திரும்பிப் பார்க்கிறேன் - 29

நான் உண்மையிலேயே அரண்டு போய் அவரையே பார்த்தேன்...

உக்கிரமமான கோபத்துடன் என்னை எரித்துவிடுவதுபோல் பார்த்தவாறு நின்றார் பிள்ளை. நான் என்ன சொல்லி அவரை சமாதானப்படுத்துவது என்று யோசித்தவாறு என் இருக்கையிலேயே அமர்ந்திருந்தேன். திடீரென்று என் அறைக்கு வெளியே நின்றிருந்த அவருடைய பணியாள் கதவைத் திறந்துக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்து அவருடைய காதில் ஏதோ சொல்ல இன்னும் அதீத கோபத்துடன் என்னை பார்த்தார் பிள்ளை. ‘என்ன சார், போலீச வரச்சொல்லி பூச்சாண்டி காட்டுறீங்களா?’ என்றார்.

எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவருக்கு பதில் சொல்ல வாயெடுப்பதற்குள் என் அறைக் கதவை திறந்துக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்த (திறப்பு விழா அன்று வந்திருந்த) கோடம்பாக்கம் காவல் நிலைய ஆய்வாளர் பிள்ளையையும் என்னையும் மாறி, மாறி பார்த்தார்.

எனக்கு குழப்பம் அதிகரித்தது. இவர் எங்கே இந்த நேரத்தில்? ஒருவேளை என் உதவி மேலாளர் பிள்ளையின் குரலை கேட்டுவிட்டு அசம்பாவிதம் எதுவும் நடந்துவிடாமல் இருக்க இவரை வரச் சொல்லியிருப்பாரோ?

'என்ன சார், எனி ப்ராப்ளம்? என்ற ஆய்வாளரைப் பார்த்து புன்னகையுடன் ‘ஒன்னுமில்லை சார்.’ என்றேன். பிள்ளையை பார்த்து, ‘இவர்தான் முதல்வரை திறப்புவிழாவுக்கு அழைக்க உதவியவர். பெரிய டிரான்ஸ்போர்ட் ஓனர்.’ என்று அறிமுகப்படுத்தினேன். ஆய்வாளர் புன்னகையுடன் அவரை நோக்கி கைநீட்ட நிமிட நேரத்தில் சகஜ நிலைக்கு திரும்பிய பிள்ளை புன்னகையுடன் அவருடைய கையைப் பிடித்து குலுக்கினார்.

ஆய்வாளர், ‘சார் ஒரு முக்கியமான விஷயமா உங்கள பார்க்க வந்தேன். இப்ப பேசலாமா?’ என்றவாறு இருக்கையில் அமர்ந்தார். நான் பிள்ளையை பார்க்க, அவர் என்ன நினைத்தாரோ, ‘நான் வரேன் சார். சேட்டு கிட்ட நீங்க சொன்னத சொல்லிட்டு ஊருக்கு கிளம்பறேன். ரெண்டு வாரம் கழிச்சி திரும்பிவந்து உங்களை பார்க்கறேன்.’ என்றுவிட்டு ‘வச்சிக்கறேன்டா உன்னை’ என்பதுபோல் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு வெளியேறினார்.

இனியும் ஒரு சோதனை வேதனையாய் முடியாமல் போனதை நினைத்து நிம்மதியடைந்தாலும் என் முன்னே அமர்ந்திருந்த காவல்துறை ஆய்வாளர் வழியாய் புதுசாய் ஏதாவது பிரச்சினை வரப்போகிறதோ என்ற சந்தேகத்துடன் அவரைப் பார்த்தேன்.

‘பெரிசா ஒன்னுமில்லை சார். எங்க காவல்துறை இலாக்காவில கணவனையிழந்த கைம்பெண்கள் சங்கம் ஒன்னு இருக்கு. வர்ற சனிக்கிழமை அந்த சங்கத்தோட ஆண்டு விழா நடக்குது.’

‘அப்படியா சார்?’ என்றேன், இதை சொல்றதுக்காகவா என்னைத் தேடிக்கிட்டு வந்திருக்கீங்க? என்று வெளிப்படையாக கேட்கமுடியாமல். சங்கத்துக்குன்னு ஏதாவது நன்கொடை கேட்க வந்திருப்பாரோ?

‘சார் ஒவ்வொரு வருஷமும் சுமார் ஐம்பது பெண்களுக்கு தையல் இயந்திரம் கொடுப்பது வழக்கம். இந்த வருஷம், உங்க பேங்க்லருந்து DRI லோன் சொல்வாங்களே அந்த Schemeல ஒரு இருபத்தஞ்சி பேருக்கு தையல் மிஷின் வாங்க லோன் கொடுக்கணும், முடியுமான்னு கேட்டுட்டு போகலாம்னு வந்தேன். உங்க பக்கத்து பில்டிங்லருக்கற இன்னொரு பாங்கலருந்து இருபத்தஞ்சு பேருக்கு லோன் குடுக்கறேன்னு ஒத்துக்கிட்டிருக்காங்க.’

‘இவ்வளவுதானா? நல்ல நேரத்துல வந்து என்னை பெரிய ஆபத்துலருந்து காப்பாத்தினீங்க சார்.’ என்று மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டு அவரை பார்த்து புன்னகை செய்தேன். ‘கண்டிப்பா செய்திரலாம் சார். நீங்க நாளைக்கு யார், யாருக்கு லோன் கொடுக்கணும்னு லிஸ்ட் ஒன்னு குடுத்திருங்க. நான் ஒரே நாள்ல பேப்பர்ஸ் எல்லாம் தயார் பண்ணிட்டு சொல்றேன். வெள்ளிக்கிழமை அவங்கள வரச்சொன்னீங்கனா ஃபார்மாலிட்டீஸ் எல்லாம் கம்ப்ளீட் பண்ணிரலாம். சனிக்கிழமை நானே வந்திருந்து லோன் தொகையை செக்கா கொடுத்திடறேன். என்ன சொல்றீங்க?’ என்றேன்.

‘அப்படியே செஞ்சிரலாம் சார்.’ என்று எழுந்தவர். ‘நான் கேக்கறேன்னு தப்பா நினைச்சிக்காதீங்க சார்’ என்று இழுத்தார்.

புதுசா ஏதாவது பிரச்சினையா? என்று நினைத்தவாறு அவரைப் பார்த்தேன்.

‘ஒன்னுமில்ல சார். நான் வரும்போது உங்க அறையிலருந்த ஆளு உங்களுக்கு ஏதாவது பிரச்சினை கொடுத்தான்னா என் கிட்ட சொல்லுங்க சார். நான் பாத்துக்கறேன்.’

இவருக்கு எப்படி தெரிஞ்சது? ‘அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லையே சார். ஏன் கேக்கறீங்க?’

அவர் புன்னகைத்தார். ‘சார் நாங்க போலீஸ்காரங்க. ஒரு ஆளைப் பார்த்தா அந்த ஆளு எப்படிப்பட்டவன்னு உடனே எங்களால எடை போடமுடியும். அதனால சொல்றேன். அதுமட்டுமில்லை. அவன் கூட வந்த ஆளு நான் வாசல்ல நுழையறத பார்த்ததுமே உங்க ரூம்ல நுழைஞ்சி அந்தாளு காதுல ஏதோ சொன்னத நான் பார்த்தேன். ஏதோ பிரச்சினைன்னு உடனே எனக்கு தெரிஞ்சி போச்சி. அதான் அவரு உள்ள இருக்கும்போதே கதவை திறந்துக்கொண்டு உள்ள வந்தேன். நான் வந்தவுடனே அவன் முகத்தையும் பார்த்தேன். சொல்லுங்க. ஏதாவது பிரச்சினையா சார்?’

எனக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. சொல்லிவிடலாமா என்று ஒரு நொடி நினைத்தேன். ஆனால் அடுத்த நொடி அதன் பின் விளைவுகளை எண்ணிப் பார்த்தேன். ஒன்றும் சொல்லாமல் வெறுமனே புன்னகைத்தேன்.

‘சரி சார். நீங்க சொல்ல விரும்பலைன்னு நினைக்கிறேன். பரவாயில்லை. ஏதாவது பிரச்சினைன்னா சொல்லுங்க, நான் பார்த்துக்கறேன். வரேன், சார்.’

இருக்கையிலிருந்து எழுந்து அவருடன் வீதிவரை சென்று வழியனுப்ப சென்றவன் பிள்ளையின் வண்டி அங்கே நின்றுக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். என் பார்வை சென்ற திசையில் பார்த்த ஆய்வாளர் அவருடைய ஜீப்பில் ஏறாமல் என்னை திரும்பிப் பார்த்தார். ‘என்ன சார். அந்த அம்பாசிடர் கார்தான் அந்தாளு வந்த வண்டியா?’

ஆமாம் என்று தலையசைத்தவாறு அந்த வாகனத்தை பார்த்தேன். ஓட்டுனரின் அருகில் அமர்ந்திருந்த பிள்ளையின் பணியாளர் எங்களைப் பார்த்துவிட்டு திரும்பி பின் இருக்கையில் அமர்ந்தவரிடம் ஏதோ சொல்ல வாகனம் உடனே புறப்பட்டு சென்றது. அந்த நொடி நேரத்தில் அந்த வாகனத்தின் ரிஜிஸ்ட்ரேஷன் எண்ணை குறித்துக்கொண்ட ஜீப் டிரைவர் ஆய்வாளரிடம் கூறினார்.

சரியான போலீஸ் மென்டாலிட்டி என்று நினைத்த நான் ஆய்வாளரைப் பார்த்து புன்னகையுடன், ‘டோன்ட் ஒர்றி சார். அவர் எந்த தகராறும் பண்ண மாட்டார். நீங்க போங்க. உங்க உதவி வேணும்னா கண்டிப்பா உங்கள கூப்பிடறேன்.’ என்றேன்.

‘கண்டிப்பா கூப்பிடுங்க சார். எனக்கென்னவோ அந்த ஆள் பிரச்சினை பண்ற ஆளுன்னுதான் தோனுது. ஜாக்கிரதையா இருங்க.’ என்றவாறே ஜீப்பில் ஏறி புறப்பட்டார்.

வண்டி சென்று மறையும் வரை பார்த்துக்கொண்டு நின்ற நான் என்னையுமறியாமல் பிள்ளை திரும்பி வந்துவிடுவாரோ என்று அவருடைய வாகனம் சென்ற திசையை பார்த்தேன்.

சில நொடிகள்வரை அங்கேயே நின்றிருந்த நான் திரும்பி அலுவலக படிகளில் ஏறவும் ஒரு வாகனம் சர்ரென்று வந்து என் பின்னே நிற்கவும் சரியாக இருந்தது..

தொடரும்.