திரும்பிப் பார்க்கிறேன் 115

அன்று அந்த டிரஸ்ட் மேலாளரும் என்னுடைய காசாளரும் இருந்த மனநிலையில் நான் மனதில் நினைத்திருந்த திட்டத்தைப் பற்றி பேசினாலும் எந்த பயனும் இருக்காது என்பதுடன் இவர்கள் இருவருக்கும் இடையே தேவையில்லாத வாக்குவாதம் ஏற்பட்டுவிடக்கூடும் என்று நினைத்த நான் அவர் சிறிது நேரம் கழித்து திரும்பி வந்ததும் எங்களுடைய இரு நிறுவனங்களுக்கும் இடையே இருந்த வங்கி-வாடிக்கையாளர் உறவை இனியும் வலுப்படுத்துவதைப் பற்றி மட்டும் பேசிவிட்டு புறப்பட்டேன்.

நானும் மேலாளரும் உரையாடிக்கொண்டிருந்த நேரம் முழுவதும் என்னுடைய காசாளர் ஒன்றும் பேசாமல் தலைகுனிந்து அமர்ந்திருந்தார். நாங்கள் இருவரும் அவரிடமிருந்து விடைபெறும் நேரத்தில்  அவருடைய நெல்லை ஆயரைச் சந்திக்க எனக்கு ஒரு வாய்ப்பை ஏற்படுத்தித் தரும்படி கேட்டேன்.  அவர் உடனே, ‘சரி சார்.’ என்று விடையளித்தார்.

நான் அவருடைய அறையைவிட்டு வெளியேறும் நேரத்தில், ‘சார் ஒரு நிமிடம். உங்களிடம் தனியாக பேச விரும்புகிறேன்.’ என்றார் என்னுடைய காசாளரைப் பார்த்தபடி.

அவர் இதை கேட்ட விதமும் என்னுடைய காசாளரைப் பார்த்த விதமும் எனக்கு சுத்தமாக பிடிக்கவில்லையெனினும் என்னுடைய காசாளர் உடனே என்னிடம், ‘நீங்க பேசிட்டு வாங்க சார். நான் வண்டிக்கிட்ட வெய்ட் பண்றேன்.’ என்று கூறிவிட்டு வெளியேறியதால் வேறு வழியின்றி அவர் வெளியேறும் வரை பொறுத்திருந்து மேலாளரைப் பார்த்தேன். ‘சொல்லுங்க சார்.’

அவர் என்னுடைய காசாளர் செல்வதையே சிறிது நேரம் பார்த்துக்கொண்டிருந்துவிட்டு, ‘சார் இந்த பையன் அவ்வளவு சரியில்லை. எங்க பெனிஃபிஷியர்ஸ் பணம் வாங்க வரும்போது அவனோட சாதி ஆளுங்களுக்கு நல்ல நோட்டும் மத்தவங்களுக்கு குறிப்பா எங்க சாதி ஆளுங்களுக்கு மோசமான, சில சமயத்துல கிழிஞ்சிபோன நோட்டுங்களும் கொடுக்கறதா எனக்கு நிறைய கம்ப்ளெய்ண்ட்ஸ் வந்திருக்கு. உங்களுக்கு முன்னால இருந்த மேனேஜர் இவனையும் அந்த ஹெட் க்ளார்க்கையும் அவங்க எடத்துல நிறுத்தி வச்சிருந்தார். நீங்களும் இவனுங்களுக்கு ரொம்ப எடம் குடுத்திராதீங்க. அப்புறம் உங்களுக்கே மரியாதை இல்லாம பன்னிருவான்க.’என்றார்.

அவர் பேசிய விதம் எனக்கு ஆத்திரத்தைக் கிளப்பினாலும் இவரிடம் வாக்குவாதம் செய்வதால் எந்த பயனும் இல்லை என்று நினைத்துக்கொண்டு, ‘கவலைப்படாதீங்க சார். I will take care.’ என்று கூறிவிட்டு விடைபெற்றேன்.

வெளியில் வந்து வாகனத்தை ஸ்டார்ட் செய்து டிரஸ்ட் அலுவலகம் இருந்த சிதம்பர நகரைக் கடந்து மத்திய பேருந்து நிறுத்தத்தை அடையும்வரை எனக்குப் பின்னால் அமர்ந்திருந்த என்னுடைய காசாளர் மவுனமாக வரவே அவருடைய மனநிலையை உணர்ந்து அவரிடம் சற்று பேச வேண்டும் என்று நினைத்து, ‘இங்க பக்கத்துலருக்கற ரெஸ்டாரண்ட்ல ஒரு காப்பி சாப்டுட்டு போலாம் வாங்க.’ என்று அவர் மறுப்பதற்கு வாய்ப்பு அளிக்காமல் ஒரு உணவகம் முன்பு நிறுத்திவிட்டு அவரையும் அழைத்துக்கொண்டு நுழைந்தேன்.

எதிரும் புதிருமாக ஒரு மேசையில் இருவரும் அமர்ந்தோம். ஆனால் அப்போதும் அவர் சந்தோஷமில்லாத முகபாவத்துடன் அமர்ந்திருந்தார். ‘என்ன கோமஸ், அவர் பேசினதையே இன்னும் நினைச்சிக்கிட்டிருக்கீங்களா?’ என்றேன்.

அவர் குனிந்துக்கொண்டே, ‘நான் போனதும் என்னைப் பத்தி புகார் ஏதும் சொல்லியிருப்பாரே.’ என்றார்.

நான் அவரிடம் உண்மையை சொன்னால் பிரச்சினை மேலும் பெரிதாக வாய்ப்பிருக்கிறது என்று நினைத்து, ‘இல்லீங்க. அப்படியெல்லாம் ஒன்னுமில்லை.’ என்றேன்.

அவர் என்னுடைய பதிலில் திருப்தியடையவில்லை என்பது அவருடைய முகத்தைப் பார்த்தாலே தெரிந்தது. நான் இதை மறைப்பதால் அவருக்கு என்மேல் இருந்த நம்பிக்கைக் குறைய வாய்ப்பிருக்கிறது என்றும் எனக்குத் தோன்றியது. அதைக் காட்டிலும் அவர் கூறியதை அப்படியே மறைக்காமல் கூறுவதன் மூலம் அது உண்மையா என்றும் தெரிய வாய்ப்பிருக்கிறது என்று நினைத்த நான் மேலாளர் கூறியதை அப்படியே மிகைப்படுத்தாமல் கூறினேன்.

நான் கூறி முடிக்கும்வரை அமைதியாய் கேட்ட அவர் சட்டென்று உணர்ச்சிவசப்பட்டு, ‘அப்படியா சார் சொன்னான் அவன்? அவனெ...’ என்று மேலே தொடர முடியாமல் உதடுகள் துடிக்க தடுமாறியதைக் கண்டதும் என்னுடைய முடிவு தவறாகிப்போனதோ என்று ஒரு நொடி நினைத்தேன்.

ஆனால் சிறிது நேரத்தில் வெய்ட்டர் கொண்டு வந்து வைத்த குளிர்ந்த நீரைக் குடித்து சகஜ நிலைக்கு வந்தார். பிறகு, ‘அந்தாள் சொன்னத நீங்க நம்பிட்டீங்களா சார்?’ என்றார்.

நான் சற்று நேரம் பதிலளிக்காமல் அமர்ந்திருந்தேன். இது இருபக்கமும் கூரான கத்திபோன்ற கேள்வி என்று நினைத்தேன். ‘இல்லீங்க’ என்று சொன்னால் அவருக்கு மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். ஆனால் இவரையும் எனக்கு ஒரு மாத காலத்திற்கும் குறைவாகத்தான் பரிச்சயம் என்பதால் மேலாளர் கூறியது உண்மையாக இருந்தால் இவர் என்னுடைய பதிலால் தன்னுடைய தவறான அணுகுமுறையை மேலும் தீவிரமாக்கிவிட வாய்ப்பிருந்தது. மாறாக ஆமாங்க என்றால் இவர் உடனே என்னையும் ஒரு எதிரியாக வரித்துவிட வாய்ப்பிருந்தது என்று நினைத்தேன்.

ஆகவே பேச்சை மாற்ற நினைத்து, ‘சரி அத அப்புறம் சொல்றேன். இப்ப நான் கேக்கறதுக்கு பதில் சொல்லுங்க. எதுக்கு இந்த ஊர்ல மட்டும் இந்த சாதி விஷயம் இவ்வளவு தீவிரமா இருக்கு?’ என்றேன்.

அவர் என்னுடைய எண்ணத்தைப் புரிந்துக்கொண்டாரோ இல்லையோ நான் கேட்ட கேள்வி அவருக்கு மிகவும் பிடித்திருக்க வேண்டும். உடனே தூத்துக்குடியின் சரித்திரத்தையே எனக்கு விளக்க ஆரம்பித்துவிட்டார். அந்நகரத்தையே இருகூறாக இரு  முக்கிய சாதிகளைச் சார்ந்த மக்கள் பிரித்திருந்ததை பல உதாரணங்களுடன் எனக்கு விளக்கினார். அவருடைய பேச்சிலிருந்த ஆவேசம் அவ்விரு இனத்தவரிடையே இருந்து வந்த மன வேற்றுமை இன்று நேற்று தோன்றியதல்ல என்பதை புரிந்துக்கொண்டேன்.

இதற்கிடையில் நாங்கள் ஆர்டர் செய்திருந்த சிற்றுண்டியை வெய்ட்டர் கொண்டுவரவே பேச்சு சிறிது நேரம் தடைபட்டுப் போனது. நல்ல வேளை, அவர் சற்று முன்பு கேட்ட கேள்விக்கு நான் பதிலளிக்கவில்லை என்பதை அவர் மறந்தே போனார்.

நாங்கள் ரெஸ்டாரண்டிலிருந்து வெளியேறியபோது நேரம் மாலை ஏழுமணியைக் கடந்திருந்தது. அவருடைய வீடு மணல் தெருவில் இருந்ததால் அவருடைய வீட்டையடைய என்னுடைய வங்கி அலுவலகத்தைக் கடந்துதான் செல்ல வேண்டும். அவருடைய வீடுவரை வருகிறேன் என்று நான் கூறியதை மறுத்து, ‘வேணாம் சார். நான் இவ்வளவு சீக்கிரம் வீட்லபோய் என்ன பண்றது? நா சாதாரணமா எங்க சங்க ஆபீசுக்கு போய் கேரம்ஸ் விளையாடிட்டு ஒரு பத்து மணி போலத்தான் வீட்டுக்கு போவேன். நீங்க போங்க. நா பஸ் பிடிச்சி போய்க்கறேன்.’ என்றார்.

ஆக, அன்று அவரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்ததிலிருந்து நான் இந்த ஊரிலிருந்து மாற்றலாகிச் செல்லும்வரை எத்தனை கவனமாக இருக்கவேண்டும் என்பதை முழுவதுமாக உணர்ந்துக்கொண்டேன். நல்லவேளை. என்னுடைய தந்தை என்ன காரணத்தாலோ என்னையும் என் சகோதரர்களையும்  பள்ளியில் சேர்த்த நேரத்தில் எங்களுடையக் குடும்பப் பெயரை எங்களுடைய பெயருடன் சேர்த்து பதியாமல் விட்டுவிட்டார். இல்லையென்றால் என்னுடைய பெயரை வைத்தே நான் எந்த இனத்தைச் சார்ந்தவன  என்று இவ்வூரில் இருந்த என்னுடைய வாடிக்கையாளர்கள் தெரிந்துக் கொள்ள வாய்ப்பிருந்திருக்கும் என்று நினைத்தேன்.

நான் இதை ஏன் இவ்வளவு வேலை மெனக்கெட்டு சொல்கிறேன் என்பதை நான் தூத்துக்குடியைப் பற்றிய இத்தொடரை எழுதி முடிக்கும்போது புரிந்துக்கொள்வீர்கள். நான் இதற்கு முன்பிருந்த தஞ்சையிலும் நான் வீடு தேடி அலைந்தபோது இப்பிரச்சினையை சந்திக்க நேர்ந்தது. ஆனால் என்னுடைய கிளை அலுவலில் இப்பிரச்சினை இடையூறாக இருந்ததில்லை.

நான் சிறுவயது முதலே சென்னையில் வளர்ந்ததால் சாதிக் கலவரம் என்ற வார்த்தையைக் கூட நான் கேட்டதில்லை. திரு. பக்தவத்சலம் அவர்கள் தமிழக முதல்வராக இருந்த காலத்தில் சென்னை மற்றும் தமிழகமெங்கும் பள்ளி மற்றும் கல்லூரி மாணவர்கள் இந்தி எதிர்ப்பு போராட்டத்தை வெகு தீவிரமாக நடத்திய காலக்கட்டத்தில்கூட நான் காட்பாடியில் போர்டிங் பள்ளியில் இருந்ததால் அதன் தீவிரத்தை முழுவதுமாக நான் உணரவில்லை.

மேலும் என்னுடைய பள்ளியில் தமிழ் மீடியத்துடன் ஆங்கில ஸ்ட்ரீம் என்பார்களே அது இருந்ததால் நான் அதில் சேர்ந்தேன். இரண்டாம் விருப்பப் பாடமாக  தமிழைத் தவிர்த்து, ஹிந்தியைத்தான் தேர்ந்தெடுத்திருந்தேன். தமிழை நான் ஆரம்பப் பாடசாலையில் பயின்றதோடு சரி.

ஆகவே சிறுவயது முதலே என்னுடைய சாதி மற்றும் மொழியில் எனக்கு பெரிதாக ஈடுபாடு இருந்ததில்லை. அதனால்தானோ என்னவோ இப்போதும் இனம், மொழி என்பதையெல்லாம் பெரிதாக நினைத்துக்கொண்டு ஏன் இந்த அரசியல்வாதிகள் கூச்சலிடுகிறார்கள் என்று பலமுறை நினைத்திருக்கிறேன். என்னுடைய குழந்தைகளையும் அதே கண்ணோட்டத்துடன் நான் வளர்த்தேன்.

நான் தூத்துக்குடியில் சாதி மற்றும் மதத்தின் பெயரால் மக்கள் இரு வேறு அணிகளாய் பிரிந்து நின்றதைப் பார்த்தபிறகுதான் என் மூத்த மகளைப் பள்ளியில் சேர்த்த சமயத்தில் இந்திய கத்தோலிக்கன் என்று மட்டுமே கொடுத்தேன்.

என்னுடைய மகளை தூத்துக்குடியில் மிகவும் பிரசித்திபெற்ற கத்தோலிக்க கிறிஸ்துவ கன்னியர்களால் நடத்தப்பட்டு வந்த ஹோலிகிராஸ் பள்ளியில் சேர்த்தபோது பள்ளியின் தலைமையாசிரியராக இருந்த கன்னியாஸ்திரி ஒரு ஆங்கிலோ இந்தியர். கோவாவைச் சார்ந்தவர்.

அவர் அந்த நகரத்திற்கு வந்து சுமார் ஐந்தாண்டுகாலம் ஆகியிருந்தது. ஆனாலும் அவரும்கூட என்னுடைய மகளைப் பள்ளியில் சேர்க்க ஒத்துக்கொண்டு நான் படிவங்களை அவருடைய அறையில் அமர்ந்து பூர்த்திக்கொண்டு செய்துக்கொண்டிருக்கும் அந்த பத்து நிமிட நேரத்தில் தங்களுடைய குழந்தைகளை சேர்க்க வந்த இரு பெற்றோர்களிடம் மிகவும் முரட்டுத்தனமாக அட்மிஷனை மறுத்ததைப் பார்த்து அதிர்ந்துபோனேன். ஆனாலும நான் ஒன்றும் பேசாமல் படிவத்தைப் பூர்த்தி செய்து முடித்து அவரிடம் சமர்ப்பித்தேன்.  அவர் நான் Caste என்று இருந்த இடத்தில் ஒன்றும் நிரப்பாமல் இருந்ததைப் பார்த்துவிட்டு, ‘Why did you leave it blank Mr.Jospeh? You might stand to lose the benefits your child would be eligible for, later.’ என்றார். நான், ‘I don’t mind Sister. Please don’t insist on this.’ என்றேன்.

அவரும் புன்னகையுடன், ‘As you please’ என்று கூறிவிட்டு படிவத்தில் ‘Admitted’ என்ற முத்திரையை பதித்துவிட்டு என்னிடம் திருப்பிக் கொடுத்தார். ‘Do you know one thing Mr.Joseph?’ என்றார்.

‘Yes Sister?’

‘Here people walk in and demand admission on the basis of their caste. They feel that they should be given admission as they belong to this particular caste which is the majority in this town, whether they deserve it or not.’

நான் என்ன பதில் சொல்வதென தெரியாமல் அமர்ந்திருந்தேன்.

அவர் என்னுடைய சாதியின் பெயரைக் குறிப்பிட்டு, ‘I bluntly refuse to give admission to their children as I did just now.’ என்றார்.

நான் ஏன் என்பதுபோல் அவரைப் பார்த்தேன்.

‘They just flash their family name as if it is a qualification. They would also proudly say that they could pay any amount as donation to get their children admitted. But once they get the admission that’s it. They won’t pay any attention to their child’s education. They won’t even ensure that their child attends the school everyday. Our School’s name gets noticed because of the performance of children belonging to other castes especially the hindu Brahmin children, these people only tarnish our name.’  

நான் என்ன பதில் பேசுவதென தெரியாமல் வெறுமனே நன்றி கூறிவிட்டு என் மகளை அழைத்துக்கொண்டு பள்ளிக் கட்டணத்தை அடைக்கும் இடத்தை நோக்கி நடந்தேன்.

என்னுடைய பெயருடன் சேர்த்து என்னுடைய சாதிப் பெயரும் இருந்திருந்தால் என்னுடைய மகளுக்கும் அந்த அவல நிலைதான் ஏற்பட்டிருக்கும் என்று நினைத்தேன்..

சுயநலம் என்று நீங்கள் கூறலாம். ஆனால் அப்போது எனக்கு இப்படி நினைப்பதைத் தவிர வேறொன்றும் எனக்கு தோன்றவில்லை..

தொடரும்..