திரும்பிப் பார்க்கிறேன் - 36

கார்ட்டூன் படம்

என்னுடைய தொடருக்கு மிகவும் பொருத்தமான கார்ட்டூன்! ஹா,ஹா,ஹா!!!

நன்றி: THE HINDU

என்னுடைய இந்த செயல் இரண்டே நாட்களில் பலன் அளித்தது. ஆனால் அதுவே எனக்கு வேறு வழியில் பிரச்சினையாக அமைந்தது..

நான் புனைப்பெயரில் தந்தி அனுப்பும்போது ஏதோ சாமர்த்தியமாக செய்துவிட்டதாக நினைத்துக்கொண்டேன். ஆனால் இப்போது நினைத்துப்பார்த்தாலும் என்னுடைய அந்த செயல் எத்தனை முட்டாள்தனமானது என்று தெரிகிறது. ஒருவேளை அனுபவமின்மைதான் காரணமாயிருந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.


சரி, இது எத்தனை முட்டாள்தனமானது என்று நான் அடித்த தந்தி வாசகத்தை படித்தால் புரியும்.

‘The person who had taken your premises at ... on lease is trying to mortgage the property for a loan of Rs.20.00 lakhs from a bank in Kodambakkam. Please initiate immediate action.’

From a well-wisher

தந்தி கிடைத்த அன்றைய தினமே சொத்தின் உரிமையாளர் வேறொரு தந்தியை நம்முடைய சேட்டுக்கு அடித்து அதில் நான் அனுப்பிய தந்தியின் வாசகங்களை அதே போல் குறிப்பிட்டு விளக்கம் கேட்டிருக்கிறார்.

அது கிடைக்கப் பெற்ற நம்முடைய சேட்டுக்கு இது யார் அனுப்பியிருப்பார்கள் என்று கண்டுபிடிக்க பெரிய சி.ஐ.டி மூளை வேண்டுமா என்ன?

வங்கி கடன் விண்ணப்பத்தில் கொடுக்கப்பட்டுள்ள சொத்தின் விவரங்கள் பத்திரங்களில் கொடுக்கப்பட்டுள்ள விவரங்களிலிருந்து மாறுபட்டவை என்பது சேட், அவருடைய மேலாளர் மற்றும் வங்கியிலுள்ளவர்கள் என ஒரு குறுகிய வட்டத்திலுள்ளவர்களுக்கு மட்டுமே தெரிந்திருக்க வாய்ப்பிருந்தது, இல்லையா?

தானே தன் தலைமீது மண்ணை வாரிப்போட்டுக்கொள்ளும் அளவுக்கு சேட் பைத்தியக்காரர் இல்லை. சேட் தன்னுடைய மேலாளர் மேல் நம்பிக்கை இல்லை என்றால் இவ்வேலையை அவரிடம் ஒப்படைத்திருக்கவே மாட்டார். ஆக, என்னுடைய வங்கியிலிருப்பவர்களுள் ஒருவரால் மட்டுமே இதை செய்திருக்க முடியும் என்பது ஒரு சில நிமிடங்களுக்குள்ளேயே அவருக்கு தெரிந்து விட்டிருக்கும்.

சேட்டுக்கு தந்தி கிடைத்த மறுநாளே கணக்குபிள்ளையிடமிருந்து என் வீட்டிற்கு தொலைப்பேசி வந்தது. அவருடைய குரலிலிருந்த பதற்றத்திலிருந்தே விஷயம் விபரீதமாகிவிட்டது என்று நினைத்தேன். ‘எய்யா அந்த வீட்டோட ஓனர் கிட்டருந்து ஒரு தந்தி வந்திருக்குய்யா. அது வந்ததுலருந்து சேட் உங்க மேலதான் சந்தேகப்படராறு. உங்க சேர்மன் கிட்ட விஷயம் போனாலும் போகும்னு நினைக்கறேன். முன் சாக்கிரதையா ஏதாவது செய்யுங்க. நான் சொன்னேன்னு தெரிய வேணாம்.’

நான் கலவரமடைந்தாலும் அதை வெளியே காட்டிக்கொள்ளாமல், ‘சரிய்யா. இந்த விஷயத்தை எனக்கு சொன்னதுக்கு நன்றி’ என்று
கூறிவிட்டு இணைப்பைத் துண்டித்தேன்.

‘யார்ங்க ஃபோன்ல?’ என்று கேட்ட மனைவியிடம் ஒரு பொய்யை சொல்லி சமாளித்தேன்.

நம்முடைய சேட் கைதேர்ந்த எத்தனாயிருக்க வேண்டும் என்று முன்னமே சொன்னேன். அவர் சாதாரண ஜேப்படி திருடனாயிருந்தால் இத்தகைய தந்தி கிடைத்ததுமே வங்கிக்கு வந்து ஒரு பெரிய பிரச்சினை செய்திருப்பார். ஆனால் அவர் அப்படி செய்யவில்லை. சொத்தின் உரிமையாளரை எப்படி சரிகட்டினாரோ தெரியவில்லை. அவரோ அல்லது வீட்டின் உரிமையாளரோ இது விஷயமாக நான் தந்தியடித்து மூன்று நாட்கள் கழித்தும் என்னை தொடர்பு கொள்ளவேயில்லை. நானும் அதை கண்டுகொள்ளாமல் let us wait and watch என்று நினைத்துக்கொண்டு இருந்துவிட்டேன். நானாக போய் என் அப்பன் குதிருக்குள் இல்லை என்று சொல்லவேண்டாமே! அவர் எத்தனாயிருந்தால் நாம் அவனுக்குமேல் ஜித்தன் என்று காட்ட வேண்டாமா?

ஆனால் இது சேர்மனின் செவிக்கு எட்டிவிட்டால் என் கதை கந்தலாகிவிடுமே என்ற பயமும் உள்ளுக்குள் இல்லாமல் இல்லை.

இதற்கிடையில் குறிப்பிட்ட கடன் விண்ணப்ப படிவத்தின் ஒரு நகலையும் சேட் சமர்ப்பித்திருந்த பத்திர நகலையும் என்னுடைய வங்கியின் சார்ட்டர்ட் பொறியாளருக்கு ஒரு கடிதத்துடன் அனுப்பி சொத்தை மதிப்பீடு செய்து அனுப்பும்படி கேட்டுக்கொண்டேன். நான் எதிர்பார்த்தது போலவே அவரும் இரண்டு நாள் கழித்து சொத்தை மதிப்பீடு செய்து அவருடைய அறிக்கையை அனுப்பிவைத்தார். நான் அனுப்பிய பத்திர நகல்களை அவர் கண்டுக்கொள்ளவேயில்லை. ஆனால் அவருடைய அறிக்கையின்படி சொத் மதிப்பு நான் மதிப்பிட்டதைவிட பதினைந்து லட்சம் குறைந்திருந்தது, அதாவது ரூ.35 லட்சம். அதுவும் நல்லதுக்குத்தான் என்று நினைத்தேன். Blessing in disguise!

(என்னுடைய வங்கி நியதியின்படி ரூ.20 லட்சம் கடன் பெற சொத்தின் குறைந்தபட்ச மதிப்பு ரூ.40 லட்சம் இருக்கவேண்டும். ஆக, சேட் கூடுதலாக வேறொரு சொத்து கொடுக்க வேண்டியிருக்கும்.)

இந்த விஷயத்தை சேட்டின் மேலாளரிடம் அறிவிக்க வேண்டும். ஆனால் இதில் நான் தலையிடாமல் என்னுடைய உதவி மேலாளரை அழைத்து அவருக்கு தொலைபேசி மூலம் அறிவிக்க வைத்தேன்.

அத்துடன் நில்லாமல் என்னுடைய உதவி மேலாளரை அழைத்து கடன் விண்ணப்பம் மற்றும் பத்திர நகல்களைக் கொடுத்து எல்லா படிவங்களையும் பூர்த்தி செய்து சொத்து விவரங்களை பத்திரங்களுடன் சரிபார்த்து கொடுக்குமாறு ஒப்படைத்தேன்.

அடுத்த நாள் மாலையே மற்ற அலுவலக பணிகளை முடித்துவிட்டு அவர் விண்ணப்ப படிவங்களை பூர்த்தி செய்யத் துவங்கியதை நான் என் அறையிலிருந்து கவனித்தேன். அவர் அடுத்த நாள் காலை என்னிடம் வந்து விண்ணப்பத்தை சரிவர பூர்த்தி செய்வதற்கு தேவையான சில முக்கிய விவரங்கள் தேவைப்படுவதாக கூற, ‘நீங்களே அவருடைய அலுவலகத்திற்கு சென்று தேவைப்பட்ட விவரங்களை பெற்று வாருங்களேன்.’ என்றேன். ‘சரி சார்’ என்று தன்னுடைய இருக்கைக்கு செல்ல முயன்றவரை நான் நிறுத்தி, ‘அதற்கு முன்னால நீங்க இன்னொன்றையும் செய்ய வேண்டுமே.’ என்றேன். ‘என்ன சார்?’ என்று கேட்டவரை என் முன்னே அமர்த்தி அவரிடமிருந்த பத்திர நகலை சுட்டிக்காட்டி ‘நம்ம கிளையிலிருக்கற தமிழ் தெரிந்த ஸ்டாஃப் மெம்பரை கிட்ட வச்சிக்கிட்டு பத்திரத்துலருக்கற சொத்து விவரத்தையும் நம்ம விண்ணப்ப படிவத்துல சமர்ப்பித்துள்ள விவரத்தோடு ஒப்பிட்டு பாருங்கள்.’ என்றேன்.


நான் சொல்வதின் உள்ளர்த்தம் அவருக்கு விளங்கவில்லை. ஏதோ Routine வேலையைத்தான் நான் சொல்கிறேன் என்ற நினைத்துக்கொண்டு உடனே ஒரு குமாஸ்தாவை அழைத்து அவரிடம் பத்திர நகல்களைக் கொடுத்து வாசிக்க சொல்லி விண்ணப்பத்துடன் ஒப்பிட்டு பார்க்க துவங்கினார். நானும் அவர்கள் செய்வதை என் அறையிலிருந்தே ஒருவித ஆவலுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

நான் எதிர்பார்த்தது போலவே அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் அவர் என்னிடம் பதற்றத்துடன் ஓடி வந்தார். நான் ஒன்றும் அறியாதவன்போல் அவரை பார்த்தேன்.

‘சார் இதுல வித்தியாசம் இருக்கே. எனக்கு தமிழ் படிக்க தெரியாததால என்னால கண்டு பிடிக்க முடியலை சார்.’

நான் ஒன்றும் அறியாதவனைப் போல் பார்த்தேன். ‘ எனக்கும் அதே ப்ராப்ளம்தான். நான் முதல் வகுப்பிலிருந்தே ஆங்கில பள்ளியில் படித்தவன். இரண்டாவது மொழியாக ஹிந்தி எடுத்ததால் எனக்கும் தமிழ் சரியாக படிக்க வராது. இல்லையென்றால் நானே இந்த குளறுபடியை கண்டுபிடித்திருப்பேன்.’ என்றேன்.

நான் இப்படி உண்மைக்கு புறம்பாக பேசியதற்கு வேறு காரணமும் உண்டு. ஒன்று: சொத்தின் உரிமையாளருக்கு நான்தான் தந்தி கொடுத்தேன் என்று சேட் நினைத்திருந்தால் என்னுடைய உதவி மேலாளர் அவரை சந்திக்கும்போது என்னால் தமிழ் படிக்க முடியாது என்பதை தெரிவிப்பார். மற்றொன்று: இக்குறைபாடை இன்றுதான் நாங்களே கண்டுபிடித்தோம் என்று இவர் கூறும்போது சேட்டுக்கு வங்கியிலுள்ளவர் மேல் ஏதேனும் சந்தேகம் இருந்தாலும் அது மறைந்துவிடும் என்று நினைத்தேன்.

அன்று மாலையே என்னுடைய உதவி மேலாளர் சேட்டின் அலுவலகம் சென்று நான் கூறியதுபோலவே நடந்துக்கொண்டார். அவர் சென்ற நேரத்தில் சேட் இல்லாததால் விண்ணப்பத்தை பூர்த்தி செய்யவேண்டிய விவரங்களை அவருடைய மேலாளரிடம் கேட்டு குறித்துக்கொண்டவர் அவரிடம் கொடுக்கப்பட்ட பத்திர நகல்கள் அடகு வைக்கப்படவேண்டிய சொத்தை சார்ந்ததல்ல என்றும் கூறியிருக்கிறார்.

‘நான் சாதாரணமா இந்த விஷயத்தை அவர் மேனேஜர் கிட்ட சொன்னவுடனே அவர் பயங்கரமா கோபப்பட்டார் சார். அப்படியெல்லாம் இருக்க முடியாது. உங்க மேனேஜர் நடந்துக்கற முறையே சரியில்லை. எங்க முதலாளி பயங்கரமா அப்செட் யிருக்கார். அப்படின்னு என்னென்னமோ சொல்றார் சார்.’ என்று என்னுடைய உதவி மேலாளர் திரும்பி வந்து என்னிடம் கூறியதும் நான் ‘நாம நெனச்சா மாதிரியே அந்தாளு தந்திய நான்தான் கொடுத்தேன் என்று கண்டுபிடிச்சிட்டார் போலருக்குதே’ என்று நொந்துபோனேன்.

‘சரி, நீங்க போங்க. அவர் கோபப்பட்டா நமக்கென்ன. சரியான பத்திரத்தை கொடுத்த பிறகு இந்த விண்ணப்பத்தை மேலிடத்துக்கு அனுப்புவோம்.’ என்று சமாதானம் சொல்லி அவரை அனுப்பினேன்.

சரியோ, தவறோ தந்தி கொடுத்தது கொடுத்ததுதான். விஷயம் விபரீதமாகப் போகாமல் இருக்க வேண்டுமே என்று கடவுளைப் பிரார்த்திப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

ஆனால் நாம் நினைப்பதல்லவே நடப்பதும்!

அடுத்த நாள் காலை என்னுடைய தலைமை அலுவலகத்திலிருந்து தொலைப்பேசி வந்தபோதுதான் புரிந்தது இந்த உண்மை!

தொடரும்