஸ் எல்லாம் கையெழுத்து போட்டுரலாமேன்னுதான்..’

ரொம்ப வேகமாத்தான் இருக்கீரு என்று மனத்துக்குள் நினைத்துக்கொண்டு, ‘அவ்வளவு சீக்கிரம் கண்டிப்பா முடியாது சார். முதல்ல நீங்க வண்டிய யார் பேர்ல பதிய போறீங்களோ அவங்களோடதும் உங்களோடதும் Financial Statement, Annual Income எல்லாம் டீடெய்லா நீங்க தரணும். அந்த பேப்பர்ஸ் எல்லாம் எனக்கு திருப்தியா இருந்தாத்தான் லோன் அப்ளிகேஷனே கொடுப்பேன். அப்புறம் இவ்வளவு பெரிய தொகைங்கறதுனால சொத்து ஜாமீன் கேப்பாங்க. அதோட டீடெய்ல்சும் வேணும். அதெல்லாம் நீங்க கொண்டு வரலேன்னு நினைக்கிறேன். நாளைக்கே ஊர்லருந்து வரவச்சி தந்தா சரி, ரெண்டு நாளைல பாத்துட்டு சொல்லிடறேன். இல்லன்னா ஊருக்கு போய் அனுப்புங்க.’

கோபத்தில் சட்டென்று அவர் முகம் சிவந்து என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் ஒரு நொடி தடுமாறினார். கண்கள் இரண்டும் சிவந்து -குடிகாரன் கண்களைப் போலன்னு வச்சிக்குங்களேன் - என்னைப் பார்த்தபோது இது போன்ற ஆட்களை கையாளுவதில் அதிக அனுபவமில்லாத நான் ஒரு நொடி பயந்துபோனேன். இருப்பினும் பயத்தை வெளியே காட்டிக்கொள்ளாமல் அவரையே பார்த்தேன்.

‘சார். உங்க மனசுல என்ன நினைச்சிக்கிட்டிருக்கீங்க? இந்த மாதிரி சேட்டே எங்கிட்ட பேசுனதில்லை.. நான் யாருன்னு நினைச்சிக்கிட்டிருக்கீங்க? வக்கத்த பயல்னா? என்ன கேட்டீங்க? என்னோட பைனான்ஸ் ஸ்டேன்ட்மென்டா? லோன் எடுக்கப் போறவன் (வெளியே நிற்பவரைக் காட்டி) அவன், அப்புறம் என் வப்பாட்டி, அவங்க ஸ்டேட்மென்ட கேளுங்க, தப்பில்ல. என்னோடத எதுக்கு? என்ன சார் ஆழம் பாக்கறீங்களா? வேண்டாம். அதுக்கு உங்க வயசு பத்தாது. சொல்லிட்டேன். முதல்ல உங்க பியூன கூப்ட்டு லோன் அப்ளிகேஷன் ரெண்டு கொண்டு வரச்சொல்லுங்க. ஒன்னுல இவன் கையெழுத்து போடுவான். ஒன்னு நான் கொண்டுபோய் அந்த பொம்பள கிட்ட கையெழுத்து வாங்கிட்டு நாளைக்கு குடுத்தனுப்புறேன். அதுல என்ன வேணுமோ எழுதிக்கிங்க. அது உங்க இஷ்டம். இன்னொன்னையும் இப்பவே சொல்லிடறேன். இதோ நிக்கறானே இவனுக்கு தனியா சொத்து, பத்து எதுவும் இல்ல. என் கிட்ட வேல பாக்கறான். அதனால சொத்து ஜாமின்லாம் குடுக்க முடியாது. அவ்வளவுதான். வண்டிய பேருக்கு மட்டும்தான் அவன் மேல பதியப்போறேன். ரெண்டு மாசத்தக்கப்புறம் அவன்கிட்டருந்து ஒரு பவர் பேப்பர்ல வண்டிய எம்பேர்ல மாத்திக்க சொல்லி எழுதி வாங்கிருவேன். வண்டிக்கு லோன நான்தான கட்டப் போறேன்? அவனில்லேல்லே? அந்த பொம்பள வண்டி மட்டும் அவ பேர்லயே இருக்கும். அந்த லோனையும் நானே கட்டிடறேன். என்ன நா சொல்றது விளங்குதா?’

அவருடைய இந்த நீண்ட பிரசங்கத்தின் பின்னே தொனித்த மிரட்டல் எனக்கு நன்றாக புரிந்தது. கூடுதல் ரசாபாசம் ஆகாமல் இதை கையாளவேண்டும் என்று முடிவு செய்தேன். என்னுடைய மேசையின் கீழ் பொறுத்தப்பட்டிருந்த அழைப்பு மணியை அழுத்தினேன். ஒரு நொடியில் வந்த பியூனிடம் கடன் வழங்குவதற்கான எல்லா படிவங்களிலும் இரண்டிரண்டு கொண்டு வரச்சொன்னேன். அவற்றை இரண்டு உறைகளில் போட்டு அவரிடம் நீட்டினேன்.

அவர் ஒன்றும் புரியாமல் என்னையே பார்த்தார். ‘என்ன சார் ஒன்னுல இவர்கிட்ட கையெழுத்து வாங்கிக்குங்கன்னு சொன்னேனே. அப்படியே குடுக்கறீங்க?’

நான் பொறுமையுடன் விளக்கினேன். ‘சார் நான் இப்போ சொல்றத கோபப்படாம கேளுங்க. நீங்க இதுக்கு முன்னால எங்கல்லாம் எப்படியெல்லாம் நீங்க லோன் வாங்கியிருக்கீங்கங்கறத பத்தியெல்லாம் எனக்கு கவலையில்லை. என்னோட கிளையில உங்களுக்கு லோன் வேணும்னா இந்த அப்ளிகேஷனோட நான் சொன்ன உங்களோடதும், யார் பேர்ல லோன் வாங்கறதா இருக்கீங்களோ அவங்களோட Financial Statements, Annual Income சான்றுகளும் கொடுத்தாத்தான் லோன் பேப்பர்ஸ் எங்க ஹெட் ஆஃபீசுக்கு போவும். அத்தோட நான் சொன்ன சொத்து ஜாமீன் அது யாரோட சொத்துங்கறத பத்தயெல்லாம் எனக்கு கவலையில்லை, கண்டிப்பா வேணும். இல்லன்னா..’ நான் முடிப்பதற்குள் குறுக்கிட முயன்றவரை சைகை காண்பித்து நிறுத்திவிட்டு தொடர்ந்தேன். ‘இல்லன்னா போகாது. அவ்வளவுதான்.இப்ப சொல்லுங்க. என்ன சொல்லப் போறீங்க?'

அதீத கோபத்துடன் எழுந்து நின்ற பிள்ளை.. ஏற்கனவே கருப்பாய் இருந்த முகம் மேலும் கருத்துபோக, உதடுகள் துடிக்க.. என்னை பார்த்தார்.

நான் உண்மையிலேயே அரண்டு போய் அவரையே பார்த்தேன்...


தொடரும்.