தி.பா.தொடர் - பாகம் II - 8

ஆனால் அந்த அமைதி புயலுக்கு முன் இருக்கும் அமைதி என்பது அப்போது எனக்கு விளங்காமல் போனது.

சளசளவென்று பேசுபவர்களை நாம் பார்த்திருக்கிறோம். அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்கும்போது ‘என்னடா இது தலைவலி. நிறுத்தமாட்டாரா?’ என்று சலிப்பாக இருக்கும்.

ஆனால் இத்தகையோர் வெள்ளை மனதுள்ளவர்களாக இருப்பார்கள். உள்ளொன்று புறமொன்று வைத்து பேசத்தெரியாத குழந்தை மனம் கொண்டவர்கள்.

ஆனால் என்ன நேர்ந்தாலும் மவுனமாக இருப்பவர்கள் அப்படியல்ல. தங்களுடைய எண்ணங்களை தங்களுக்குள்ளேயே பூட்டி வைத்திருந்து தகுந்த சந்தர்ப்பத்தில் எடுத்து விடுபவர்கள் இவர்கள். சற்று ஆபத்தானவர்கள். இத்தகையோரிடம் கவனமுடன் பழக வேண்டும்.

என்னுடைய அதிகாரியின் மவுனமும் அப்படிப்பட்டதாகத்தான் இருக்கும் என்று நான் ஊகித்தேன்.

தன்னுடைய தோல்வியை அவர் அத்தனை எளிதாக ஜீரனித்துக்கொள்ளக் கூடியவர் அல்ல என்பதையும் நான் பணிக்கு சேர்ந்த முதல் மாதத்திலியே தெரிந்து வைத்திருந்தேன்.

ஆகவே அவர் எப்போது வேண்டுமானாலும் திருப்பியடிக்க வாய்ப்புண்டு என்று எதிர்பார்த்தேன். அப்படியொரு சூழல் எழும் பட்சத்தில் அதை எப்படி எதிர்கொள்வதெனவும் சிந்திக்கலானேன். ஆனால் ஒன்றும் புலப்படவில்லை.

அவருடைய மவுனம் அப்படியென்றால் என்னுடைய வட்டார மேலாளருடைய மவுனமும் என்னை சிந்திக்க வைத்தது. சாதாரணமாக என்னை அடிக்கடி தன்னுடைய அறைக்குள் அழைத்து பேசும் அவர் அடுத்த சில தினங்களில் என்னை அழைக்காதிருக்கவே அவரும் என்னை தவிர்க்கிறாரோ என்ற ஐயப்பாடும் என்னுள் எழுந்தது.

நான் நேற்றைய பதிவில் குறிப்பிட்டிருந்த அறிக்கையில் நான் பரிந்துரைத்ததை என்னுடைய வட்டார மேலாளர் முழுவதுமாக வாசிக்க இயலாமற் போனது என்றுதான் நான் நினைத்திருந்தேன். ஆனால் அவரோ என்னுடைய அறிக்கையைத் சரிபார்த்த அதிகாரியையே நேரில் அழைத்து விசாரித்து அறிந்து வைத்திருந்த மர்மத்தை நான் அறிந்திருக்கவில்லை.

சாதாரணமாக இத்தகைய ஆய்வறிக்கைகள் என்னுடைய அதிகாரியாலும் வட்டார மேலாளராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டவுடன் அதன் மீது என்ன நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்ற வட்டார மேலாளரின் குறிப்புகளுடன் மீண்டும் என்னிடமே வந்து சேரும்.

பின்னர் அந்த அறிக்கையின் நகல்கள் தயாரிக்கப்பட்டு அதில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள தவறுகளை நிவர்த்தி செய்ய என்னென்ன நடவடிக்கைகள் எடுக்க வேண்டும் என்ற குறிப்புகளுடன் மூல அறிக்கை(original) சம்பந்தப்பட்ட கிளைக்கும் அதனுடைய நகல் எங்களுடைய தலைமையலுவலகத்திற்கும் அனுப்பப்படுவதுண்டு.

ஆனால் நான் குறிப்பிட்ட ஆய்வறிக்கையோ நான் சமர்ப்பித்து ஒரு வார காலத்திற்குப் பிறகும்  உறுதிப்படுத்தப்பட்டு சம்பந்தப்பட்ட கிளைக்கோ அல்லது தலைமையலுவலகத்திற்கோ அனுப்பப்படாமல் இருந்தது வியப்பையளித்தது.

இருப்பினும் அதை நேரிடையாகச் சென்று விசாரிப்பது நல்லதல்ல என்று தோன்றவே நான் அதை என்னுடைய சிந்தனைகளிலிருந்து ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு என்னுடைய இலாக்கா அலுவல்களில் என் கவனத்தை செலுத்த முயன்றேன்.

மேலும் இரண்டு நாட்கள்..

அதற்கடுத்த நாள் நான் அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்ததும் என்னுடைய அதிகாரியின் முன்னர் அமர்ந்திருந்தார் நான் ஆய்வு செய்த கிளையின் மேலாளர்!

என்னைக் கண்டதும் மரியாதை நிமித்தம் ஹலோ என்றவர் என்னுடைய அதிகாரியுடனான தன்னுடைய உரையாடலைத் தொடர நான் என்னுடைய இருக்கைக்கு சென்று அமர்ந்தேன்.

என்னுடைய வட்டார மேலாளர் அலுவலகம் வந்தததும் என்னுடைய அதிகாரி கிளை மேலாளரையும் அழைத்துக்கொண்டு அவருடைய அறைக்குச் செல்ல சில நிமிடங்கள் கழித்து ஆப்பரேஷன்ஸ் சீஃப் மேலாளரும் அழைக்கப்பட்டார்.

மீண்டும் மொத்த அலுவலகமும் தங்களுடைய அலுவல்களை மறந்துவிட்டு வட்டார மேலாளருடைய அறையையே கவனிக்கத் துவங்கின.

சுமார் அரை மணி நேரம்.

வட்டார அலுவலர் என்னை அழைப்பதாக சிப்பந்தியொருவர் கூற நான் விரைந்தேன் என்ன நேர்ந்தாலும் எதிர்கொள்வது என்ற முடிவுடன்.

வட்டார மேலாளர் மட்டுமல்ல அந்த அறையிலிருந்த  இரு அதிகாரிகளின் முகத்திலும் எவ்வித உணர்ச்சியும் தென்படவில்லை. கிளை மேலாளர் ஆடிப்போயிருந்தார்.

‘ஒக்காருங்க டிபிஆர்.’ என்றார் வட்டார மேலாளர் சுருக்கமாக.

அறையிலிருந்த மற்றவர்கள் என்னைப் பார்ப்பதைத் தவிர்ப்பது தெரிந்தது.

நான் மவுனமாக வட்டார மேலாளரைப் பார்த்தேன்.

‘TBR, our HO has taken a very serious view on your report. They have, therefore, decided to post you there as the next BM.’ என்று ஒரு குண்டைத் தூக்கிப் போட்டார்.

நான் உண்மையிலேயே அதிர்ந்துப் போனேன். நான் சென்னைக்கு வந்து மூன்று மாதங்கள் கூட முழுவதுமாக முடிந்திராத நிலையில் இப்படியொரு சோதனையா என்று நினைத்தேன்.

நான் ஆய்வு செய்த கிளைக்கு மேலாளராக பொறுப்பேற்பதில் எனக்கு எந்த தயக்கமும் இருக்கவில்லை. ஆனால் என்னுடைய மனைவி மற்றும் இரு குழைந்தைகளையும் என்னுடன் அழைத்துச் செல்ல இயலாத நிலையில் இருந்ததுதான் என்ன தயக்கமடையச் செய்தது.

மூத்தவளை பள்ளியில் சேர்த்து இரண்டு மாதங்களே ஆகியிருந்தன. அத்துடன் என்னுடைய இரண்டாவது குழந்தைக்கு இரண்டு வயது. மதுரையிலிருந்து மாற்றலாகி வந்த மூன்றாவது மாதமே சென்னையிலிருந்து சுமார் ஆயிரம் கி.மீக்கும் கூடுதல் தொலைவிலிருந்த ஒரு கிளைக்கு திடீர் மாற்றம் என்றால் ஒருவேளை இது எனக்கு அளிக்கப்பட்ட மற்றுமொரு தண்டனையோ என்றுகூட என் மனைவியும் என்னுடைய பெற்றோரும் கருத வாய்ப்பிருக்கிறதே என்று நினைத்தேன். ஆனால் நான் ஏதோ செய்யக் கூடாததைச் செய்ததால்தான் மேலாளர் பதவி பறிபோனது  என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்த என்னுடைய மாமனார் குடும்பத்திற்கு அவர்கள் நினைத்திருந்தது தவறு என்பதை நிரூபிக்க வேண்டுமானால் இம்மாற்றம் ஏதுவாயிருந்திருக்கும்.

நான் இதை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லையென்ற அதிர்ச்சி என்னுடைய முகத்திலேயே காட்டிவிட்டேன் போலிருக்கிறது. என்னுடைய அதிகாரி நக்கலுடன் என்னை ஓரக்கண்ணால் பார்ப்பதைக் கவனித்தேன்.

‘குத்தம் கண்டுபிடிக்க தெரியுதில்லே.. போய் நீயே அத சரி பண்ணு’ என்பது போல் பார்த்தார் அவர்.

‘என்ன டிபிஆர், இத எதிர்பார்க்கல இல்லே?’ என்றார் வேண்டுமென்றே. ‘இதுக்குத்தான் ஒங்க்கிட்ட பல தடவை சொல்லியிருக்கேன். ஒங்க ரோல் எதுன்னு தெரியாம நடந்துக்காதீங்கன்னு.’

நான் பதில் பேசாமல் என்னுடைய வட்டார மேலாளரைப் பார்த்தேன். ‘I am sorry Sir.. But I am unable to accept this transfer’ என்றேன் பணிவாக.

அவர் என்னுடைய நிலமையைப் புரிந்துக்கொண்டு ஆறுதலாக பேசுவார் என எதிர்பார்த்தேன். அவரோ நான் எதிர்பார்த்ததற்கு மாறாக, ‘டிபிஆர். இத நீங்க முதல்லயே யோசிச்சிருக்கணும். ஒரு இன்ஸ்பெக்ட்டிங் ஆஃபீசர் என்னத்த எழுதலாம், எத எழுதக்கூடாதுன்னு தெரிஞ்சிருக்கணும். அத விட்டுட்டு..’ என கோபத்தில் மேற்கொண்டு பேச முடியாமல் அவர் தடுமாற அவருடைய கோபத்தை எதிர்பாராத நான் அதிர்ந்து போய் அமர்ந்திருந்தேன்.

அங்கு பணிக்கு சேர்ந்த இந்த மூன்று மாத காலத்தில் அவர் இத்தனைக் கோபத்துடன் என்னிடம்,  ஏன், எவரிடமும் பேசி நான் கண்டதில்லை.

‘நீங்க எழுதியத டைப் பண்றதுக்கு முன்னாடி ஒங்க டிபார்ட்மெண்ட் ஹெட் கிட்ட டிஸ்கஸ் செஞ்சிருக்கலாமே டிபிஆர். இந்த மாதிரி ஆஃபீஸ்ல டைப்பிஸ்ட் கிட்ட ஒரு ரிப்போர்ட் போயிருச்சின்னா அது ஒடனே பப்ளிக் டொமெய்ன்ல வந்தமாதிரிதான்னு ஒங்களுக்கு தெரியாது? நீங்க என்ன எழுதியிருக்கீங்கன்னு எனக்கு தெரியறதுக்கு முன்னாடி நம்ம எச்.ஓவுக்கு தெரிஞ்சிருக்கு. ஒங்க ஆஃபீஸ்ல ஒங்களுக்கு கீழ வேலை செய்யற ஒருவர் ஒங்களுக்கு கீழருக்கற ஒரு ப்ராஞ்ச் மேனேஜர மாத்தணும்னு ரெக்கமெண்ட் பண்றார்னா அது எப்படி ஒங்களுக்கு தெரியாம போயிருச்சின்னு நம்ம சென்ட்ரல் இன்ஸ்பெக்ஷன் ஹெட் கேக்கறப்போ எனக்கு என்ன பதில் சொல்ல முடியும்? நீங்க எழுதனுது என்னோட சூப்பரவசைரி பவரையே கேள்வி கேக்கறாமாதிரி இருக்கே. அத தெரிஞ்சிதான் எழுதனீங்களான்னே எனக்கு புரியல. அதான் ஒங்களையே அங்க போஸ்ட் பண்ணச் சொல்லி ரெக்கமெண்ட் பண்ணேன்.. I am sorry TBR. You go and rectify what you have reported..’

‘I’ll think about it Sir.. I am really sorry if I had offended you. But that was not my intention.’ என்று எழுந்து வெளியேறுவதைத் தவிர வேறெதுவும் செய்ய தோன்றவில்லை அப்போது.

அதற்கு மேலும் என்னுடைய அலுவலகத்தில் அமர்ந்திருக்க  மனமில்லாமல் யாரிடமும் சொல்லிக்கொள்ளாமல் வீட்டுக்கு கிளம்பினேன்.

என்னுடைய மனைவியிடம் இதை எப்படி அறிவிக்கப் போகிறேன் என்ற கலக்கம் என் மனதைப் போட்டு அலைக்கழித்தது. இந்த எண்ணம் என்னை வாகனத்தை சரிவர செலுத்த அனுமதிக்குமோ என்ற அச்சத்தில் அதை என்னுடைய அலுவலகத்திலேயே விட்டு விட்டு பேருந்தில் பயணம் செய்தேன்.

தொடரும்..