திரும்பிப் பார்க்கிறேன் - 32

மதுரை மற்றும் திருநெல்வேலிவாசிகள் ஊரை விட்டு சென்று எத்தனை வருடங்கள் ஆனாலும் அவர்களுடைய பாஷை மட்டும் அவர்களை விடவே விடாது. அப்படி பார்க்கப் போனால் அது எந்த ஊர்வாசிகளாயிருந்தாலும் அப்படித்தான்.

குறிப்பாக மதுரை, திருநெல்வேலி ஊர்க்காரர்கள் பேச்சிலிருந்தே அவர்களை மிகவும் எளிதாக அடையாளம் கண்டுக்கொள்ள முடியும். தமிழை தெளிவாக, அழகான உச்சரிப்புடன் பேசுவது இவர்களுக்கு கைவந்த கலை.

என் தந்தை, தாய் இருவருமே திருநெல்வேலியை சார்ந்தவர்கள்தான். பின்னே? தாய் மாமன் மகளை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா வேற, வேற ஊர்க்காரங்களாவா இருப்பாங்க?

என் சகோதரர்களுள் நான் மட்டும்தான் சென்னையை விட்டு தூத்துக்குடிக்கு போய் பெண் எடுத்தேன். அதற்கு முக்கிய காரணம் எனக்கு வேலை செய்யாத பெண் வேண்டும் என்பதுதான். அப்போதுதான் ஊர் ஊராக மாறிப் போக வசதியாக இருக்கும் என்பதால்.

ஆதலால் எனக்கும் என் சகோதரர்களுக்கும் திருநெல்வேலி பாஷையின் சாயல்கூட இருக்காது. என் இளைய சகோதரர்கள் இருவரும் தனிச்சென்னை பாஷை பேசுவார்கள். ஆனாலும் நான் அலுவலகத்தில் என் வாடிக்கையாளர்களிடம் உரையாடும்போது பெரும்பாலான வாடிக்கையாளர்கள், குறிப்பாக திருநெல்வேலையை சார்ந்தவர்கள், நான் பேசுவதை வைத்தே ‘சார் நீங்க நம்ம ஊரா?’ என்பார்கள்.

அப்படித்தான் அன்றும்!

எதிர்முனையிலிருந்து பேசியவருடைய பேச்சே அவர் திருநெல்வேலியை சார்ந்தவர் என்று எனக்கு காட்டிக்கொடுத்தது.

‘சொல்லுங்க சார்? உங்களுக்கு யார் வேண்டும் என்றேன்.’

‘எய்யா நா இன்னைக்கி காலைல ஒரு ஷிப்பிங் லோன் விஷயமா ஒரு வடக்கத்திக்காரரு வந்தாருல்லய்யா. அவர்கிட்ட கணக்குபிள்ளையா வேல பாக்கறம்யா. எங்க மானேசர் கொஞ்சம் பிசியா இருக்காராய்யா, அதான் நான் பேசறேன். நான் வந்தா போறுமாய்யா, இல்ல மானேசர் சார்தான் வரணுமா? அத கேட்டுக்கிட்டு வரலாம்னுதான்யா கூப்டேன்.’

ஓ அவரா? ‘ சரி வாங்க. எப்ப வர்றீங்க? நான் ஒரு அஞ்சு, ஆறு வரைக்கும் இருப்பேன். இன்னைக்கே வந்தாலும் சரி.’ என்றேன்.

‘இன்னைக்காய்யா?’ என்றவர் அருகிலிருந்த ஒருவரிடம் பேசுவது கேட்டது. சில நொடிகளுக்குப் பிறகு, ‘சரி வரேன்யா. வச்சிடறேன்.’ என்று கூறிவிட்டு நிறுத்தினார்.

நான் உடனே என் உதவி மேலாளரை அழைத்து விவரத்தைக் கூறிவிட்டு இதை ரகசியமாக வைத்திருங்கள் என்று எச்சரித்தேன். பிறகு இந்த கடனுக்கான விண்ணப்பம் மற்றும் அதன் தொடர்புள்ள எல்லா படிவங்களையும் இரண்டு தொகுப்பில் இட்டு கொண்டுவருமாறு பணித்தேன்.

நான் ஏற்கனவே கூறியுள்ளபடி என் கிளை காலை 8.45 துவங்கி பிற்பகல் 3.45 மணிக்கு முடிந்துவிடும். ஆயினும் நானும் என் உதவி மேலாளரும் சாதாரணமாக மாலை 6.00 அல்லது 7.00 மணிவரை அலுவலகத்தில் இருப்பது வழக்கம். புதிய கிளை என்பதால் சில்லரை வேலைகள் அதிகமாகவே இருந்தன.

என்னை தொலைப்பேசியில் அழைத்தவர் ஆறு மணி ஆகியும் வராததால் என் உதவி மேலாளரை அழைத்து ‘நீங்கள் வேண்டுமானால் செல்லுங்கள். நான் காத்திருந்து அவரை பார்த்துவிட்டுத்தான் செல்வேன்’ என்றேன். அவர் என்னைப் பார்த்த பார்வையிலேயே காத்திருந்து என்ன நடக்கிறது என்பதை பார்க்கவேண்டும் என்று ஆவல் இருந்ததை காண முடிந்தது. ஆனாலும் என்ன நினைத்தாரோ, சரி சார் என்று கூறிவிட்டு சென்றார்.

நான் எழுந்து சென்று கிளை வாசற்கதவை அகல திறந்துவைத்துவிட்டு என் அறையில் சென்றமர்ந்துக் கொண்டேன். அவர் வந்தபோது மாலை 7.00 மணியை கடந்திருந்தது. கோபப்படுவதில் என்ன பயன்? சேர்மன் பரிந்துரைத்த வாடிக்கையாளராயிற்றே.

‘சார். மன்னிச்சிருங்க. லேட்டாயிருச்சின்னு தெரியும்.’ என்ற முகவுரையுடன் நுழைந்தவரை பார்த்தேன்.

கலைவாணர் NSKவை கற்பனை செய்துக்கொள்ளுங்கள். வேட்டி, சட்டை, அதற்குமேல் ஒரு கருப்பு கோட்டு. திருநெல்வேலிக்கே உரிய கருத்த நிறம், வெள்ளை வெளேர் என்ற சுருட்டை முடி, அதே நிறத்தில் புருவங்கள், மீசை. தலைமுடி சற்றே பின்வாங்கியிருந்தது. அறுபது, அறுபத்தைந்து வயதிருக்கும்.

அவரைப் பார்த்தபோது என் குடும்பத்திலிருந்த யாரையோ பார்த்ததுபோல் உணர்ந்தேன். அவர் அமர்ந்து கையிலிருந்த குடையை (அது, நல்ல வெயில் காலம்!) மூலையில் சாய்த்து வைத்துவிட்டு கையில் கொண்டு வந்திருந்த துணிப்பையிலிருந்து ஒரு கோப்பை எடுத்து விரித்து வைத்துக்கொண்டு என்னை பார்த்து சிரித்தார். வெற்றிலை காவியேறிய ஆனால் ஆரோக்கியமான பற்கள்!

‘எய்யா நான் கேக்கனேன்னு தப்பா எடுத்துக்கிறாதீங்க. நீங்க நம்ம ஊராய்யா?’ எடுத்த எடுப்பிலேயே இந்த கேள்வியைக் கேட்டதும் எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. நான் இதுவரை பேச ஆரம்பித்தால்தான் கேட்டிருக்கிறார்கள். இவரென்ன பார்த்தவுடனேயே கேட்கிறார் என்று பார்த்தேன்.

‘முதல்ல உங்களுக்கு எந்த ஊர்னே சொல்லலையே? அப்புறம் எப்படி நான் சொல்றது?’ என்றேன் சிரித்துக்கொண்டே.

அவரும் சிரித்தார். ‘எனக்கு பாளையங்கோட்டை. அங்க பேட்டை. பீரீஸ் குடும்பம்னா தெரியாதவங்க யாருமே இருக்க மாட்டாங்க. சொல்லுங்க நீங்களும் திருநெல்வேலிதானே?’

எனக்கு ஆச்சரியமோ ஆச்சரியம். என் தந்தையும் பேட்டையை சார்ந்தவர்தான். அம்மா பீரிஸ் குடும்பத்தை சார்ந்தவர். அப்படியென்றால் இவரை என் தாயாருக்கு தெரிந்திருக்க வேண்டும். சரி, கடன் பெற வந்தவரிடம் குடும்பக்கதை பேச வேண்டுமா? எனக்கு அந்த ஊர் இல்லையென்று சொல்லிவிடலாமா என்று யோசித்தேன்.

‘சொல்ல இஷ்டமில்லன்னா விட்ருங்கய்யா. ஏதோ உங்கள பார்த்ததும் அசப்புல என் சித்தப்பா மாணிக்கம் பீரிஸ்சை பாத்தாப்பல இருந்துது. அதான் கேட்டேன்.’ என்றவரை சந்தோஷத்துடன் பார்த்தேன். இவர் கூறிய மாணிக்கம் பீரீஸ் என்னுடைய தாத்தா! என் தாயாரின் அப்பா மற்றும் என் தந்தையின் தாய் மாமன்!

என் தாத்தாவின் அண்ணன் குடும்பமும் சென்னையில்தான் இருக்கிறதென்று என் தாயார் கூற கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். ஆனால் பல ஆண்டு காலமாக தொடர்பு இல்லாததால் உறவுமுறை விட்டுப்போயிருந்தது. இப்போது என்ன செய்ய? இவரிடம் உறவுமுறை பேசி வந்த காரியம் கெட்டுப்போனால் என்ன செய்வது என்று சில நொடிகள் யோசித்தேன். சரி, அப்படி என்ன பெரிதாய் ஆகிவிடப்போகிறது என்ற முடிவெடுத்தேன்.

‘அதெப்படிய்யா? எனக்கு 32 வயசுதான் ஆச்சு. என்னைப் போய் எங்க தாத்தா மாதிரி இருக்கேன்னு சொல்றீங்க?’ என்றேன்.

அவர் சந்தோஷ மிகுதியால் எழுந்து என் மேசையை சுற்றி வந்து என்னை கட்டிப்பிடித்து தோளில் தட்டிக்கொடுத்தார். உணர்ச்சி மிகுதியால் பேச முடியாமல் தடுமாறியவரை ஆசுவாசப்படுத்தி அழைத்து சென்று அவருடைய இருக்கையில் அமர்த்தினேன்.

‘உங்கள நான் எப்படி கூப்பிடணும்னு கூட எனக்கு தெரியலை. உங்கள பார்த்ததுல எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம். நீங்க கண்டிப்பா வீட்டுக்கு வந்துட்டு போகணும். இப்ப நீங்க வந்த விஷயத்த பேசுவோம். ஏன்னா நான் நாளைக்கு உங்க முதலாளி வந்துபோன விஷயத்தை என் சேர்மனுக்கு சொல்லணும், அதான். தப்பா நினைச்சிக்காதீங்க.’ என்றேன்.

அவர் முகம் சட்டென்று மாறி கலக்கத்துடன் என்னை பார்த்தார். ‘நீங்க எனக்கு மருமகன் முறை வேணும். எனக்கு என்ன செய்யற்துன்னு தெரியலை. இங்க புறப்பட்டு வரும்போது இப்படி ஒரு இக்கட்டுல மாட்டிக்குவேன்னு தெரியலையேய்யா. நான் என்னத்தன்னு சொல்றது?’

எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை? ‘நீங்க என்ன சொல்றீங்க? என்ன இக்கட்டுல மாட்டிக்கிட்டீங்க? தெளிவா சொல்லுங்கய்யா.’

அவர் தயங்கியவாறே தன் முன் திறந்துகிடந்த கோப்பை பார்த்தார். ‘உங்க பேர் என்ன தம்பி?’ என்றார் என்னை நிமிர்ந்து பார்க்காமல்.

என் பெயரை சொன்னேன்.

ஒரு புன்னகையுடன் ‘உங்க தாத்தா பேரு சூசை மாணிக்கம். உங்க பேரு சூசையா? நல்லாருக்கு (ஜோசப் என்றால் தமிழில் சூசை!).’ என்றவர் சோகத்துடன் ‘உங்கள எப்படி தம்பி நான் ஏமாத்தறது?’ என்றார்.

நான் அதிர்ந்துபோய் அவரையே பார்த்தேன். ‘அய்யா, நீங்க என்ன சொல்றீங்க?’

‘எய்யா, என் முதலாளி ஒரு பக்கா ஃப்ராடாச்சே.’

சட்டென்று என் மனதில் என்னுடைய ஆரம்ப ஊகம் சரிதான் என்ற மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டாலும் அவரையே பார்த்தேன். ‘ஃப்ராடா? என்னய்யா இது அவர்கிட்ட வேல பாக்கற நீங்களே இப்படி சொன்னா எப்படி? நானா இருந்ததால பரவாயில்லை. இதுவே வேற ஆளா இருந்து நீங்க சொன்னத அவர்கிட்ட போய் சொன்னா உங்க வேல என்னாறது?’

அவர் சோகத்துடன் என்னைப் பார்த்து ‘இல்லை’ என்பதுபோல் தலையை அசைத்தார். ‘வேற ஆளா இருந்தா நான் ஏன் தம்பி என் முதலாளிய பத்திய உண்மைய சொல்லப் போறேன்? ஏமார்றவன் இருக்கறவரைக்கும் ஏமாத்தறவன் இருந்துக்கிட்டுத்தானே இருப்பான் அப்படீன்னு நினைச்சிக்கிட்டு என் முதலாளி சொல்றத செஞ்சிட்டு போய்கிட்டே இருப்பேன். ஆனா நீங்க அப்படியா தம்பி? வேணாம் தம்பி. அவரை பத்தி சொன்னா சொல்லிக்கிட்டே இருக்கலாம். அந்த மாதிரி இன்டர்நேஷனல் ஃப்ராடு அவன். அவன்கிட்ட ஏமாந்த உங்களமாதிரி மேனேசர்ங்க நிறைய பேர் இருக்காங்க. தம்பி ஒன்னு கேக்க மறந்துட்டேன். உங்க சேர்மன் யாரு? அவர் பேர் என்ன சொல்லுங்க?’

நான் பெயரை சொன்னேன்.

அவர் நம்பமுடியாமல் என்னையே பார்த்தார். ‘அவரா தம்பி? அவர் ஒரு குழந்தைமாதிரிய்யா. அவர் இருந்த பாங்குலதான் எங்க முதலாளி முதல் முதலா டீலிங்க்ஸ் வச்சிருந்தான். அங்க ஏகப்பட்ட கடன். உங்க சேர்மன் அங்க ஜி.எம்மா இருந்தபோதிலிருந்தே எனக்கு தெரியும். இவனுக்கு அவர் குடுத்த லோனெல்லாம் இப்ப கெடு முடிஞ்சி வட்டிய கூட அடைக்க முடியாம இழுத்தடிச்சிக்கிட்டு இருக்கான். இன்னும் ஒரு மாசத்துக்குள்ள அசலும் வட்டியுமா சேர்த்து முப்பது லட்சத்தை அடைக்கலைன்னா கோர்ட்ல கேஸ் போட்ருவோம்னு மிரட்டறாங்க. அதுக்குத்தான் போன ஒரு மாசமா அடுத்த இளிச்சவாயன் யார் மாட்டுவான்னு அலைஞ்சிக்கிட்டிருந்தான். உங்க சேர்மன் மாட்டிக்கிட்டார் போல. அவரு உங்கள மாட்டிவிட்டுட்டாரு. இதுலருந்து நீங்க எப்படி தப்பிப்பிங்களோ, அது உங்க சாமர்த்தியம். நீங்க என்னடான்னா லோன் பேப்பர்ஸ் எல்லாம் ரெடியா எடுத்து வச்சிக்கிட்டு உக்காந்திருக்கீங்க.’

ஸ்தம்பித்துபோய் சிலையாய் அமர்ந்திருந்த என்னைப் பார்த்து அவருக்கு என்ன தோன்றியதோ மூடி வைத்திருந்த கோப்பையும் மூலையில் நிறுத்திவைத்திருந்த குடையையும் கையில் எடுத்துக்கொண்டு எழுந்து நின்றார்.

நான் அவசர, அவசரமாக எழுந்து என் மேசையிலிருந்த விண்ணப்ப படிவங்களை எடுத்து ஒரு பிளாஸ்டிக் உறையில் வைத்து அவரிடம் நீட்டினேன்.

‘இது எதுக்குய்யா? நான் சொன்னத நீங்க நம்பலையோன்னு தோனுது. கண்ண மூடிக்கிட்டே கிணத்துல விழுறதுன்னு தீர்மானிச்சிட்டீங்களாய்யா?’ என்றவரை பார்த்து லேசாக புன்னகைத்தேன்.

‘அப்படி இல்லைய்யா. நீங்க உங்க வேலையை செய்ங்க. இத உங்க மேனேஜர் கிட்ட குடுத்துருங்க. என்ன செய்யணும்னு நான் தீர்மானிச்சிக்குறேன். உங்க முதலாளி எப்படீன்னு வெளிப்படையா சொன்னதுக்கு ரொம்ப நன்றிங்கய்யா. நான் அவரை டீல் பண்ற விதத்துல டீல் பண்ணிக்கறேன். நீங்க அதப்பத்திய கவலைய விட்டுருங்க. வாங்க, வீட்டுக்கு போய்ட்டு போலாம்.’ என்றேன்.

அவர் ‘இல்லை’ என்பதுபோல் தலையை அசைத்தார். ‘இல்லய்யா. இந்த மனநிலையில வந்து வீட்லருக்கறவங்ககிட்ட நான் எதையாவது சொல்லப் போக சின்னஞ்சிறுசுக பயந்துரக்கூடாதில்ல? இப்பத்தான் நீங்க யாருன்னு தெரிஞ்சிட்டுல்ல.. வீட்ல உள்ளவங்களையும் கூட்டிக்கிட்டு சாவகாசமா ஒரு நாள் வாரேன். இப்ப நேரமாயிருச்சி. கம்பெனி டிரைவர் வேற இருக்கான். நான் இப்ப உங்களோட வீட்டுக்கு வந்தேன்னா பின்னால உங்களுக்கும் பிரச்சினையாயிரும்யா.. அதான் சொல்றேன். சாக்கிரதயா அவன்கிட்ட டீல் பண்ணுங்கய்யா. எமகாதக பய. தன் காரியம் நடக்கலைன்னா என்ன வேணும்னாலும் செய்வான். பாத்துக்குங்க. நான் வரட்டுமாய்யா. வீட்ல இப்ப ஒன்னும் சொல்ல வேணாம். எல்லாம் நல்லபடியா முடியணும்னு நான் வேண்டிக்கறேன்.’

அவர் சென்று வெகு நேரமாகியும் வீட்டுக்கு கிளம்ப மனசில்லாமல் இருக்கையில் சாய்ந்து அமர்ந்து விட்டத்தில் சுழலும் மின் விசிறியையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

மனதில் ஒரு இனம் புரியாத சோகம்.

தொலைபேசி அடிக்கவே இந்த நேரத்தில் யாராயிருக்கும் என்று நினைத்துக்கொண்டு எடுத்தேன். என் மனைவி! 'இதோ வருகிறேன்.' என்று கிளம்பினேன்.

போகும் வழியெல்லாம் இந்த பிரச்சினையை எப்படி சமாளிக்கப் போகிறோம் என்ற சிந்தனை..

தொடரும்