திரும்பிப் பார்க்கிறேன் II - 54

சாதாரணமாக வணிகர்களும் சரி தொழில் செய்பவர்களும் சரி தங்களுடைய முதலீட்டை விட வங்கியிலிருந்து மேலும், மேலும் கடன் பெறுவதையே விரும்புவதைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

மற்றவர்களுடைய பணத்தில் கிடைக்கும் வசதிகளை அனுபவிக்கும் சுகமே அலாதியானதுதானே.

ஒரு வணிகரின் கண்ணோட்டத்திலிருந்து பார்க்கும்போது அதில் தவறேதும் இல்லைதான். பொருளாதார வல்லுனர்கள் கூட borrowed capital is always cheaper than the own capital என்று கூறி வைத்துள்ளதைப் பார்க்கிறோம்.

இதற்கு அவர்கள் கூறும் காரணத்தைக் கேட்டால் நமக்கும் அதில் தவறேதும் இல்லையே என்று தோன்றும். உங்களிடம் நூறு ரூபாய் உள்ளது என வைத்துக்கொள்வோம். அதை உங்களுடைய வணிகத்தில்தான் முதலீடு செய்ய வேண்டும் என்று இல்லை. அதை வைத்துக்கொண்டு எதை வேண்டுமானாலும் வாங்கலாம். ஒன்றும் வாங்க விருப்பமில்லையா? பங்கு சந்தையில் முதலீடு செய்து இரட்டிப்பாக்கலாம். அல்லது ஒரு வங்கியிலோ டெப்பாசிட் செய்துவிட்டு வட்டியை வாங்கலாம். எப்போது தேவையோ அப்போது மீண்டும் பணமாக்கிக் கொள்ளலாம். உங்களுடைய சேமிப்பு கூடுகிறதோ இல்லையோ இழக்க வாய்ப்பில்லை.

ஆனால் அதையே உங்களுடைய வணிகத்திலோ அல்லது தொழிலிலோ முடக்கிவிட்டால் அதை அவ்வளவு எளிதாக மீண்டும் எடுக்க முடியாது. உங்களுடைய முதலீடு இரட்டிப்பாகலாம். அதுபோலவே அதை முழுவதுமாக இழந்தும் விடலாம்.

வணிகம் அல்லது தொழில் துவங்கவோ அல்லது உள்ளதை விரிவாக்கம் செய்யவோ வங்கியிலிருந்து மட்டுமல்ல வெளியிலிருந்தும் கடன் கிடைக்க வாய்ப்புள்ளது. அதுவும் சலுகை வட்டியில். அப்படியிருக்க உங்களுடைய சேமிப்பை எதற்கு அதில் முதலீடு செய்ய வேண்டும் என்கிற வாதம் கேட்பதற்கு நியாயமானதாகத்தான் தோன்றும்.

ஆனால் வங்கிகள் இதை எந்த கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கின்றன?

ஒவ்வொரு வகை வணிகத்திற்கும், தொழிலுக்கும் தேவையான முதலீடு எவ்வளவு என்பதை அந்தந்த துறை வல்லுனர்களைக் கொண்டே ஆய்வு செய்து கணித்திருக்கின்றன வங்கிகள். இதைத்தான் ஆங்கிலத்தில் adequate capital என்கிறார்கள்.

சாதாரணமாக ஒரு வணிகத்திற்கு ரூ.100 முதலீடு தேவையென்றால் அதில் குறைந்தபட்சம் ரூ.25 ஆவது உரிமையாளரின் பங்காக இருக்க வேண்டும். அதற்கும் குறைவாக முதலீடு செய்பவர்களுக்கு உதவ வங்கிகள் முன்வருவதில்லை. மேலும் தன்னுடைய இந்த ரூ.25 உடன் நண்பர்கள் உறவினர்கள் ஆகியோரிடமிருந்து மேலும் ரூ.25ஐ கொண்டு வர வேண்டும். மீதமுள்ள ரூ.50ஐ வங்கிகள் பலதரப்பட்ட கடன் திட்டங்களில் குறுகிய மற்றும் நீண்ட கால கடன்களாக வழங்க முன்வருகின்றன.

வணிகம் அல்லது தொழிலுக்கு தேவையான அசையா சொத்துக்களை அதாவது தொழிற்சாலை, இயந்திரங்கள், உபகரணங்கள் வாங்க நீண்ட கால கடன்களையும் தொழிலை அன்றாடம் நடத்திச் செல்ல தேவையான அசையும் சொத்துக்களான சரக்குகள் (stock), மூலப்பொருட்கள் (raw materials) ஆகியவற்றை வாங்கவும், தொழிலாளர்கள் ஊதியம், மின்சாரம், தண்ணீர், போக்குவரத்து போன்ற செலவினங்களுக்காக குறுகியக் காலக் கடன்களையும் வங்கிகள் வழங்குவது வழக்கம். இது வங்கிகளுக்கு வங்கி சிறு மாறுதல்கள் இருந்தாலும் இதுதான் பொதுவான அணுகுமுறை.

ஒவ்வொரு வகை கடன்களை வழங்கும்போதும் அதற்கு தேவையான தொகையில் பத்திலிருந்து இருபத்தைந்து சதவிகித தொகை உரிமையாளர் தன்னுடைய பங்காக கொண்டு வரவேண்டும் என்று வங்கிகள் எதிர்பார்க்கின்றன. அதாவது தொழிற்சாலை எழுப்ப ரூ.1000 தேவை என்றால் ரு.250 லிருந்து ரூ500 வரை உரிமையாளர் தன் பங்காக கொண்டு வரவேண்டும். அதுபோலவே இயந்திரங்களில் பத்திலிருந்து பதினைந்து சதவிகிதம்
வரையிலும் சரக்கு கொள்முதல் செய்வதில் இருபத்தைந்து சதவிகிதம் வரையிலும் மற்ற செலவினங்களில் பத்திலிருந்து இருபத்தைந்து சதவிகிதம் வரையிலும் உரிமையாளருடைய பங்கு இருக்க வேண்டும் என வங்கிகள் எதிர்பார்க்கின்றன.

அத்துடன் நின்றுவிடாமல் வர்த்தக அளவு கூடக் கூட நிறுவனத்தின் தேவையும் கூடுமல்லவா? அப்போதெல்லாம் வங்கிகள் மட்டுமே தங்களுடைய கடன் தொகையை கூட்டித் தரவேண்டும் என்று பல வணிகர்களும் தொழிலதிபர்களும் கருதுகின்றனர். ஆனால் வங்கிகளோ தேவையான கூடுதல் தொகையில் உரிமையாளர்களும் தங்களுடைய முதலீட்டை தொடர்ந்து கூட்ட வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கின்றன. தங்களுடைய மற்ற சேமிப்பிலிருந்து கொண்டு வருகிறார்களோ இல்லையோ குறைந்தபட்சம் சம்பந்தப்பட்ட வணிகத்திலிருந்து கிடைக்கும் லாபத்தையாவது அதிலேயே முதலீடு செய்யவேண்டும். ரூ.100 லாபம் கிடைக்கும் என்றால் அதில் ரூ.75 ஐ வணிகத்திலிருந்து எடுக்கலாகாது. அதை விடுத்து கிடைக்கும் லாபம் முழுவதையும் எடுத்து வேறேதும் சொத்தில் முதலீடு செய்வதோ அல்லது ஆடம்பர செலவுகளில் வீணடிப்பதோ வங்கிகளுக்கு தெரியவரும் பட்சத்தில் தங்களுடைய கடன் தொகையை கூட்ட முன்வருவதில்லை. எந்த வணிகர் தன்னுடைய சொந்த முதலீட்டை தன்னுடைய வணிகத்தில் முடக்க விரும்பவில்லையோ அதில் வங்கிகளும் பணத்தை முடக்க விரும்பவதில்லை என்பதை பல வணிகர்களும் உணர்வதில்லை.

'சார் இப்பதான் பிசினஸ் கூடற நேரம். இப்ப போய் நீங்க கடன கூட்டித் தரமாட்டேன்னு சொன்னா எப்படி சார்?' என்று வாதிடுவார்கள். 'சரிங்க. உங்க பிசினசுக்கு கூடுதல் கேப்பிடல் வேணும்னு ஒங்களுக்கு தெரியுது. ஆனா உங்க பணத்தை அதில இன்வெஸ்ட் பண்ணணும்னு ஒங்களுக்கு தோனலையே.' என்றால் 'யார் சொன்னது?' என்று எதிர்வாதம் செய்வார்கள். 'ஒங்க பாலன்ஸ் ஷீட்தான் சார் சொல்லுது.' என்று அவருடைய நிறுவனத்தின் நிதியறிகையிலிருக்கும் விவரங்களை அவர் முன் வைத்தால் அப்போதும், 'சார் அது நம்ம ஆடிட்டர் பண்ண வேலைசார். அவர ஒங்கக் கிட்ட பேச சொல்றேன்.' என்று நழுவுவார்கள்.

வங்கிகள் எத்தனை சலுகைக் கடன்கள் வழங்கியும் நம் நாட்டின் பொருளாதராம் இன்னும் ஒரு வளரும் நாட்டின் நிலையிலேயே நிற்பதற்கு முக்கிய காரணம் நம் வணிகர்களின் மற்றும் தொழிலதிபர்களின் நேர்மையற்றதனமும், நிலையற்ற கண்ணோட்டமும் ஒரு காரணம் என்றாலும் மிகையாகாது என்பது என்னுடைய முப்பதாண்டுகால அனுபவத்தில் நான் படித்தவை.

தொடரும்...