திரும்பிப் பார்க்கிறேன் 104

நான் தங்கியிருந்த வீட்டைச் சுற்றிலும் காலி மனை கிடந்ததென்று ஏற்கனவே கூறியிருக்கிறேன்.

வீட்டின் மேற்கே சுற்றுச்சுவருக்கு அப்பால் என்னுடைய வீட்டு உரிமையாளரின் சகோதரருடைய குடும்பம் குடியிருந்தது. கிழக்கு மற்றும் வடக்கே காலி மனைகள். தெற்கே, வீட்டிற்கு எதிரிலும் அரை கிலோ மீட்டர் தூரத்துக்கு காலி மனைகள்தான்.

வீட்டினுள், மேற்கு (இடது) பக்கத்தில் இரண்டு படுக்கையறைகள். கிழக்கு (வலது)பக்கத்தில் முன்னால் ஒரு சிறிய சிட் அவுட், அதனையடுத்து ஒரு விருந்தினர் ஹால், அதனையடுத்து படிகூண்டு, பின்னால் உணவறை, அதையொட்டி சமையலறை பின்னால் புழக்கடை..

வீட்டினுள், நான்கு பக்கத்திலும் சுமார் பத்து ஜன்னல்கள். எல்லாவற்றிலும் கண்ணாடி கதவுகள். தஞ்சையில் காற்று காலம் ஆகஸ்ட் மற்றும் செப்டம்பர் மாதங்களில்.

என் வீட்டைச் சுற்றிலும் காலி இடங்களானதால் காற்று காலத்தில் சன்னல் கதவுகள் எல்லாம் கொக்கியிட்டு வைத்திருக்கவில்லையென்றால் காற்றின் வேகத்தில் சன்னல் கதவுகள் தாமாக அடித்துக்கொள்ள அவற்றில் பொருத்தப்பட்டிருந்த கண்ணாடிகள் நிமிட நேரத்தில் உடைந்துவிடும். அப்படி கண்ணாடி இல்லாத ஜன்னல் கதவுகள் பல இருந்தன.

நான் கடந்த அத்தியாயத்தில் கூறியிருந்த சம்பவம் நடந்து முடிந்த மூன்றாம் நாள். அதாவது ஆகஸ்ட் பதினெட்டாம் நாள்.

நான் அலுவலகத்திற்கு புறப்படும்போது என் இளைய மகள் இரண்டாவது படுக்கையறையில் இருந்த தூளியில் அயர்ந்து உறங்கிக்கொண்டிருந்தாள்.

என் மூத்த மகள் அன்றைய இரவு சம்பவத்திற்குப்பிறகு சரியான சுகம் இல்லாமல் போனதால் அவளை என் இளைய மகள் பிறந்த அதே மருத்துவமனையில் மருத்துவம் பார்த்துவிட்டு அவர்கள் அளித்த தூக்க மருந்தின் தாக்கத்தில் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தாள்.

நான் அலுவலகத்தை சென்றடைந்து என்னுடைய அனுதின அலுவலில் ஆழ்ந்துப் போயிருந்த நேரம்.

வீட்டிலிருந்து தொலைப்பேசி. எதிர் முனையில் பதற்றத்துடன் என் மனைவி.

என்ன என்றேன்.

‘கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னால ஒரு பேய் காத்தோட மழையடிச்சி வீட்டுக்குள்ளாற எல்லாம் மழைதண்ணி வந்திருச்சிங்க. தூளியில படுத்திருந்த பாப்பாவும் சுத்தமா நனைஞ்சி போயிட்டா. பிள்ளை குளிர்ல நடுங்குது. நானும் அம்மாவும் என்ன பண்றதுன்னு தெரியாம தவிச்சிக்கிட்டிருக்கோம். உடனே புறப்பட்டு வாங்க.. சீக்கிரம்.’

கையிலிருந்த வேலையை அப்படியே போட்டுவிட்டு எதிர் கடையிலிருந்த பாயின் வண்டியை வாங்கிக்கொண்டு ஓடுகிறேன்.

என்னுடைய வங்கியிருந்த பகுதியிலும் சரி, என் வீடு இருந்த பாதையிலும் சரி எங்கும் மழையின் அடையாளம் கூட இல்லை. ஆனால் என்னுடைய வீடு இருந்த பகுதியில் மட்டும் மழை பெய்திருந்த சுவடுகள்..

வீட்டையடைந்தபோது பாப்பா உடம்பு சில்லிட்டு போயிருக்கிறது. என் மனைவி அழுத கோலத்தில். மூத்தவள் அந்த களேபரத்தில் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில்..

எனக்கு முதலில் என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை.

சிறிது நேர ஆலோசனைக்குப் பிறகு என் மூத்த மகளை என்னுடைய மாமியார் பொறுப்பில் விட்டுவிட்டு என் மனைவியை அழைத்துக்கொண்டு இளைய மகளை மருத்துவமனைக்கு கொண்டு சென்றேன்.

மருத்துவமனையில் என் மகளுடைய பிரசவம் பார்த்த மருத்துவரே இருந்ததால் உடனே அவளை மருத்துவமனையில் சேர்த்துக்கொண்டனர்..

இரண்டு மணி நேரம் போராட்டம்.

நானும் என் மனைவியும் மருத்துவமனை வராந்தாவில் தவிப்புடன் காத்திருந்தோம்..

அவசரப் பிரிவு பகுதியிலிருந்த என் மகளை இரு தாதிமார்கள் கொண்டுவந்து வேறொரு அறையில் கிடத்தியதைப் பார்த்துவிட்டு ஓடிச் செல்கிறோம்..

யாராவது ஒருத்தர் மட்டும் வந்து பார்க்கலாம் என்கின்றனர்.

‘என்னால முடியாதுங்க. நீங்க போய் பார்த்துட்டு வாங்க. அப்புறம் நான் போய் பார்க்கிறேன்.’ என்கிறார் என் மனைவி.

நான் சென்று பார்க்கிறேன். அமைதியாய், ஒரு மென்மையான பூவைப்போல் கிடக்கிறாள் என் மகள். மேல் மூச்சு வாங்குகிறது. பஞ்சு போன்ற கைகளில் குளுக்கோஸ் ஊசி குத்திய இடமெல்லாம் சிவந்து போய்..

ஜுரத்தின் உச்சத் தாக்கத்தில் முகமெல்லாம் ரத்தச் சிவப்பாய்.. நான் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே கண்களை லேசாய் திறந்து வலப்புறம் திரும்பி திறந்திருந்த ஜன்னல் வழியாக யாரையோ அல்லது எதையோ பாக்கிறாள். அடுத்த நொடி சந்தோஷத்துடன் ஒரு அழகிய புன்னகை அவளுடைய உதடுகளில்.. முகமெல்லாம் விளக்கொளிபோல் பளீரென்று வெளிச்சம் தோன்றி மறைகிறது..

நான் அதிசயத்துடன் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே கண்கள் இரண்டும் மூடிக்கொள்கின்றன... சுவாசம் அடங்கிப் போகிறது..

பிறந்து சரியாய் பத்தாம் நாள், இந்த உலகை விட்டே போய்விட்டாள் என் மகள்..

அந்தப் பிறவியின் பொருள்தான் என்ன என்று அர்த்தம் புரியாமல்...

இதை நான் எப்படிப் போய் வெளியே பதற்றத்துடன் காத்திருக்கும் என் மனைவியிடம் அறிவிக்கப்போகிறேன் என்று மலைத்துப் போய் நிற்கிறேன்.

திரும்பிப் பார்க்கிறேன். இதை எதிர்பார்த்திருந்ததுபோல் என்னுடைய மருத்துவர் வருகிறார். குழந்தையைக் குனிந்து பார்த்துவிட்டு என்னைப் பார்க்கிறார். என் கண்களில் ததும்பி நின்ற கண்ணீரினூடே.. ‘How did this happen, Doctor?’ என்கிறேன்..

‘Sorry Mr.Joseph, It appears to be a freak fever. We could not diagnose it. He body was so cold when you brought her. We could not revive her. I am sorry.’ என்றவாறு மெள்ள வெளியேறுகிறார்.

இதை அறை வாசலில் நின்றவாறு கேட்டுக்கொண்டிருந்த என் மனைவி ‘என்னங்க..’ என்று கண்ணீருடன் ஓடிவருவது தெரிகிறது. அப்படியே அவளை அணைத்துக்கொண்டு ஆறுதலிளிக்கிறேன்..

அதற்குப் பிறகு ஆக வேண்டிய காரியங்களையெல்லாம் இயந்திரக் கதியில் செய்து முடிக்கிறேன்.

என்னை ஆயருக்கு அறிமுகப்படுத்திய குருவும் என்னுடைய பங்குக் குருவும் (அவரும் என்னுடைய நண்பர்தான்) கூடவே இருந்து குழந்தையை நல்லடக்கம் செய்ய உதவுகின்றனர்..

நண்பர்கள், வாடிக்கையாளர்கள் என நான் முற்றிலும் எதிர்பார்க்காத அளவு கூட்டம் என் வீட்டின் முன்னே குழுமிவிட ஏதோ ஒரு விஐபியின் சவ அடக்கம் போல நடந்து முடிகிறது..

********

‘என்னால இனியும் இந்த வீட்ல இருக்க முடியாதுங்க. நானும் எம் பொண்ணும் எங்க அம்மா கூடவே போறோம்... ஓன்னு இந்த ஊர விட்டே டிரான்ஸ்ஃபர் கேளுங்க.. இல்லையா வீட்ட மாத்திட்டு ஊருக்கு வந்து எங்கள கூப்டுக்குங்க..’

அத்துயரச் சம்பவம் நடந்து முடிந்த இரண்டாம் நாள் என்னுடைய மனைவி இப்படிக் கூறியதும் எனக்கும் மறுத்துப் பேச துணிவில்லை. சரியென்று சம்மதித்து அன்றே பஸ் ஏற்றி மூவரையும் அனுப்பி வைத்தேன்.

ஆனால் என்னுடைய மனைவி விரும்பியதுபோல எனக்கு மாற்றம் கிடைக்க வேண்டும் என்றால் அவ்வளவு எளிதல்ல எனவும் அப்படியே கிடைத்தாலும் ஐந்தாறு மாதங்களாவது, அதாவது அடுத்த மேமாதம் வரை ஆகும் என்பது எனக்கும் தெரியும் என் மனைவிக்கும் தெரியும்..

ஆகவே இந்த இடைபட்ட காலத்தில் மீண்டும் வீட்டை மாற்றுவது உசிதமல்ல என்று நினைத்தேன். என்னுடைய மனைவியின் துக்கம் குறைந்தது அவளாகவே திரும்பி வருவாள் என்று நினைத்து நான் மட்டும் அவ்வீட்டில் தனியாக வசித்தேன்.. வீட்டின் புழக்கடையில் தோட்டத்தில் அபிரிதமாய் காய்த்துக் கிடந்த செடிகளைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் என் உள் மனசில் ஒரு எண்ணம் தோன்றும், 'என் மக போன சந்தோஷத்துல கொஞ்சம் அதிகமாவே பூத்து, காய்க்றீங்களோ?'

நான் நினைத்தது போலவே அடுத்த மாதமே என் மனைவி என் மகளுடன் திரும்பி வந்தாள்..

ஆரம்பத்தில் இரு வாரங்கள் வரை இரவு நேரங்களில் தன் மகளை நினைத்துக்கொண்டு வருந்தியவள் நாளடைவில் சகஜ நிலைக்கு திரும்பி வர எங்களுடைய வாழ்க்கை மீண்டும் பழைய நிலைக்கு திரும்பியது.. மூத்தவளும் பாப்பா எங்கம்மா, பாப்பா எங்கம்மா என்ற  கேட்டு கேட்டு நாங்கள் சொன்ன பதிலில் திருப்தியடையாமல் சகஜ நிலைக்குத் திரும்ப மேலும் சில மாதங்கள் பிடித்தன. வீட்டுக்கு வருவோர் போவோரிடமெல்லாம் எங்க பாப்பாவ அந்த சிங்கந்தான் கொண்டு போயிருச்சி என்பாள்..

ஆனால் கடவுள் கிருபையால் மீண்டும் என் மனைவி அடுத்த சில மாதங்களிலேயே கருவுற்ற சேதி.. ‘எம் பொண்ணே மறுபடியும் வந்துட்டாங்க..’ என்ற மகிழ்ச்சியும் என் மனைவிக்கும் எனக்கும் தெம்பைக் கொடுத்தது.. என் மூத்த மகளுடைய கவனமும் வரப்போகும் குழந்தையின் மேல் திரும்பியது.

ஆனாலும் ‘இந்த ஊரைவிட்டு மாற்றம் கேளுங்க. இப்பத்தான் நம்ம ஊர்லயே உங்க ப்ராஞ்ச் இருக்கே..பாப்பா பொறக்கறதுக்குள்ள நாம இந்த ஊர விட்டு போயிரனுங்க.’ என்று என் மனைவி துளைத்தெடுக்க ஆரம்பிக்கவே அடுத்த ஐந்தாறு மாதங்களில் அதற்கு முயற்சி செய்ய ஆரம்பித்தேன்.

என்னுடைய வட்டார மேலாளருடைய பரிந்துரையும், அச்சமயம் தூத்துக்குடியில் கிளை மேலாளராக இருந்த என்னுடைய நெருங்கிய நண்பரின் பெருந்தன்மையும் எனக்கு மாற்றம் கிடைப்பதில் எந்த பிரச்சினையும் இருக்கவில்லை.. (அவரும் அடுத்துருந்த அம்பாசமுத்திரத்தைச் சார்ந்தவர் என்பதால் அவருக்கும் அவருடைய மனைவிக்கும் தூத்துக்குடி மிகவும் பிடித்துபோயிருந்தது.)

ஒரேயொரு பிரச்சினை, என்னுடைய கிளைக்கு யாருமே வரத் தயாராக இல்லாததுதான்..

என்னுடைய குழந்தைக்கு ஏற்பட்ட நிலைதான் பலரையும் ‘தஞ்சையில பிள்ளைங்கள வச்சிக்கிட்டு வளக்குறது ரொம்ப கஷ்டம்போல’ என்று ஒரு உணர்வை ஏற்படுத்திவிட்டது..

மார்ச் மாதமே என்னுடைய மாற்றத்திற்கான உத்தரவு வந்தும் ஏப்ரல் மாத இறுதியில்தான் ஒரு திருமணமாகாதவர் தஞ்சைக்கு வர ஒத்துக்கொண்டார்..

ஆக, 1984ம் வருடம் மே மாதம் ஒன்றாம் தேதி தஞ்சையை விட்டு என்னுடைய வங்கி அலுவலைப் பொறுத்தவரை பல பலனுள்ள அனுபவங்களுடனும் என்னுடைய சொந்த வாழ்க்கையில் பல சுகமான, சந்தோஷமான அனுபவங்கள் மற்றும் ஒரேயொரு இழப்புடனும் என் மனைவியின் பிறந்த ஊரான தூத்துக்குடியை நோக்கி புறப்பட்டோம்..

தொடரும்..