திரும்பிப் பார்க்கிறேன்.. 4

1974 ம் வருடம்.

சென்னையில் என்னுடைய வங்கியின் புதிய கிளையை சென்னை தங்கசாலைத் தெருவில் திறப்பதென தீர்மானிக்கப்பட்டது.

சென்னையிலேயே மிக நீளமான சாலை என்ற பெருமை தங்கசாலை தெருவுக்கு உண்டு. சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்தின் அருகில் இருக்கும் தென்னிந்திய ரயில்வே அலுவலகத்திலிருந்து துவங்கி ஸ்டான்லி மருத்துவமனைப் பகுதியான தங்கசாலை (ஆங்கிலேயர் காலத்தில் தங்க நாணயங்களை உற்பத்தி செய்யும் தொழிற்சாலை (Mint)இங்கு இருந்ததாக கூறுவார்கள்) வரை நீண்டு கிடக்கும் நெரிசல் மிகுந்த சாலையாகும். ஏறத்தாழ முப்பது ண்டுகள் கடந்த பிறகும் பெரிதாக எந்தவித மாற்றமும் இல்லாமல் இன்றும் அப்படியே இருப்பதும் இதன் பெருமைகளுள் ஒன்று.

சாலையின் இருபுறமும் பாத்திரக் கடைகள், இரும்பு சாமான்கள் (நீங்கள் என்னவெல்லாம் இரும்பிலிருந்து தயாரிக்கக்கூடியவை என மனதில் நினைக்கிறீர்களோ அத்தனை பொருட்களும் இங்கு கிடைக்கும்.) மொத்தமாகவும் சில்லறையாகவும் விற்கும் கடைகள், அவற்றிலிருந்து இறக்கப்படும் பொருட்களை ஏற்றிச் செல்ல காத்திருக்கும் பலதரப்பட்ட வாகனங்கள் (பழங்கால மாட்டுவண்டியிலிருந்து இக்கால Pickup Trucks வரை) என அடைத்துக்கொண்டிருக்கும் அச்சாலையில் விபத்தில் சிக்கிக்கொள்ளாமல் நடந்து செல்வதே ஒரு சர்க்கஸ் வித்தைதான்.

அப்படிப்பட்ட சாலையில் சுமார் இருபதுக்கும் மேற்பட்ட வங்கிக் கிளைகள் அப்போது இருந்தன. இருப்பினும் ஒவ்வொரு வங்கியிலும் காத்து நிற்கும் வாடிக்கையாளர்களின் எண்ணிக்கையைப் பார்த்தப் பிறகுதான் எங்களுடைய வங்கியின் கிளை ஒன்றை அங்கு திறப்பதென்று தீர்மானித்து இட வேட்டையில் இறங்கினோம்.

அப்போதுதான் நான் கடை நிலை அதிகாரியாக (Junior Officer Grade I) பதவி உயர்வு பெற்றிருந்தேன்.

இதற்கிடையில் ஒன்றை சொல்ல வேண்டும். 1969 டு 1980 காலக்கட்டம் இந்திய வங்கித்துறைக்கும் வங்கி ஊழியருக்கும் ஒரு பொற்காலம் என கூறலாம். ஓரிரு மாநிலங்களில் மட்டும் வணிகம் செய்துக்கொண்டிருந்த பல வங்கிகள் இந்தியா முழுவதும் தங்களுடைய கிளைகளை அசுர வேகத்தில் (at feverish pitch) திறக்க முடிவு செய்து புறப்பட்ட காலக்கட்டம் அது.

அதன் விளைவாக தேவையான அளவு படிப்பும், திறமையும், முன்னேற்ற சிந்தனையும் (Objective Menatality) உள்ள பல இளைஞர்களுக்கும் மிகக்குறைந்த காலத்திலேயே பதவி உயர்வும், வயதுக்கு மீறிய பொறுப்பும் வங்கிகளில் தரப்பட்டன.

1970ல் குமாஸ்தாவாக சேர்ந்த எனக்கும் நான்கே வருடத்தில் துணை மேலாளராக (என்னுடைய முதல் மேலாளர் மற்றும் அக்கவுன்டன்டின் பரிந்துரையும் ஒரு முக்கிய காரணம் என்பதை மறுக்கவியலாது) பதவி உயர்வு கிடைத்தது.

விஷயத்துக்கு வருகிறேன்.

ஒருவார தேடுதலுக்குப் பிறகு தங்கசாலை தெருவில் பாழடைந்திருந்த ஒரு கட்டடத்தைக் கண்டோம். அதன் உரிமையாளர் யார் என்பதை அக்கம்பக்கத்தில் விசாரித்துக்கொண்டு சென்று பாழடைந்திருந்த கட்டடத்தை இடித்துவிட்டு எங்களுடைய வங்கிக்கிளைக்கு ஏதுவாக ஒரு புதிய கட்டடத்தைக் கட்டித்தர இயலுமா என்று விசாரித்தோம்.

இரும்பு வியாபாரம் செய்து நொடித்துப்போயிருந்த (அவர் பெயரை வெறும் செட்டியார் என்று மட்டும் குறிப்பிடுகிறேன்.) அவர் கட்டுமான செலவுக்கு குறைந்த வட்டிவிகிதத்தில் கடன் கொடுத்தால் கட்டித்தருகிறேன் என்று ஒப்புக்கொள்ள இடப் பிரச்சினை ஒருவாறாக தீர்ந்தது.

தேவையான தொகை முழுவதையும் ஓரிரு தவணையில் பட்டுவாடா செய்யவே கட்டடம் மளமளவென முடிக்கப்பட்டு சரியாக ஒன்பது மாதத்தில் எங்கள் வசம் ஒப்படைக்கப்பட்டது.

அடுத்து, கிளையை யாரை வைத்து திறக்கச் செய்வதென்ற பிரச்சினை எழுந்தது.

அந்த வருடம் எங்கள் வங்கியின் ஐம்பதாவது (தங்க ஜூபிலி) ஆண்டாகவும் அமைந்துவிடவே மிகவும் பிரபலமானவரை அழைக்கவேண்டும் என்ற நிபந்தனையிட்டது எங்களுடைய தலைமையகம்.

இது விஷயமாக எங்களுடைய மற்ற சென்னைக் கிளைகளின் வாடிக்கையாளர்களில் முக்கிய புள்ளிகள்/வர்த்தகர்களை எல்லாம் சந்தித்து தோற்றுப்போன விஷயத்தை ஒருநாள் மாலை கட்டட உரிமையாளர் செட்டியாரிடம் சொல்லி புலம்பிக்கொண்டிருந்தேன்.

‘அட நீங்க என்ன சார். கையில் வெண்ணெய வச்சிக்கிட்டு நெய்க்கு அலையறீங்க?’ என்றார் செட்டியார் உற்சாகத்துடன்.

‘என்ன சார் சொல்றீங்க?’ என்றேன்.

‘நம்ம க்ளோஸ் தோஸ்த்துதான் சார் இந்த வட்டத்து தி.மு.க செயலாளரு. நான் சொன்னா அவுரு கலைஞரையே கூட்டிக்கினு வந்துருவாரு. நான் பார்த்துக்கறேன். கவலய உடுங்க.’

(செட்டியார் பேசியது முழுக்க முழுக்க சென்னைத் தமிழ். என்னால் இயன்றவரை புரியும்படி எழுதியிருக்கிறேன்.)

நான் திறக்கப்படவிருக்கும் கிளைக்கு மேலாளராக நியமிக்கப்பட்டவரை (ஆந்திராவைச் சார்ந்தவர். தமிழ் சுத்தமாக வராது) தொலைப்பேசியில் (எஸ்.டி.டி பிரபலமடைந்திருக்கவில்லை. Trunk Call புக் பண்ணிவிட்டு ஓரிரு மணி நேரம் காத்திருக்க வேண்டும். எதிர்புறத்தில் இருப்பவர் காது சவ்வு கிழியும் வண்ணம் உரத்த குரலில் கத்தவேண்டும்.) அழைத்து விவரத்தைச் சொல்லி முதலமைச்சரைச் சென்று சந்திக்க உடனே புறப்பட்டு வரச்சொன்னேன்.

செட்டியாருடைய நண்பரின் உதவியுடன் முதலமைச்சரை சந்திக்க நேரம் ஒதுக்கப்பட்டது (இது எத்தனை எளிதாக முடிந்தது தெரியுமா? ஐந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு வேறொரு முதலமைச்சரை சந்திக்க நாள் கேட்டு நாயாய் நடந்ததை வருகின்ற பதிவுகளில் சொல்கிறேன்).

குறித்த நாளன்று எங்கள் மேலாளரும், நானும், செட்டியாரும் தலைமச் செயலகத்துக்கு சென்றோம்.

முதலமைச்சரை சந்திக்க இப்போதிருக்கும் கெடுபிடிகளெல்லாம் அப்போதைய கலைஞர் ஆட்சியில் சுத்தமாய் இல்லை.

நாங்கள் அவருடைய வாயிலிலேயே அமைந்திருந்த சிறு அறையில் அமர்ந்திருந்த அவருடைய காரியதரிசியிடம் என்னுடைய மேலாளரின் Visiting Cardஐ கொடுக்க அடுத்த பத்தாவது நிமிடத்திலேயே அழைப்பு வந்தது.

யாராவது ஒருவர் மட்டுமே உள்ளே செல்லலாம் என்ற நிபந்தனை விதிக்கப்பட யார் உள்ளே செல்வது என்ற சிறு கலந்தாலோசனைக்குப் பிறகு என்னுடைய மேலாளர் மட்டும் உள்ளே சென்றார்.

என்ன நடந்ததோ தெரியவில்லை சிறிது நேரத்திற்குப்பிறகு முதலமைச்சரின் அழைப்பு மணி ஒலிக்க, காரியதரிசி என்னையும் உள்ளே செல்ல அனுமதித்தார்.

விசாலமான அறையில் நடுநாயகமாக அமர்ந்திருந்த முதலமைச்சர் என்னைக் கண்டதும் முகத்தில் புன்னகையுடன் ‘உங்கள் மேலாளருக்கு தமிழ் பேசவரவில்லை. அதனால்தான் உங்களை உள்ளே கூப்பிட்டேன். சொல்லுங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்?’ என்றார்.

நான் தயங்கி, தயங்கி வந்த விஷயத்தை கூற அவரும் மவுனமாய் முழுவதையும் கேட்டுக்கொண்டு நான் பேசி முடித்ததும் எங்கள் இருவரையும் பார்த்து மகிழ்ச்சியுடன் புன்னகைத்தார்.

‘வேற்று மாநிலத்திலிருந்து வந்து தமிழ்நாட்டில் கிளைகளைத் திறக்கவிருக்கும் உங்களை இருகரம் விரித்து வரவேற்கிறேன். உங்கள் கிளையைத் திறக்க எனக்கு விருப்பம்தான். ஆனால் ஒன்று, ஒரு வங்கிக் கிளையைத் திறந்து, வங்கி வணிகத்தைப் பற்றி பேசி திறப்பு விழாவை வெற்றிகரமாக நடத்தித்தர என்னையும் விட பொருத்தமான ஒரு இளைஞர் என் அமைச்சரவையில் இருக்கிறார். அவரை அழையுங்கள்.’ என்றார்.

என்னுடைய மேலாளர் என்னை ஒருமுறைப் பார்த்துவிட்டு ஆங்கிலத்தில், “Sir, my Head Office instructed me to invite you for the inauguration.” என்றார் தயக்கத்துடன்.

உடனே சரளமான ஆங்கிலத்தில், “Don’t worry. I am not going to recommend any ordinary person for your function. He is my finance minister. He is the best person to inaugurate your branch.” என்று கூறிவிட்டு அவரே அழைப்பு மணியை அடித்து தன்னுடைய காரியதரிசியை அழைத்து “தம்பி மாதவனை ஒரு நிமிடம் இங்கு வந்துபோக சொல்லுங்கள்.” என்றார்.

அவரும் இரண்டொரு நிமிடத்தில் வந்து சேர கலைஞர் அவரிடம் எங்கள் இருவரையும் அறிமுகப்படுத்திவிட்டு, “வர ஜனவரி 19ல ஏதாவது முக்கியமான அப்பாயிண்ட்மென்ட் இருக்கான்னு பாருங்க.. இருந்தாலும் அட்ஜஸ்ட பண்ணிக்கிட்டு இவங்களோட வங்கி கிளையை என்னுடைய பிரதிநிதியா (‘நான் போயி அங்க என்னத்தையா பேசறது? அதான் உங்களை அனுப்பறேன்’ என்று இடையில் ஒரு ஜோக்) போய் திறந்துவச்சிட்டு வந்திருங்க.” என்றார்.

அப்போதைய நிதித்துறை அமைச்சராயிருந்த திரு. மாதவனும் மறுப்பேதும் கூறாமல் ஒப்புக்கொன்டார்.

ஒப்புக்கொண்டது போலவே குறித்த நேரத்தில் வந்திருந்து மிக அருமையான Inaugural Speechஐயும் ஆங்கிலத்திலும் தமிழிலும் ஜமாய்த்து என்னுடைய வங்கியின் தலைமையகத்திலிருந்து வந்திருந்த அனைவரையும் வியப்பிலாழ்த்தினார் அமைச்சர்.

கலைஞர் அவர்களைச் சந்திக்க கிடைத்த வாய்ப்பை என் வாழ்நாளில் மறக்கமுடியாத சம்பவமாக இன்றும் நினைக்கிறேன்.

கலைஞரை முதலமைச்சர் பதவியிலிருந்த சமயம் அவரைக் காணச் சென்ற அனைவரும் அவருடைய மிகத்தெளிவான அணுகுமுறைய கண்டு வியந்தனர் என்றால் மிகையாகாது. குறித்த நேரத்தில் அலுவலகத்துக்கு வருவது, தன்னைக் காண வருவோரை அதிக நேரம் காத்திருக்க வைத்து, இன்று போய் நாளை வா என இழுத்தடிப்பது என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை அப்போது.

தலைமைச் செயலகத்தில் அன்று நான் கண்ட ஒழுக்கம், நேரம் தவறாமை, சுறுசுறுப்பு ஐந்து வருடங்கள் கழித்து அதே அலுவலகத்தில் நுழைந்தபோது காணாமற் போயிருந்தது மட்டுமல்ல...

வேண்டாம். அதைப் பற்றி எழுதும்போது சொல்கிறேன்.


அனுபவங்கள் தொடரும்..