திரும்பிப் பார்க்கிறேன் 73

அடுத்த நாள் காலை கண் விழித்த போது மணி ஒன்பது!!

நான் அதிகாலை சுமார் ஒரு மணிக்குத்தான் வீட்டுக்கு வந்திருந்ததாலும் என்னுடைய கிளை அலுவலகத்தில் முந்தைய நாள் இரவில் நடந்த விபத்தைப் பற்றி ஒன்றும் அறிந்திராததாலும் நான் காலையில் நேரம் கடந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்ததை என் மனைவியும்  கண்டுக் கொள்ளவில்லை.

படுக்கையிலிருந்து எழுந்ததும் நேரத்தைப் பார்த்த நான் முதல் வேலையாக என்னுடைய கட்டட உரிமையாளரின் சகோதரர் கடைக்கு தொலைப்பேசி செய்தேன்.

மறுமுனையில் அவர் எடுத்து என் குரலைக் கேட்டதுமே பதற்றமடையாமல், ‘பரவாயில்லை சார். நான் என் பையனை உங்க வீட்டுக்கு அனுப்பியிருக்கேன். சாவிய மட்டும் குடுத்து விட்டுட்டு நீங்க சவுகரியம் போல வாங்க. நான் அதிகாலையில மேனேஜர் வீட்டுக்கு போய் அவரை 'கவனிக்க' வேண்டிய விதத்துல கவனிச்சிட்டு விஷயத்த விளக்கி சொல்லிட்டு வந்திருக்கேன். அவரும் இன்னும் வரல. அதனால பிரச்சினை ஒன்னும் பண்ணமாட்டார்னு நினைக்கிறேன். உங்களுக்கு வேற ஏதாச்சும் வேலையிருந்தாலும் அத முடிச்சிட்டு சாவகாசமா வாங்க. நான் இங்க பார்த்துக்கறேன்.’ என்றார் மூச்சு விடாமல்.

நான் ஏற்கனவே குறிப்பிட்டிருந்தது போல் அவர் ஒரு Man of Crisis. சிறிது நேரத்தில் என் வீட்டுக்கு வந்த அவருடைய மகனிடத்தில் கடைச் சாவியைக் கொடுத்து அனுப்பினேன்.

பிறகு, நான் நிம்மதியுடன் என் காலை வேலைகளை முடித்துக் கொண்டு புறப்பட்டு நேரே அச்சகத்தையடைந்து அங்கு தயாராயிருந்த அழைப்பிதழின் மாதிரியை பெற்றுக் கொண்டேன். பிறகு தஞ்சை மத்திய தந்தியலுவலகத்திலிருந்து என் வட்டார மேலாளரைத் தொடர்புக் கொண்டு அதை வாசித்துக் காண்பித்தேன். அவர் கூறிய சிறு சிறு மாற்றங்களைக் குறித்துக் கொண்டு திரும்பி அச்சகத்துக்குச் சென்று மாற்றங்களை விவரித்துக் கூறிவிட்டு என் அலுவலகத்துக்கு சென்றேன்.

அங்கு.. ஒரே களேபரமாய் இருந்தது. கடை மேலாளரை ‘கவனித்து’ விட்டதாக உரிமையாளர் கூறியிருந்தாலும் அவர் பாதிப்பின் தீவிரத்தை அறிந்திருக்கவில்லையென்பது அவர் என்னைப் பார்த்ததும் முகத்தில் கோபத்துடன் வந்ததிலிருந்தே தெரிந்தது.

நான் அவரை எதிர் கொள்ளும் முன்பு அங்கு நின்றுக் கொண்டிருந்த உரிமையாளரையும் அவருடைய சகோதரரையும் பார்த்தேன். அவர் பதற்றமடைந்திருந்தாலும் அவர் முகம் எப்போதும் போல் புன்னகையுடனிருந்தது. என்னைப் பார்த்து ‘கவலை வேண்டாம். நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்’ என்பதுபோலிருந்தது அவருடைய புன்னகை.

எப்படி இவரால் மட்டும் எந்த சூழ்நிலையிலும் கலவரப்படாமல் இருக்க முடிகிறது என்று நான் வியப்படைந்தேன். ‘ஓகே. நானு அதுபோல் இன்று இருக்கப் போகிறேன்’ என்று முடிவெடுத்தேன்.

உடனிருந்த அவருடைய இளைய சகோதரர் படு டென்ஷனாக காணப்பட்டார். எந்த நேரத்திலும் கோபத்தில் வெடித்து விடுவேன் என்ற முகபாவனையுடன் இருந்தார். நான் அங்கு சென்றடைவதற்கு முன்பே கடை மேலாளர்க்கும் அவருக்கும் இடையில் ஏதோ வாக்குவாதம் நடந்திருக்க வேண்டும்.

என்னை நெருங்கிய கடை மேலாளரை அமைதியுடன் பார்த்தேன். இவருக்கும் எனக்கும் இடையில் இதுவரை எந்த பிரச்சினையுமில்லை. இவருடைய அனுமதியின் பேரில்தான் நான் லாக்கர் பெட்டகத்தை எடுத்துச் சென்றேன்.

நான் கடை உரிமையாளராயிருந்திருந்தால் கட்டடத்திற்கு ஏற்பட்ட நஷ்டத்தை நீங்கள்தான் தரவேண்டும் என்று கேட்டிருப்பேன். ஏனென்றால் கவுண்டர் பொருத்தப்பட்ட சமயத்தில்தான் அவர்கள் தளத்தைச் சேதப்படுத்தியிருக்க வேண்டும். அதை உரிமையாளரிடம் தெரிவிக்காமல் மறைத்தது குற்றம். அதை வைத்தே கடையின் உரிமையாளர்கள் மேலாளரை எதிர்க் கொண்டு ஏற்பட்ட நஷ்டத்திற்கு முழுப் பொறுப்பு நீங்கள்தான் என்று பிரச்சினையை எளிதாக திசை திருப்பியிருக்கலாம். அவர்கள் என்ன செய்தார்களோ தெரியவில்லை.

எனக்கும் இப்புதிய கோணம் நேற்று இரவே தோன்றியிருந்தால் அதை அவர்களிடம் அப்போதே கூறியிருக்கலாம்.

படிப்பினை: இதிலிருந்து நாம் என்ன தெரிந்துக் கொள்ள வேண்டும்? எந்த ஒரு பிரச்சினைக்குமே நாம்தான் காரணம் என்று நினைக்கத் தேவையில்லை. பிரச்சினையை எல்லா கோணத்திலிருந்து அமைதியாக ஆராய்ந்து பார்க்க வேண்டும். நிச்சயம் நம் முன்னே பூதாகரமாக உருவெடுத்து நிற்கும் பிரச்சினைக்கு நம்மையல்லாது வேறு யாராவதோ, அல்லது வேறு ஏதோ ஒன்று காரணமாக இருக்கக் கூடும். நாம் நம்முடைய அலுவலகத்தில் சந்திக்கும் பிரச்சினைகள் பல சமயங்களில் நம்முடைய சக அல்லது நமக்கு கீழ் பணிபுரியும் ஊழியர்களால்தான் ஏற்படுகின்றன. சில சமயங்களில் நம்முடைய மேலதிகாரிகளின் கவனக்குறைவினாலோ அல்லது அவர்களுடைய முழுமையற்ற அணுகுமுறையினாலோ (strategy) கவும் பிரச்சினைகள் ஏற்படலாம். பிரச்சினைக்கு நாம்தான் காரணம் என்று நாம் நினைப்பதனால் பல வேளைகளில் பிரச்சினையின் மூலகாரணத்தை அறிய முடியாமலே போய்விட வாய்ப்புண்டு!

‘என்ன சார் நீங்க? உங்க கிட்ட பொறுப்பா சாவிய கொடுத்துட்டு போனா நீங்க பாட்டுக்கு போய்ட்டு சாவகாசமா வர்றீங்க? உங்கள பத்தி உங்க மேலிடத்துக்கு புகார் பண்ணா நீங்க என்ன பதில் சொல்வீங்க?’ என்று என்னை நோக்கி உச்ச ஸ்தாயியில் கூச்சலிட்டவரைப் பார்த்தேன்.

என்னாலும் அதற்கு மேல் கோபபட்டிருக்க முடியும். நான் கோபப்படப்போவதில்லை என்ற முடிவுடன் இருந்ததால் அவரை அமைதியுடன் பார்த்தேன். ‘சார்.. பிரச்சினை இப்ப அதுவில்லை. எனக்கும் உங்க கடைக்கு நடந்த இழப்புக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை.’

அவருக்கு கோபம் தலைக்கு மேல் ஏறியது. அந்த கோபத்தால் அவர் மேலும் நிதானமிழந்து பேச ஆரம்பித்தார். ‘சார் என்ன ரொம்ப புத்திசாலித்தனமா பேசறதா நினைப்பா? டஇந்த விபத்துல மட்டும் யாருக்காவது காயம் ஏற்பட்டிருந்தா நீங்களா பொறுப்பு எடுத்திருப்பீங்க? என்னோட கடையில நடந்ததுக்கு நாந்தான சார் பொறுப்பு?’

படிப்பினை ந.2: ‘பதறாத காரியம் சிதறாது’ என்று கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள். கோபத்தின் உச்சியில் நாம் எடுக்கும் எல்லா முடிவுகளும் தவறான விளைவுகளையே ஏற்படுத்தும். நாம் கோபத்தின் பிடியில் சிக்கியிருக்கும்போது முடிந்தால் பிரச்சினைக்குரிய இடத்திலிருந்தோ சம்பாஷணையிலிருந்தோ சிறிது நேரத்திற்கு விலகிச் சென்றுவிட வேண்டும். இல்லையேல் எதிராளியின் வாதத்திற்கு கட்டுப்பட்டதுபோல் இருந்துவிட்டு பிறகு அவர் அமைதியானதும் நம்முடைய வாதத்தை எடுத்துரைக்க வேண்டும். இருவருமே  கோபத்தின் உச்சியில் உள்ளவரை பிரச்சினையும், வாக்குவாதமும் வளர்ந்துக் கொண்டுதான் செல்லுமே தவிர, தீர்வு நிச்சயம் கிடைக்காது. இது நான் அனுபவபூர்வமாக கண்டறிந்த ஒன்று.

அதனால்தான் இப்போதும் என்னுடைய ப்ளாகுகளில் பிரச்சினைக்குரிய பின்னூட்டங்கள் வந்தாலும் வாதத்தில் நான் இறங்குவதைத் தவிர்க்கிறேன். உதாரணத்திற்கு என்னுடைய ‘என் பைபிள்’ பதிவில் வந்த சில சர்ச்சைக்குரிய பின்னூட்டங்களை வெளியிடுவதைத் தவிர்த்தபோது அதே நபர்களிடமிருந்து கீழ்த்தரமான பின்னூட்டங்கள் வந்தன. ஆனால் அதையும் நான் அமைதியுடன் தவிர்த்தேன். பிறகு சில நாட்களில் பின்னூட்டங்களின் பின்னால் இருந்தவர்களும் ‘சே இந்தாள்கிட்ட பேசிப் பயனில்லை’ என்பதைப் புரிந்துக் கொண்டு பின்னூட்டம் இடுவதை நிறுத்தி விட்டனர். போலி டோண்டுவின் பிரச்சினையும் பூதாகரமானதற்கு இந்த கோபம்தான் காரணம்.

ஆனால் சில சமயங்களில் எதிராளி கோபத்தின் உச்சியில் இருக்கும் நேரத்தில் நாம் அமைதியாக இருப்பதை அவர் அலட்சியம் என்று தவறாக நினைக்கவும் வாய்ப்பிருக்கிறது.  அத்தகைய விளைவைத்தான் அன்றும் நான் சந்தித்தேன்.

‘உங்க கடையில நடந்ததுக்கு நீங்கதான் சார் பொறுப்பெடுத்துக்கணும்.’ என்றேன் கூலாக.

என்னுடைய பதற்றமடையாத நிலை அவருடைய கோபத்தை மேலும் கூட்டியது. அவர் நிதானமிழந்து என்னை அடிப்பது போல் என்னை நோக்கி வந்தார். ‘என்ன சார் உளர்றீங்க?’

நான் அவரிடமிருந்து பின் வாங்காமல், ‘சரி சார். நீங்க சொன்னா மாதிரி என்னுடைய மேலதிகாரிகளுக்கு புகார் பண்றீங்க. அவங்க என் மேல நடவடிக்கை எடுப்பதும் எடுக்காம போறதும் உங்க கையில இல்ல. ஆனா உங்க கடை சாவிய என்கிட்ட கொடுத்துட்டு நீங்க போனீங்கன்னு உங்க மேலதிகாரிகளுக்கு தெரிஞ்சா உங்க கதி என்னாவும்? அத யோசிச்சி பார்த்தீங்களா?’ என்றேன்.

அவர் அப்போதாவது அமைதியுடன் நான் கூறியதை யோசித்துப் பார்த்திருக்கலாம். அவர்தான் கோபத்தின் பிடியில் இருந்தாரே. என்னுடன் மேலும் வாதத்தில் ஈடுபடுவதில்தான் குறியாயிருந்தார்.

என்னை நோக்கி சுட்டிக் காட்டி, ‘சார், ரொம்ப புத்திசாலித்தனமா பேசறதா நினைக்காதீங்க. உங்களுக்கு அதுக்கு வயசு பத்தாது. உங்க வயசோட அனுபவம் எனக்கிருக்கு. என்னமோ உங்களுக்குத்தான் பேசத் தெரியும்னு பேசாதீங்க?’ என்றார் கோபத்துடன். ‘எங்க கடைக்கு ஏற்பட்ட டேமேஜ் முழுசுக்கும் நீங்கதான் பொறுப்புன்னு இன்னைக்கே உங்க எச்.ஓவுக்கு தந்தியடிக்கப் போறேன். அப்புறம் பாக்கலாம் யார் யாருக்கு பதில் சொல்லணும்னு.’

சரி. இவரை அடிக்க வேண்டிய இடத்தில் அடித்தால்தான் அடங்குவார் என்று நினைத்தேன்.

சற்று முன்பு என் மனதில் நினைத்ததை நாமே ஏன் செயல்படுத்தக் குடாது என்றும் யோசித்தேன். கடையின் உரிமையாளராக என்னை நினைத்துக் கொண்டு அவர்களுக்கு தோன்றியிருக்க வேண்டியதை எடுத்து இவர் முன் போடுவோம். அது நிச்சயம் பிரச்சினையை திசை திருப்பிவிடும் என்ற முடிவுடன் கோபத்தை அடக்க முயற்சித்து தோல்வியடைந்து யாருடன் மோதலாம் என்ற முனைப்புடன் என் முன்னே நின்ற மேலாளரைப் பார்த்தேன்.

‘சார் உங்கள நான் ஒன்னு கேக்கட்டுமா?’ என்றேன்.

என்னத்தைய்யா பெருசா கேட்டுடப் போற? என்ற தோரணையில் அலட்சியத்துடன் பார்த்த அவரை எப்படியாவது வீழ்த்த வேண்டும் என்ற உறுதி என் மனதில் தோன்றியது. சிறிய சிறிய காரியத்திற்கெல்லாம் கையூட்டு பெற்றுக் கொண்டு தான் ஊழியம் புரிந்த ஸ்தாபனத்திற்கே எதிராக நடந்துக் கொள்ளும் இவரைச் சங்கடத்திற்குள்ளாவதில் தவறேயில்லை என தோன்றியது.

‘லாக்கர கொண்டு போனதாலத்தான் உங்க கடைக்கு சேதம் வந்திருச்சின்னு நீங்க சொல்றீங்க, சரிதானே?’

‘ஆமா. அதுல என்ன சந்தேகம்?’

‘கடையின் மொத்த நீளம் சுமார் முப்பதடி. சரிங்களா?’

‘அதெல்லாம் எனக்கு தெரிய வேண்டிய தேவையில்லை. டாமேஜ் நடந்துதா இல்லையாங்கறதுதான் முக்கியம்.’

‘ஒத்துக்கறேன். ஆனா பள்ளம் விழுந்த இடத்துக்கு முன்னால இருக்கற சுமார் பத்தடிவரைகும் தரைக்கு எந்தவித பாதிப்பும் ஏற்படலை. அதே போல அதுக்கு அப்புறம் இருந்த சுமார் இருபதடி தூரத்த கடந்தபோதும் தரைக்கு எந்தவித பாதிப்பும் இல்லை. இதுலருந்து என்ன தெரியுது?’

‘ஏன் சார் நீங்க என்ன எஞ்சினியரா? ஏன் அதையும் நீங்களே சொல்லிருங்களேன்.’ என்றவர் அலட்சியத்துடன் சுற்றிலும் நின்ற தன் பணியாளர்களையும் கடையின் உரிமையாளர் சகோதரர்களையும் பார்த்தார்.

கடை உரிமையாளருக்கும் ஒன்றும் விளங்கவில்லை. ஆனால் அவருடைய மூத்த சகோதரர் முகத்தில் ஒரு விஷமப் புன்னகை மலர்ந்ததிலிருந்து அவருக்கு நான் என்ன சொல்ல வருகிறேன் என்பது புரிந்திருக்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன்.

தொடரும்